“ေစတနာကို အေရာင္မဆိုးမိပါေစနဲ႔”

“ေစတနာကို အေရာင္မဆိုးမိပါေစနဲ႔”
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
ကိုယ္က ေစတနာနဲ႔ ကူညီျပဳလုပ္၊ ေျပာဆို၊
အႀကံေပးတာကို လက္မခံဘဲ ကိုယ့္ေစတနာကို
ေစာ္ကားခံရတဲ့ အခါမ်ိဳးမွာ
“ေစတနာဟာ လူတိုင္းနဲ႔မတန္ဘူး” လို႔
စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႔ ေျပာဆိုတတ္ ၾကပါတယ္။
ဒါဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ ျဖဴစင္ေနတဲ့ေစတနာကို အေရာင္ဆိုး
လိုက္တာနဲ႔ အတူတူပါပဲ။ အမွန္ေတာ့ ေစတနာဟာ
ထားတဲ့သူတိုင္းအတြက္ တန္တယ္လို႔ ေျပာရမယ္။
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ေစတနာက ဘဝအဆင့္အတန္း၊
အနိမ့္အျမင့္ကို ဖန္တီးေပးႏိုင္လို႔ပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္ အျခားသူ ဘာျဖစ္ေနေန ကိုယ္က
ေစတနာ မပ်က္မိဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္။
ေလာကမွာ အခ်ိဳ႕သူမ်ားဟာ ေကာင္းမႈျပဳတဲ့
ေနရာမွာ ေစတနာကို အေရာင္ေတြဆိုးတတ္ၾကတယ္။
နားလည္ေအာင္ေျပာရရင္ ေကာင္းမႈျပဳတဲ့ေနရာမွာ-
❦ကိုယ့္အလွဴကသူမ်ား ထက္သာေအာင္
ဂုဏ္ၿပိဳင္ခ်င္တဲ့အတြက္ ျပဳၾကတာရွိသလို၊
❦ေရာဂါ ကင္းဖို႔အတြက္ ျပဳၾကတယ္။
❦အိမ္ေထာင္ေရး အဆင္ေျပဖို႔အတြက္ ျပဳၾကတယ္။
❦စီးပြားေရး ေကာင္းဖို႔အတြက္လည္း ျပဳၾကတယ္။
❦ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ႕ အျပစ္တင္မႈ လြတ္ကင္းဖို႔အတြက္
မတတ္သာလို႔ ျပဳၾကတာလည္း ရွိတယ္။
❦ရာထူး တက္ခ်င္လို႔လည္း ျပဳလုပ္ၾကတယ္။
❦သားသမီးခ်င္း ၿပိဳင္ခ်င္လို႔လည္း ျပဳၾကတာရွိတတ္ပါတယ္။
ဒီလို ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ားနဲ႔ ေကာင္းမႈျပဳတာဟာ
ကိုယ့္ရဲ႕ အဖိုးတန္လွတဲ့ ေစတနာကို
အေရာင္ဆိုးလိုက္တာနဲ႔ အတူတူပါပဲ။
ပရဟိတလူမႈေရးလုပ္ငန္းမ်ား ျဖစ္တဲ့ က်န္းမာေရး၊
ပညာေရး လုပ္ငန္းမ်ားျပဳလုပ္တဲ့အခါမွာလည္း အဲဒီလိုပါပဲ။
ပတ္ဝန္းက်င္က လူေတြရဲ႕အေျခအေန ဘယ္လိုပဲ
ျဖစ္ေနပါေစ။လိုခ်င္မႈဆိုတဲ့ ေလာဘ၊ သည္းမခံႏိုင္မႈ
ဆိုတဲ့ ေဒါသအေရာင္ေတြ မဆိုးမိေစဖို႔ပါပဲ။
တကယ္လို႔မ်ား အေရာင္ဆိုးမိသြားမယ္ဆိုရင္
ကိုယ့္ ေစတနာ တန္ဖိုးမရွိ ျဖစ္သြားမွာပါ။
ဒါေၾကာင့္ ဘာပဲလုပ္လုပ္ လုပ္တဲ့အခါ
ျဖဴစင္သန္႔ရွင္းတဲ့စိတ္ထားနဲ႕ လုပ္ႏိုင္ဖို႔
အထူးသတိထားရပါမယ္။
ေလာကမွာ တန္ဖိုး မျဖတ္ႏိုင္တဲ့ အရာဟာ
ထက္သန္လွတဲ့ အျဖဴ ေရာင္ေစတနာပါပဲလို႔
ေျပာလုိ႔ရပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ဆိုရင္ အဲဒီ ေစတနာက
ကိုယ့္ရဲ႕ ဘဝ အဆင့္အတန္း၊အနိမ့္အျမင့္ကို
ခြဲျခားေပးႏိုင္လုိ႔ပါပဲ။
●ဒါနဲ႔ စပ္လို႔ ....
