၀င္ေလထြက္ေလကို ဗဟိုျပဳ၍... အပိုင္း (၁)
=======================
★ အာနပါနကမၼ႒ာန္းကို မသိနားမလည္သူေတြက သမထကမၼ႒ာန္းလို႔ ထင္မွတ္စြပ္စြဲၾကပါတယ္။ အာနပါန ကမၼ႒ာန္းဟာသမထ ၀ိပႆနာ စြယ္စံုရတဲ့က်မ္းၾကီးပါ။ သမထလိုရႈရင္ သမထျဖစ္ျပီး ၀ိပႆနာလိုရႈရင္ ၀ိပႆနာျဖစ္ပါတယ္။ ၀င္ေလထြက္ေလ ေလေၾကာင္းေနာက္ကိုလိုက္၍ ပံုသဏၭာန္နိမိတ္ အရိပ္အေယာင္ေတြကိုရႈရင္ သမထျဖစ္ပါတယ္။ ေလေနာက္ကို မလိုက္ဘဲ ႏွာသီး၀ေလထိရာ တစ္ေနရာတည္းကေန ထိမႈသေဘာ သိမႈသေဘာ လႈပ္ရွားမႈသေဘာကို အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱ လကၡဏာေရး သံုးပါး ထင္ရွားလာေအာင္ ရႈေနရင္ ၀ိပႆနာျဖစ္ပါတယ္။ဘုရားရွင္တိုင္းဟာ အာပါနကမၼ႒ာန္းကိုပဲ ပင္တိုင္ကမၼ႒ာန္းအျဖစ္ ရႈပြားရင္းနဲ႔ ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူၾကပါတယ္။တျခားပင္တိုင္ကမၼ႒ာန္းနဲ႔ ဘုရားျဖစ္တာ တစ္ဆူမွ မရိွပါဘူး။ ေနာင္လည္းမရိွပါဘူး။ ဒီအခ်က္ဟာ အာနပါနကမၼ႒ာန္းဟာ ဘယ္ေလာက္ၾကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္တယ္ ဆိုတာကို ေဖာ္ျပေနပါတယ္။
★ ၀င္ေလကို အာန၊ ထြက္ေလကို အပါန လို႔ေခၚတာမို႔ -၀င္ေလထြက္ေလ ရႈမွတ္တဲ့ ကမၼ႒ာန္းကို အာနာပါနကမၼ႒ာန္းလို႔ ေခၚတယ္။ ႏွာသီး၀ ေလထိတဲ့ေနရာေလးမွာ သတိကပ္ျပီးေတာ့ ေလ၀င္လာရင္ ႏွာသီး၀ထိျပီးေတာ့ ၀င္သြားမယ္။
ဒီထိတဲ့ေနရာေလးမွာ သတိကပ္၊ ထိတယ္ဆိုတာ တြန္းသြားတာ၊တိုက္သြားတာ ၊ကန္သြားတာ၊ ဒီသေဘာပါပဲ။ ႏွာသီး၀ ထိသြားတဲ့ တစ္ေနရာတည္းမွာပဲ စိတ္ကပ္ထားျပီးေတာ့၊ ႏွာသီး၀လို႔ဆိုလိုတာက အမ်ားအတြက္ေပါ့ေနာ္။ ႏွာေခါင္းရွည္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားက ႏွာသီး၀မွာထိျပီးေတာ့ ၀င္သြားမယ္။ ႏွာေခါင္းတိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားက်ေတာ့ အထက္ႏႈတ္ခမ္းေလးမွာ ထိျပီးေတာ့ ၀င္ထြက္သြားမယ္။ ဒီေတာ့ ႏွာသီး၀မွာ ၀င္ထြက္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ကလည္း ႏွာသီး၀မွာ စိတ္ကိုထား အထက္ႏႈတ္ခမ္းေလးမွာ ထိျပီးေတာ့ ၀င္ထြက္သြားေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကလည္း အထက္ႏႈတ္ခမ္းေလးမွာပဲ စိတ္ကိုကပ္ထား။
တျခားေနရာ မေရႊ႕နဲ႕ေတာ့။
