ရွင္ပုဏၰ ေဟာၾကားေသာ သညာကို ႐ႈျမင္ပံုတရားေတာ္။
လူေတြမွာ အာ႐ုံတစ္ခုကိုမွတ္ၿပီး သိတတ္တဲ့ မွတ္သိ ဆိုတာေလးရွိတယ္။ သညာေပါ့။
အဲဒီ အမွတ္သညာနဲ႔ ပတ္သက္လာလို႔ ရွိရင္လည္း လူေတြကေျပာတယ္။ ေအး၊ မွတ္ဉာဏ္
ေကာင္းလိုက္တာ၊ မွတ္ဉာဏ္မေကာင္းဘူး၊ မွတ္မိတယ္၊ မမွတ္မိဘူးနဲ႔ ေျပာၾကတယ္။ မွတ္
အဲဒီ အမွတ္သညာနဲ႔ ပတ္သက္လာလို႔ ရွိရင္လည္း လူေတြကေျပာတယ္။ ေအး၊ မွတ္ဉာဏ္
ေကာင္းလိုက္တာ၊ မွတ္ဉာဏ္မေကာင္းဘူး၊ မွတ္မိတယ္၊ မမွတ္မိဘူးနဲ႔ ေျပာၾကတယ္။ မွတ္
တယ္ဆိုတဲ့ သညာတရားေလးဟာ လူေတြရဲ႕ သႏၲာန္မွာ အခု ျဖစ္ၿပီးေတာ့ အခု ပ်က္သြားတဲ့
သဘာ၀တရားမ်ိဳးသာ ျဖစ္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ နိစၥလား၊ အနိစၥလားလို႔ဆိုရင္ မၿမဲတဲ့ အနိစၥ
သာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ မၿမဲတဲ့ အနိစၥသေဘာတရား ျဖစ္တဲ့ သညာဟာ သုခလား ဒုကၡလားလို႔
ဆိုေတာ့- ဒုကၡပါပဲ။ မၿမဲရင္ ဒုကၡပါပဲ။ မၿမဲတဲ့ ေျပာင္းလဲတတ္တဲ့ သဘာ၀တရားကို “ငါ” လို႔
ေျပာလို႔ မသင့္ေတာ္ပါ။
ဒါေၾကာင့္မို႔ “ငါ”မဟုတ္ပါ၊ “ငါ့ဟာ”မဟုတ္ပါ-လို႔-ဆိုတဲ့ မွန္ကန္တဲ့ အသိဉာဏ္နဲ႔
႐ွဳမွတ္ဆင္ျခင္ရပါမယ္။ အဲဒီလို ႐ွဳမွတ္ဆင္ျခင္လိုက္တဲ့အခါမွာ သညာ ဆိုတဲ့ မွတ္သိစိတ္
ေပၚမွာ “ငါ၊ ငါ့ဟာ” ဆိုတဲ့ အေတြးေတြ မလာလို႔ တြယ္တာမႈမရွိတာ့ပါ။ သာယာဖြယ္ဆိုတာ
ရွာမေတြ႕ေတာ့ပါ၊ ၿငီးေငြ႕လာပါတယ္။
တို႔တေတြရဲ႕ မွတ္တယ္ဆိုတဲ့ သညာတရားေလးဟာ လူေတြရဲ႕ သႏၲာန္မွာ အခု ျဖစ္ၿပီးေတာ့
အခု ပ်က္သြားတဲ့ သဘာ၀တရားမ်ိဳးသာ ျဖစ္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ အဲဒီ အမွတ္သညာကလည္း
အၿမဲတမ္း ေျပာင္းလဲၿပီးေတာ့ ေနတာပါ။ အဲဒီလို ထာ၀ရ ေျပာင္းလဲေနတဲ့ အဲဒီ အမွတ္သညာ
ဟာ မၿမဲတဲ့ အနိစၥသာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ မၿမဲတဲ့ အနိစၥသေဘာတရား ျဖစ္တဲ့ သညာဟာ သုခ
လား ဒုကၡလားလို႔ ဆိုေတာ့- ဒုကၡပါပဲ။ မၿမဲရင္ ဒုကၡပါပဲ။ မၿမဲတဲ့ ေျပာင္းလဲတတ္တဲ့ သဘာ၀တ
ရားကို “ငါ” လို႔ေျပာလို႔ မသင့္ေတာ္ပါ။ အဲဒီလို သိလိုက္တာနဲ႔၊ မွန္ကန္တဲ့ ဉာဏ္အျမင္နဲ႔ ဆင္
ျခင္စဥ္းစားလိုက္တာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ ႐ုပ္တရားေပၚမွာ ၿငီးေငြ႕မႈဆိုတာ ျဖစ္ေပၚလာပါတယ္။
ၿငီးေငြ႕တယ္ဆိုတာ သာယာမွဳကို ရွာမေတြ႕တာကိုေခၚတာပါ။ ေပ်ာ္စရာတို႔၊ ႏွစ္သက္စရာတို႔၊
ေက်နပ္စရာတို႔ဆိုတာ မရွိေတာ့ပါ။