တစ္ခ်ိန္က သီဟိုဠ္ႏိုင္ငံ(သီရိ လကၤာ)အႏုရာဓၿမိဳ႕မွာ
ထူပါ႐ံုေစတီ ဆိုတာရွိပါ တယ္။ထူပါ႐ံုေစတီေတာ္ေနရာမွာ
ယခင္က ေရွးဘုရားရွင္ သံုးဆူတို႔ရဲ႕ဓမၼက႐ိုဏ္၊ခါးပန္းႀကိဳး၊
ေရသႏုပ္ေတာ္တို႔ကို ႒ာပနာၿပီး တည္ထားခဲ့ပါတယ္။
ေခတ္ကာလ ၾကာေညာင္းတဲ့အခါ ေစတီေတာ္ႀကီး
ပ်က္စီးခဲ့တဲ့ေနရာကို ဘယ္သူမွ မဝင္ေရာက္ႏိုင္ေအာင္
နတ္မ်ားက ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ထားပါတယ္။
အဲဒီ ေနရာမွာ ေဒဝါနံပိယတိႆ မင္းႀကီးက
ေစတီ တည္ခဲ့ပါတယ္။ ေစတီေတာ္ရဲ႕ ဘြဲ႕ေတာ္ကို
“ထူပါ႐ံုေစတီ” လို႔ ဘြဲ႕ေတာ္ေပးပါတယ္။
●သုမနသာမေဏရဲ႕ ႀကိဳးပမ္းခ်က္အရ
သိၾကားမင္းထံမွ လက္ယာ ညႇပ္႐ိုးေတာ္ကို
ပင့္ေဆာင္ကာ ထူပါ႐ံုေစတီမွာ ႒ာပနာခဲ့ပါတယ္။
ေရွး “ဘုရားရွင္သံုးဆူ” ရဲ႕ အသံုးအေဆာင္ျဖစ္တဲ့
“ဓမၼက႐ိုဏ္၊ခါးပန္းႀကိဳး၊ေရသႏုပ္ေတာ္” ႏွင့္
ေဂါတမဘုရား ရွင္ရဲ႕ လက္ယာညႇပ္႐ိုးေတာ္တို႔ကို
႒ာပနာထားတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ထိုေစတီကို
ဖူးေျမာ္လိုက္တာနဲ႔ဘုရား ေလးဆူကို တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း
ဖူးေျမာ္လိုက္ရသလို ၾကည္ႏူးစရာ အလြန္ေကာင္းလွပါတယ္။
ဘုရား ေလးဆူတို႔ရဲ႕ဓာတ္ေတာ္ေမြေတာ္တို႔
႒ာပနာထားတဲ့ ေရႊတိဂံုဘုရားကို
“ေလးဆူဓာတ္ပံု ေရႊတိဂံု”လို႔ ေခၚဆိုၾကသလို
ထူပါ႐ံုေစတီကိုလည္း “ေလးဆူဓာတ္ပံု ထူပါ႐ံု” လို႔
ေျပာရမွာပါ။
ထိုေစတီႀကီးရဲ႕အနီးမွာ ရဟန္း သံဃာေတာ္မ်ား
ေျမာက္ျမားစြာ သီတင္းသံုးေနထိုင္ေတာ္မူခဲ့တဲ့
ထူပါ႐ံုေက်ာင္းတိုက္ႀကီးဆိုတာလည္း ရွိပါတယ္။
ထိုေက်ာင္းတိုက္အတြင္းမွာ ဘုရင့္သံလ်က္စြဲေတာ္
“အမတ္ႀကီး အသိဂၢါဟက” ေဆာက္လုပ္
လွဴဒါန္းထားတဲ့ ေက်ာင္းတစ္ေဆာင္ လည္းရွိပါတယ္။
ထိုေက်ာင္းမွာ စူဠ နာဂမေထရ္ သီတင္းသံုးေနေတာ္မူပါတယ္။
မေထရ္ဟာ အႏုရာဓၿမိဳ႕ အတြင္း လျခမ္းသဖြယ္