★ ၀င္ေလထြက္ေလ ထိသြားတဲ့ ႏွာသီး၀ (၀ါ) အထက္ႏႈတ္ခမ္း ဆိုတဲ့ေနရာေလး တစ္ေနရာတည္းမွာပဲ အပ္ဖ်ားတစ္ေထာက္စာ ေလာက္မွာပဲ စိတ္ကိုကပ္ထားျပီးေတာ့ ၀င္သြားလို႔ရိွရင္ ‘၀င္တယ္’ ၊ထြက္သြားလို႔ရိွရင္ ‘ထြက္တယ္’။ ဒါေလးပဲ ေအးေအးေဆးေဆး ရိုးရိုးေလးမွတ္ေနယံုပါ။ ထိသြားတဲ့ေနရာမွာ စိတ္ထားျပီး မွတ္ေနေတာ့ ထိတဲ့သေဘာေလး သိဖို႔ေတာ့လိုတယ္ေနာ္။ ဆိုေနက်ႏႈတ္တက္ေနလို႔ စိတ္ကေတာ့ ၀င္တယ္ ထြက္တယ္ နဲ႔ဆိုေနတယ္။ အာရံုကတျခား
ေရာက္ေနမယ္ဆိုရင္ ကမၼ႒ာန္းတရားတိုးတက္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ဒါ့ေၾကာင့္အေရးၾကီးတာက ထိတဲ့သေဘာေလးကို သိေနဖို႔ပါပဲ။ထိတာေလးကို သိေနျပီးဆိုရင္ ရႈမွတ္ရင္း ရႈမွတ္ရင္းနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း ဘာေတြသိလာမလဲ။ ထိတယ္ဆိုေတာ့ တြန္းတိုက္သြားတဲ့ သေဘာေလး ရိွေနတယ္။ ဒီေတာ့ ၾကမ္းတဲ့သေဘာေလး
မာတဲ့သေဘာေလး ေပ်ာ့တဲ့သေဘာေလး ဒါေလးေတြသိမယ္။
★ ရႈမွတ္ရင္းရႈမွတ္ရင္းနဲ႔က ေလ၀င္သြားရင္ အျပင္ဘက္ကေလက ၀င္လာဆိုေတာ့ ေအးေနတဲ့သေဘာေလးကို သိမယ္။ အတြင္းထဲကေန ေလကျပန္ထြက္သြားျပီဆိုရင္ ေႏြးတဲ့သေဘာေလးသိမယ္။မာတဲ့သေဘာ၊ ေပ်ာ့တဲ့သေဘာ၊ ေႏြးတဲ့သေဘာ၊ ေအးတဲ့သေဘာေတြ သိေပမယ့္ ကိုယ္က ေႏြးတာေလးထင္ရွားလို႔ ‘ေႏြးတယ္’ ၊ ေအးတာေလးထင္ရွားလို႔ ‘ေအးတယ္’ ဒီလိုေျပာင္းျပီးမမွတ္နဲ႔။
ရႈပ္ယွက္ခတ္သြားမယ္။ သိပဲသိေနပါ။ ေအးတာ၊ ေႏြးတာ၊ ၾကမ္းတာ၊ ေပ်ာ့တာ ဒါေလးေတြကိုပဲ သိရံုပဲသိေနျပီးေတာ့ မွတ္တဲ့အခါမွာေတာ့
ရိုးရိုးေလးအတိုင္းပဲ ‘၀င္တယ္၊ ထြက္တယ္’ မွတ္ေနပါ။
★ တခ်ိဳ႕ကမွတ္ေနရင္းနဲ႔ ၀င္ေလထြက္ေလက မထင္ရွားပဲ ျဖစ္တတ္တယ္။ ဒါသဘာ၀ပါပဲ။ ၀င္ေလ ထြက္ေလရဲ႕သေဘာဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔သိမ္ေမြ႔ျပီး မထင္ရွားတဲ့အဆင့္ကို ေရာက္မွာပဲ။
ဒါကိုမွတ္ေနရင္းနဲ႔ မထင္ရွားေတာ့ဘူးဆိုရင္ အတင္းအားစိုက္ျပီးေတာ့မထင္ရွား ထင္ရွားေအာင္ အတင္းအဓမၼ အရိွန္ျမွင့္ျပီး ရွဴးရွဲရွဴးရဲ လုပ္ရွဴတတ္ၾကပါတယ္။
ရႈမွတ္ရင္းနဲ႔ အရိွန္ရလာလို႔ ေလက မထင္ရွားေတာ့ဘူးဆိုရင္ ေလမရိွေတာ့ဘူးလို႔ ထင္ေနၾကတယ္။ကိုယ့္ရဲ႕သမာဓိအားေကာင္းလာေတာ့ ေလကပိုျပီးသိမ္ေမြ႔သြားတယ္။ေလးေတြထင္ရွား
တယ္ဆိုတာ အမွန္ေတာ့ စိတ္ၾကမ္းလို႔ပါပဲ။တရားမမွတ္ခင္ မိမိရဲ႕စိတ္အစဥ္မွာ ေလာဘ ေဒါသ စတဲ့ နိ၀ရဏတရားေတြ၊ ကိေလသာတရားေတြက လႊမ္းမိုးေနေတာ့ ကိေလသာရႈတဲ့ေလကၾကမ္းတမ္းတယ္။
ရႈမွတ္ရင္းနဲ႔ ‘၀င္တယ္’ တစ္ခ်က္မွတ္ ၊ကိေလသာ တစ္ဖက္ကြာက်ဆိုေတာ့၊ မွတ္ေနရင္း မွတ္ေနရင္းနဲ႔ ကိေလသာအညစ္အေၾကးေတြက တျဖည္းျဖည္းခ်င္း
နည္းနည္းလာတယ္။ပါးလာတယ္။