ဒါေၾကာင့္ မိမိတို႔လည္း ၀ိပႆနာတရား အားထုတ္လို႔ရွိရင္ ဒီ႐ွဳမွတ္ဖြယ္ရာ အာ႐ံုေတြနဲ႔ပဲ
တရားအားထုတ္ၾကရမွာျဖစ္တယ္လို႔ ကိုယ္စီကိုယ္ငွ သေဘာက်ၿပီး ရွင္အာနႏၵ မေထရ္ျမတ္ကဲ့သို႔
တရားထူး တရားျမတ္ရေအာင္ က်င့္ႀကံႀကိဳးကုတ္ အားထုတ္ ႏိုင္ၾကပါေစကုန္သတည္း။
သဘာ၀တရားမ်ိဳးသာ ျဖစ္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ နိစၥလား၊ အနိစၥလားလို႔ဆိုရင္ မၿမဲတဲ့ အနိစၥ
သာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ မၿမဲတဲ့ အနိစၥသေဘာတရား ျဖစ္တဲ့ သညာဟာ သုခလား ဒုကၡလားလို႔
ဆိုေတာ့- ဒုကၡပါပဲ။ မၿမဲရင္ ဒုကၡပါပဲ။ မၿမဲတဲ့ ေျပာင္းလဲတတ္တဲ့ သဘာ၀တရားကို “ငါ” လို႔
ေျပာလို႔ မသင့္ေတာ္ပါ။
ဒါေၾကာင့္မို႔ “ငါ”မဟုတ္ပါ၊ “ငါ့ဟာ”မဟုတ္ပါ-လို႔-ဆိုတဲ့ မွန္ကန္တဲ့ အသိဉာဏ္နဲ႔
႐ွဳမွတ္ဆင္ျခင္ရပါမယ္။ အဲဒီလို ႐ွဳမွတ္ဆင္ျခင္လိုက္တဲ့အခါမွာ သညာ ဆိုတဲ့ မွတ္သိစိတ္
ေပၚမွာ “ငါ၊ ငါ့ဟာ” ဆိုတဲ့ အေတြးေတြ မလာလို႔ တြယ္တာမႈမရွိတာ့ပါ။ သာယာဖြယ္ဆိုတာ
ရွာမေတြ႕ေတာ့ပါ၊ ၿငီးေငြ႕လာပါတယ္။
တို႔တေတြရဲ႕ မွတ္တယ္ဆိုတဲ့ သညာတရားေလးဟာ လူေတြရဲ႕ သႏၲာန္မွာ အခု ျဖစ္ၿပီးေတာ့
အခု ပ်က္သြားတဲ့ သဘာ၀တရားမ်ိဳးသာ ျဖစ္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ အဲဒီ အမွတ္သညာကလည္း
အၿမဲတမ္း ေျပာင္းလဲၿပီးေတာ့ ေနတာပါ။ အဲဒီလို ထာ၀ရ ေျပာင္းလဲေနတဲ့ အဲဒီ အမွတ္သညာ
ဟာ မၿမဲတဲ့ အနိစၥသာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ မၿမဲတဲ့ အနိစၥသေဘာတရား ျဖစ္တဲ့ သညာဟာ သုခ
လား ဒုကၡလားလို႔ ဆိုေတာ့- ဒုကၡပါပဲ။ မၿမဲရင္ ဒုကၡပါပဲ။ မၿမဲတဲ့ ေျပာင္းလဲတတ္တဲ့ သဘာ၀တ
ရားကို “ငါ” လို႔ေျပာလို႔ မသင့္ေတာ္ပါ။ အဲဒီလို သိလိုက္တာနဲ႔၊ မွန္ကန္တဲ့ ဉာဏ္အျမင္နဲ႔ ဆင္
ျခင္စဥ္းစားလိုက္တာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ ႐ုပ္တရားေပၚမွာ ၿငီးေငြ႕မႈဆိုတာ ျဖစ္ေပၚလာပါတယ္။
ၿငီးေငြ႕တယ္ဆိုတာ သာယာမွဳကို ရွာမေတြ႕တာကိုေခၚတာပါ။ ေပ်ာ္စရာတို႔၊ ႏွစ္သက္စရာတို႔၊
ေက်နပ္စရာတို႔ဆိုတာ မရွိေတာ့ပါ။
ဒါေၾကာင့္ မိမိတို႔လည္း ၀ိပႆနာတရား အားထုတ္လို႔ရွိရင္ ဒီ႐ွဳမွတ္ဖြယ္ရာ အာ႐ံုေတြနဲ႔ပဲ
တရားအားထုတ္ၾကရမွာျဖစ္တယ္လို႔ ကိုယ္စီကိုယ္ငွ သေဘာက်ၿပီး ရွင္အာနႏၵ မေထရ္ျမတ္ကဲ့သို႔
တရားထူး တရားျမတ္ရေအာင္ က်င့္ႀကံႀကိဳးကုတ္ အားထုတ္ ႏိုင္ၾကပါေစကုန္သတည္း။
0 comments:
Post a Comment