ေကြးညႊတ္ ေနတဲ့ စႏၵဝကၤလမ္းမေတာ္တစ္ေလွ်ာက္
ဆြမ္းခံႂကြေတာ္မူေလ့ ရွိပါတယ္။
ဆြမ္းခံလို႔ရလာတဲ့ဆြမ္းကို တစ္ေနရာမွာဘုဥ္းေပးၿပီး
ေက်ာင္းကို ျပန္ၾကြလာပါတယ္။ ေရာက္တဲ့အခါ
သပိတ္ကိုေရေဆးၿပီးေတာ့ ေနေရာင္ျပကာ
သပိတ္ကိုေျခာက္ေသြ႕ေအာင္ သုတ္သင္ေနစဥ္
ႀကံဳလွီေနတဲ့ ေခြးမကေလးတစ္ေကာင္ဟာ အၿမီး
တလႈပ္လႈပ္နဲ႕ မေထရ္အနီး ေရာက္လာပါတယ္။
မေထရ္ဟာ အစာငတ္ ေနတဲ့အတြက္ တုန္တုန္ယင္ယင္
ျဖစ္ေနတဲ့ ေခြးမေလးကို ၾကည့္ၿပီး သနားသြားပါတယ္။
ဆြမ္းကိစၥက ၿပီးသြားၿပီဆိုေတာ့ ေကြၽးစရာ ဘာမွ
မက်န္ေအာင္ျဖစ္ရတယ္။ ဒါနဲ႔ မေထရ္လည္း
မၾကည့္ရက္တာနဲ႔ မိမိရဲ႕ပါးစပ္အတြင္းကို လက္ထိုးထည့္ကာ
ဘုဥ္းေပးထားတဲ့ အစာေတြကို အန္ခ်လိုက္ပါတယ္။
ေခြးကေလးဟာ ထိုအစာမ်ား ကို အငမ္းမရ စားေသာက္
ေနပါ ေတာ့တယ္။ အစာ ကုန္သြားေသာ္လည္း
ထပ္ၿပီးစားခ်င္ေနတာကို ရိပ္မိတဲ့အတြက္ မေထရ္ဟာ
ဒုတိယ အႀကိမ္ ပါးစပ္အတြင္း လက္ထိုးၿပီး
အန္ခ်ေပးျပန္ပါတယ္။ အန္ခ်ထားတဲ့အစာမ်ားကို
စားလိုက္တာ တစ္ခဏခ်င္း ကုန္သြားတယ္။
မေထရ္လည္း အနီးရွိ အိုးျခမ္းပဲ့ ကေလးတစ္ခုထဲ
ေရထည့္ကာ ေသာက္ေရခ်ေပးပါတယ္။
ေခြးကေလးလည္း စားလို႔ အာသာေျပသြားၿပီ
ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဝမ္းလ်ားေမွာက္ကာ အၿမီးတႏွံ႕ႏွံ႔နဲ႔
မေထရ္ကို ေက်းဇူးတင္တဲ့အၾကည့္နဲ႕ၾကည့္ေနပါတယ္။
ေခြးမေလးဟာ အနီးမွာရွိတဲ့ သူ႕ရဲ႕သားေလးေတြကို
ေအးေဆးစြာ ႏို႔တိုက္ေနပါေတာ့ တယ္။ အဲဒါကို
ျမင္ရတဲ့ မေထရ္ဟာ သူျပဳလိုက္တဲ့ ကုသိုလ္အေပၚ
အတိုင္းမသိ အားရ ေက်နပ္မႈေတြြျဖစ္ၿပီး ၾကည္ႏူးမႈ
ေသာမနႆေတြ တဖြားဖြားျဖစ္ေပၚလို႔ေနပါေတာ့တယ္။
“ငါသည္ မိမိကိုယ္ကို မငဲ့ကြက္ဘဲ စြန္႔လွဴရေသာ
ဤေကာင္းမႈေၾကာင့္ ျဖစ္ေလရာဘဝ လာဘ္ရသူတို႔တြင္
အျမတ္ဆံုးျဖစ္ရပါလို၏၊ နိဗၺာန္ ခ်မ္းသာျမတ္ႀကီးကိုလည္း