★ ဒီေတာ့ကိုယ့္ရဲ႕စိတ္အစဥ္မွာ ကိေလသာအညစ္အေၾကး နည္းပါးသြားလို႔ ၀င္ေလ ထြက္ေလ မထင္ရွားတာကို ကိုယ္က ထင္ရွားအာင္ အတင္းလုပ္မယ္ဆိုရင္ အဓိပၸာယ္က ဘယ္လို သက္ေရာက္သြားသလဲဆိုေတာ့ ကိုယ့္စိတ္မွာ ကိေလသာ နည္းသြားတာကို သေဘာမက်လို႔ ကိေလသာမ်ားေအာင္ ထပ္လုပ္သလို ျဖစ္ေနတယ္ေနာ္။ ၀င္ေလ ထြက္ေလကို မထင္ရွား ထင္ရွားေအာင္ လုပ္တယ္ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ သိမ္ေမြ႕တဲ့ ေဒါသေလးပါ။ ေဒါသကိေလသာေလးပါပဲ။ ေဒါသကင္ခ်င္လို႔ တရားအားထုတ္တာ ေဒါသျဖစ္ေနတယ္ဆိုေတာ့ သဘာ၀မက်ေတာ့ဘူးေနာ္။ ကိုယ္ကလည္း မွတ္ေနတဲ့ၾကားထဲက ဘာလို႔မထင္ရွားေတာ့တဲ့အတူတူ မထူးပါဘူးေလ ဂုဏ္ေတာ္ေလး
ပဲပြားေနတာ ေကာင္းပါတယ္၊ ေမတၱာေလးပဲ ပို႕ေနတာ ေကာင္းပါတယ္။ ပုတီးေလးပဲ စိတ္ေနတာ ေကာင္းပါတယ္ဆိုျပီးေတာ့ တခ်ိဳ႕က ဒီလိုလည္းျဖစ္သြားတတ္တယ္။ လုပ္ငန္းခြင္ ေျပာင္းသြားတတ္တယ္။ ဒီလိုမျဖစ္ရဘူး။
★ တကယ္ေတာ့ ေလကမရိွေတာ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ငါ့ရဲ႕ သတိသမာဓိအားက သိမ္ေမြ႔တဲ့ေလကို သိစြမ္းနိဳင္ေလာက္ေအာင္ အားမျပည့္ေသးလို႔သာ မသိသာတာပဲဆိုျပီး ကိုယ့္ရဲ႕ သတိအား သမာဓိအားကို ပိုျမွင့္ျပီးေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာစူးစိုက္ပါ။
ေလက သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔ေလး ရိွေနပါတယ္။ အဲ့ဒီသိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔ ရိွေနတဲ့ေလကိုပဲ သတိကပ္ျပီးေတာ့ ၀င္တယ္ ထြက္တယ္ လို႕မွတ္ရပါမယ္။ရႈမွတ္အားေကာင္းသြားရင္ ေယာကီပုဂၢိဳလ္မ်ား အမ်ားအားျဖင့္ ေအးတဲ့သေဘာေလးေတြ ထင္ရွားလာတာပဲ
မ်ားပါတယ္။ ႏွာသီး၀ ေလထိတဲ့ေနရာေလးမွာေအး၊ ႏွာေခါင္းတစ္ခု လံုးလည္းေအးလို႔၊ အာေခါင္ထဲမွာလည္းေအးလို႔၊ အဲ့ဒီေအးတဲ့ သေဘာေလး တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ျပန္႕ႏွံ႕သြားလိုက္တာ မ်က္ႏွာျပင္တစ္ခုလံုးလည္း ျပန္႔ လည္ပင္းေတြျပန္႔ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး
ျခံဳျပီးေတာ့ အဲ့ဒီလို တစ္ကိုယ္လံုး အေအးတံုးၾကီးလို ျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္။
★ သတိအားသမာဓိအား ေကာင္းလာျပီဆိုရင္ ပႆဒၶိလို႔ေခၚတဲ့ ျငိမ္းေအးမႈဆိုတာ ျဖစ္တတ္စျမဲပါ။ အဲ့ဒီလိုႏွာသီး၀မွာလည္းေအး ျပီးေတာ့ အရသာရိွတဲ့ သေဘာကို သာယာသြားလို႔ရိွရင္လည္း သမာဓိပ်က္သြားတတ္တယ္။ ကမၼ႒ာန္းပ်က္သြားတတ္တယ္။