လ်င္ျမန္စြာ မ်က္ေမွာက္ျပဳရပါလို၏”လို႔လည္း
ဆုေတာင္းလိုက္မိပါေတာ့တယ္။
စူဠနာဂမေထရ္ ျပဳလိုက္တဲ့ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈဟာ
ျဖဴစင္ၿပီး ေစတနာထက္သန္လွတဲ့အတြက္
ဘဝသံသရာမျခားဘဲ လက္ရွိဘဝမွာပဲ
အက်ိဳးေပးပါေတာ့တယ္။ အဲဒီ ကံမ်ိဳးကို
“ဒိ႒ဓမၼေဝဒနိယကံ”လို႔ စာေပက ဆိုပါတယ္။
အႏုရာဓ ေနျပည္ေတာ္မွာ ရွိတဲ့ လူအမ်ားဟာ
ထိုေန႔ညေနမွာပဲ ေထာပတ္၊တင္လဲ၊ ပ်ားသကာ စတဲ့
လွဴဒါန္းဖြယ္ ပစၥည္းမ်ားကို ထူပါ႐ံု ေက်ာင္းဝင္းအတြင္း
ယူေဆာင္လာ ၾကကာ -
“အရွင္စူဠနာဂမေထရ္ ဘယ္ေက်ာင္းမွာ သီတင္း
သံုးေတာ္မူပါသလဲ” လို႔ ေမးကာ သူ႕ထက္ငါ
လွဴဒါန္းၾကပါတယ္။ ဒါတင္မက ထူပါ႐ံုေစတီအတြင္း
သီတင္းသံုး ေနထိုင္ေတာ္မူၾကတဲ့ သံဃာ
သံုးေသာင္းခန္႔ကိုလည္း ေလာင္းလွဴလိုက္ရပါတယ္။
နံနက္အ႐ုဏ္တက္ခ်ိန္မွာလည္း ယာဂု၊ ဆြမ္း၊
ဟင္း စတာေတြကို စူဠနာဂမေထရ္ ေက်ာင္းကို
သြားလွဴၾကဖို႔ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားကို နတ္ေတြက
တိုက္တြန္းႏိႈးေဆာ္ၾကတဲ့အတြက္ ေက်ာင္းကိုေရာက္လာၿပီး၊
အ႐ုဏ္ ဆြမ္းလွဴဒါန္းၾကတာဟာ ပြဲေတာ္တမွ်
စည္ကားလွတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
မေထရ္လည္း ေက်ာင္းအနီး ဝန္းက်င္ရွိ ေက်ာင္းမ်ားမွ
သံဃာေတာ္မ်ား လာေရာက္အလွဴခံဖို႔ အတြက္
ေက်ာက္စည္ႀကီးကိုထိုးၿပီး ပင့္လိုက္ပါတယ္။
အဲဒီမွာလည္း သံုးေသာင္းဝန္းက်င္ရွိတဲ့သံဃာေတာ္မ်ား
ဆြမ္းမ်ား အလံုအေလာက္ ရရွိေတာ္မူၾကပါတယ္။
တစ္ေန႔ မေထရ္ဟာ ေနျပည္ေတာ္အတြင္း
ဆြမ္းခံၾကြတဲ့အခါ ထူပါ႐ံုေက်ာင္း တိုက္ႀကီးရဲ႕
အျပင္ဘက္ ေရာက္တာနဲ႔ တံခါးမုခ္ေစာင့္နတ္မ်ားက
လွည္းတပ္ႀကီးခ်ၿပီး ဆြမ္းလွဴဖို႔ရာ ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကတာကို
ေတြ႕ရပါတယ္။ အဲဒီမွာလည္း မေထရ္နဲ႕အတူ
သံဃာသံုးေသာင္းခန္႔ လံုလံုေလာက္ေလာက္
ဆြမ္း အလွဴခံ ရရွိေတာ္မူပါတယ္။
ေလာင္းလွဴတဲ့သူမ်ား အံ့ဩေလာက္ေအာင္ ေပါမ်ားတဲ့အတြက္
မေထရ္ဆြမ္းခံေနက် စႏၵဝကၤလမ္းတစ္ေလွ်ာက္က
ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားကလည္း ဆြမ္းေလာင္းလွဴခြင့္ရဖို႔
အတြက္ စီစဥ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီဆြမ္းခံ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာလည္း
အစကေန အလွဴခံလာလိုက္တာ “(၃၂)ႏွစ္”ၾကာမွ
အစြန္ဆံုးအိမ္ကို ဆြမ္းလွဴဖို႔အလွည့္ ေရာက္ပါေတာ့တယ္။
ဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္က “ရွင္သီဝလိမေထရ္”လိုပါပဲ။
ထိုစဥ္က သီဟိုဠ္တစ္ကြ်န္းလံုးမွာ လာဘ္လာဘအရာ
အလြန္ ထင္ရွားတဲ့ မေထရ္တစ္ပါး ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ဒီလို လာဘ္လာဘ ေပါေပါ မ်ားမ်ား အလွဴခံရတာဟာ
အစာငတ္ေနတဲ့ ေခြးမကေလးကို အျဖဴေရာင္
ေစတနာထက္သန္စြာနဲ႔ အန္ခ်ေကြၽးလိုက္ရတဲ့
ကုသိုလ္ေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ လက္ရွိ ပစၥဳပၸန္ဘဝမွာ ခ်မ္းသာႀကီးပြား
ခ်င္တယ္ဆိုရင္ အလွဴဒါန ျပဳလုပ္တဲ့ အခါ
စိတ္ေစတနာ ထက္သန္ဖို႔လိုတဲ့အျပင္
အဲဒီ ေစတနာကလည္း “ေလာဘ” စတဲ့ ကိေလသာအေရာင္
မပါတဲ့ေစတနာ ျဖစ္ဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ မေထရ္ဟာ ေပါမ်ားလွတဲ့ လာဘ္သပၸကာကို
အလွဴခံရင္း ဝိပႆနာတရား ကိုလည္း ႀကိဳးစားရွဳမွတ္ခဲ့ပါတယ္။
အစာငတ္ေနတဲ့ ေခြးမကေလးကို အန္ခ်ၿပီးေကြၽးေမြးခဲ့တဲ့
အေၾကာင္းကို ဆင္ျခင္တိုင္း၊ဆင္ျခင္တိုင္း သူ႕ရဲ႕
လုပ္ရပ္အေပၚ အားရေက်နပ္တဲ့ ပီတိေသာမနႆေတြ
ျဖစ္လာတယ္။ ဒီ ပီတိေသာမနႆကို အေျချပဳၿပီး
တရား အားထုတ္လိုက္တာ သမာဓိပညာမ်ား
အဆင့္ဆင့္ရင့္က်က္ၿပီး မဂ္ဖိုလ္ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကို
ရရွိခံစားေတာ္မူခဲ့ ရပါတယ္။
တစ္ေန႔ ထူပါ႐ံုေက်ာင္းတိုက္ မွာ သီတင္းသံုးေနတဲ့
ရဟန္းေတာ္မ်ားအနက္ ရဟန္းေတာ္ငါးရာဟာ
မဇိၩမေဒသရွိ ဘုရားရွင္ ပြင့္ေတာ္မူရာ မဟာေဗာဓိမ႑ိဳင္ကို
ဘုရားဖူး ႂကြဖို႔ တိုင္ပင္ၾကပါတယ္။
တစ္ခု ခက္ေနတာက ရဟန္းေတာ္ ငါးရာအတြက္
လမ္းခရီးအၾကားမွာ ဆြမ္းအတြက္အခက္အခဲကို
ေျဖရွင္းေပး မယ့္သူမရွိျဖစ္ေနပါတယ္။
ဒါနဲ႔ ထူပါ႐ံု ေက်ာင္းဝင္းအတြင္း စူဠနာဂမေထရ္
သီတင္းသံုးတဲ့ေက်ာင္းကို သြားၿပီးဆြမ္းအတြက္
အခက္အခဲ မရွိရေလေအာင္ သူတို႔နဲ႔အတူ
လိုက္ပါႂကြေပးဖို႔ ေလွ်ာက္ထားၾကရာ
မေထရ္က လိုက္ပါမည့္အေၾကာင္းလက္ခံလိုက္ပါတယ္။
မေထရ္ဟာ ရဟန္းေတာ္ ငါးရာနဲ႔အတူ မဟာေဗာဓိမ႑ိဳင္ကို
ႂကြေတာ္မူလာခဲ့ၾကပါတယ္။
ရဟန္းေတာ္ ငါးရာနဲ႔အတူ ထူပါ႐ံုေက်ာင္းကေန
မဟာေကာဋ ပဋနဆိပ္၊ အဲဒီကေန တစ္ဆင့္
မဟာေဂါဓဆိပ္ကို ႂကြေတာ္မူရပါတယ္။
လမ္းခရီးအၾကားတြင္ လူ နတ္တို႔ရဲ႕ အလွဴဒါနကို
ခ်ီးေျမႇာက္ရင္း ႂကြလာခဲ့ရတဲ့အတြက္ ေလးလ
တိုင္တိုင္ ၾကာခဲ့ပါတယ္။ သမုဒၵရာကို ျဖတ္ေက်ာ္ဖို႔အတြက္
ေလွသေဘၤာ စီးခဲ့ရာမွာ နတ္နဂါးတို႔ရဲ႕အလွဴဒါနကို
ခ်ီးေျမႇာက္ၿပီး ႂကြေတာ္မူရတဲ့အတြက္ သမုဒၵရာအတြင္း
သံုးလတိုင္တိုင္ အခ်ိန္ၾကာခဲ့ပါတယ္။
မဇိၩမေဒသဆိပ္ကမ္းကို ေရာက္တဲ့အခါ ထိုဆိပ္ကမ္းကေန
မဟာ ေဗာဓိမ႑ိဳင္ကို ႂကြေတာ္မူတဲ့ေနရာမွာလည္း
လူ နတ္တို႔ရဲ႕ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ့ အလွဴဒါနကို
ခ်ီးေျမႇာက္ရင္း ႂကြေတာ္မူရျပန္ပါတယ္။
မဟာေဗာဓိမ႑ိဳင္ကို ေရာက္တဲ့အခါ ဘုရားရွင္ကို
အာ႐ံုျပဳလို႔ အားရေအာင္ ဖူးေျမာ္ေတာ္မူၾကပါတယ္။
ရဟန္းေတာ္မ်ားဟာ မဟာေဗာဓိမ႑ိဳင္မွာ
သင့္တင့္သေလာက္ ေနၾကၿပီး သီဟိုဠ္ကို
ျပန္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ အျပန္ခရီးမွာ စူဠနာဂ မေထရ္