အဲ့ဒီေတာ့ မသာယာပဲ ေအးေနလို႔ရိွရင္လည္း ေအးေနတဲ့ သေဘာကိုပဲ သိေနျပီးေတာ့ ‘၀င္တယ္’ ‘ထြက္တယ္’ ပံုမွတ္ပဲ မွတ္ေနပါ။
၀င္ေလထြက္ေလဆိုတာကိုလည္း အရင္ေျပာရဦးမယ္။ အာနပါနကို တခ်ိဳ႕ကလည္း ထြက္ေလ ၀င္ေလလို႔ေျပာၾကတယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားပဲ။ ဒီေတာ့ ကမၼ႒ာန္းအလုပ္ခြင္မွာ ၀င္ေလကို ေရွ႕ကထား ထြက္ေလကိုေနာက္ကထား ဒီလိုအစဥ္ေလး
ထားရမယ္။ ပဋိသမၻိဒါမဂ္ပါဠိေတာ္၊ ၀ိသုဒၶိမဂ္ အ႒ကထာ က်မ္းေတြမွာလည္း ဒီအတိုင္းပဲ ညႊန္ျပထားတယ္။
★ ေလာကီက်မ္းေတြမွာ အမိ၀မ္းထဲက ကေလးတစ္ေယာက္ ကြ်တ္လြတ္ထြက္ေျမာက္လာတဲ့အခါမွာ ကမၼဇေလက လႈပ္လိုက္လို႔ အမိ၀မ္းရဲ႕အျပင္ဘက္ ထြက္လာတဲ့အခါ ကေလးရဲ႕ ၀မ္းအတြင္းမွာ ရိွေနတဲ့ေလေတြက ထြက္သြားမယ္။ ျပီးမွအျပင္ကေလေတြက
ကေလးရဲ႕၀မ္းထဲကို၀င္မယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေလာကီးက်မ္းေတြမွာ အမိ၀မ္းထဲမွာ သေႏၶတည္ျပီးေမြးဖြားလာတဲ့ သတၱ၀ါေတြဟာ ထြက္ေလကစတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ အာနပါနဆိုတဲ့အထဲမွာ ‘အာန’ ဆိုတာကို ‘ထြက္ေလ’ လို႔ယူဆတယ္။ ၀င္ေလကိုေနာက္မွ
ျဖစ္တယ္လို႔ ယူဆတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပါနကို ၀င္ေလ လို႔ ယူဆျပီးေျပာတယ္။ တခ်ိဳ႕ပိဋကတ္က်မ္းေတြမွာလည္း ထြက္ေလ
၀င္ေလလို႔ ရိွေတာ့ရိွပါတယ္။ သာသနာေတာ္က်မ္းအလို ပဋိပတ္က်င့္စဥ္အလိုအားျဖင့္ ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ၀င္ေလက စတာပဲေပါ့။ လူတစ္ေယာက္ အသက္ရႈလုပ္ငန္းတစ္ခုကို စစမ္းေဟ့ဆိုရင္ ဘယ္ကစတံုး ၀င္ေလကပဲ စမယ္။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ထြက္ေလကစျပီး လုပ္ၾကည့္ေပါ့။ တခါတည္း အားကုန္သြားသလို အားေလ်ာ့သြားသလိုပဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေလကို၀ေအာင္ ရႈျပီးေတာ့မွ ၀င္ေလမွ ထြက္ေလ ဆက္သြားတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ အာနပါနဆိုရင္ ၀င္ေလ ထြက္ေလဆိုတဲ့ စကားလံုးေလးပဲ သံုးပါေနာ္။
အမိ၀မ္းကထြက္ထြက္ခ်င္း ထြက္ေလကပဲစစ ၀င္ေလကပဲစစ စခ်င္တာစ အေရးမၾကီးပါဘူး။ ေလာေလာဆယ္ လက္ေတြ႔ဘ၀မွာ ၀င္ေလကို အရင္ရႈသြင္းျပီးမွ ထြက္ေလကို ရိႈက္ထုတ္ပစ္တာျဖစ္တယ္။ဒါ့ေၾကာင့္ လက္ေတြ႔ဘ၀နဲ႔ တသားတည္းျဖစ္ေအာင္
‘၀င္ေလ၊ ထြက္ေလ’ လို႔ပဲသံုးတာ အေကာင္းဆံုးေပါ့ေနာ္။
{ဆရာေတာ္အရွင္ဆႏၵာဓိက(ေရႊပါရမီေတာရ)}
(၀င္ေလထြက္ေလကို ဗဟိုျပဳ၍ တရားေတာ္မွေကာက္ႏႈတ္ခ်က္)