ေလနာေရာဂါ အႏွိပ္စက္ခံ ခဲ့ရပါတယ္။
ေရာဂါက မသက္သာတဲ့အျပင္ ပိုၿပီး ဆိုးဝါးလာပါတယ္။
ဒီအေျခအေနကို သိၾကတဲ့ ရဟန္းေတာ္မ်ားဟာ
စိတ္မသက္သာ၊ မ်က္ႏွာမသာမယာ ျဖစ္ေနေတာ္မူ
ၾကပါတယ္။ စူဠနာဂမေထရ္က မ်က္ႏွာ
မသာမယာျဖစ္ေနၾကတဲ့ အေၾကာင္းရင္းကို
ရဟန္းေတာ္မ်ားအား ေမးေတာ္မူတဲ့အခါ
စူဠနာဂ မေထရ္ရဲ႕ ဘုန္းကံေၾကာင့္ သူတို႔
မဟာေဗာဓိမ႑ိဳင္ကို ဖူးေျမာ္ခဲ့ရေၾကာင္း၊
တကယ္လို႔ ဒီေရာဂါေၾကာင့္ အသက္အႏၲရာယ္ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္
သီဟိုဠ္ကို သူတို႔ ျပန္ဖို႔အတြက္ ခက္ခဲမယ္ဆိုတဲ့
အေၾကာင္း ရဟန္းေတာ္မ်ားက ေျပာပါတယ္။
မေထရ္က တကယ္လို႔ သူ ပ်ံလြန္ေတာ္မူခဲ့မယ္ဆိုရင္
သူ႔ရဲ႕ “ေရစစ္” ကို ခ်ိတ္ဆြဲသြားပါက လမ္းခရီးမွာ
ပစၥည္းေလးပါးအတြက္ ခက္ခဲမယ္ မဟုတ္ေၾကာင္းကို
မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။မၾကာမီမွာ စူဠနာဂမေထရ္
ပ်ံလြန္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ရဟန္းေတာ္မ်ားလည္း
အေလာင္းေတာ္ကို မီးသၿဂႋဳဟ္ၿပီး ၾကြင္းက်န္တဲ့
ဓာတ္ေတာ္မ်ားကိုပင့္ေဆာင္ကာ ျပန္လာၾကရာ
လမ္းခရီးမွာ မေထရ္ျမတ္ ရွိစဥ္၊ လာတုန္းကလိုပါပဲ။
ပစၥည္း ေလးပါးေပါမ်ားျပည့္စံုၾကရပါတယ္။
(မဟာထူပါဝင္၊ ၈၃၉၊
သီဟိုဠ္ေခတ္ စံေတာ္ဝင္အရိယာမ်ား၊ ၅၆၉)
အခ်ဳပ္ေျပာလိုတာကေတာ့ စူဠနာဂမေထရ္လို ေကာင္းက်ိဳး
ခ်မ္းသာမ်ား ခံစားရရွိခ်င္တယ္ဆို ရင္ ေစတနာကို
အေရာင္မဆိုးဘဲ အျဖဴေရာင္သက္သက္ ေစတနာနဲ႕
ထက္ထက္သန္သန္ စိတ္ပါလက္ပါ ျပဳၾကမယ္ဆိုရင္
လက္ရွိဘဝမွာ လည္း ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာကိုရရွိ
ခံစားႏိုင္မွာပါ။
ဒါေၾကာင့္ စာခ်စ္သူမ်ား ေစတနာကို
အေရာင္မဆိုးမိၾကေစဖို႔ သတိထားရမယ္ဆိုတာ
ေျပာရင္း。。。။ ။
ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ။