အားေပးစကား

အားေပးစကား
========
စိတ္ဓာတ္အက်ဆံုးအခ်ိန္
လူေတြ စိတ္ဓာတ္အက်ဆံုးအခ်ိန္ဟာ ဘယ္အခ်ိန္လဲလို႔တရားခ်စ္ခင္ သူေတာ္စင္ပရိသတ္တို႔ သိဖို႔လိုတယ္ေနာ္၊ လူတိုင္းလူတိုင္း ေနာက္ဆံုးၾကံဳေတြ႔ရမယ့္ “တစ္ေန႔ေသာအခ်ိန္” ဆိုတာဘယ္အခ်ိန္လဲ? ေသခါနီးအခ်ိန္ေပါ့။ လူတိုင္းလူတိုင္း မေရွာင္လႊဲႏိုင္ဘူး၊ တစ္ေန႔က်ေတာ့ ၾကံဳေတြ႔ရမယ္ဆိုတဲ႔ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာ စိတ္အားအငယ္ဆံုး၊ စိတ္ဓာတ္အက်ဆံုး အခ်ိန္လို႔ ဆိုလိုတယ္။
ပညာနဲ႔ဆင္ျခင္ျပီးမွ လုပ္သင့္ပံု
အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်န္တဲ့သူေတြက ဘာလုပ္သင့္သလဲ၊ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တယ္ဆိုတာ ဘာေတြလဲ၊ ခုေခတ္မွာ ဘာေတြလုပ္ေနၾကလဲ၊ ဒါကိုေလ့လာသံုးသပ္ျပီးၾကည့္ဖို႔လိုတယ္၊ ကိုယ္လုပ္တဲ႔အလုပ္ေတြဟာ မွန္ကန္မႈရွိရဲ႕လား၊ ခုေခတ္လူေတြလုပ္ေနၾကတာမွန္ကန္မႈရွိရဲ႕လား၊ တကယ္ “အားေပးစကား” ေျပာတာ ဟုတ္ရဲ႔လား၊ အားေပးစကားေျပာတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲေခ်ာက္တြန္းတာမ်ိဳး ျဖစ္ေနသလားလို႔ စဥ္းစား ဆင္ျခင္သင့္တယ္။ မစဥ္းစားဘဲလုပ္တဲ႔ လုပ္ရပ္မွန္သမွ်ဟာ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာကို မေပးႏိုင္ဘူး၊ အရာရာဟာ ပညာနဲ႔ဆင္ျခင္ျပီးေတာ့မွလုပ္သင့္တယ္။
စဥ္းစားဖြယ္
မဟာနာမဆိုတဲ႔ သာကီ၀င္မင္းဟာျမတ္စြာဘုရားနဲ႔ ညီအစ္ကိုတစ္၀မ္းကြဲေတာ္တယ္၊ ရွင္အႏုရုဒၶါ မေထရ္ျမတ္နဲ႔ ညီအစ္ကိုအရင္းေတာ္တယ္။အဲဒီ မဟာနာမသာကီ၀င္မင္းၾကီးဟာ သုေဒါၶဒနမင္းၾကီးတို႔ ဘဒၵိယမင္းတို႔ မရွိတဲ႔ေနာက္မွာကပိလ၀တ္ကို အုပ္ခ်ဳပ္တဲ႔ေနာက္ဆံုးမင္းလို႔ေျပာရမွာေပါ့။ အဲဒီ မဟာနာမ မင္းဟာ သာသနာေတာ္အဆင့္အတန္းနဲ႔ေျပာရမယ္ဆိုရင္ သကဒါဂါမ္အဆင့္ျဖစ္တယ္။ သကဒါဂါမ္အဆင့္ နဲ႔ကံကုန္သြားတယ္။ ဘ၀တစ္သက္တာမွာသကဒါဂါမ္အဆင့္အေနနဲ႔ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ မင္းလုပ္တယ္။ ေနာက္ဆံုး ၀ိဋဋဴပက်းေက်ာ္တိုက္ခိုက္ျပီး သာကီ၀င္မင္းေတြ အျပတ္ေခ်မႈန္းေရးစစ္ပြဲမွာ မဟာနာမမင္းၾကီးအဖမ္းခံရတယ္၊ အဖမ္းခံရတယ္ဆိုေသာ္လည္း ၀ိဋဋဴပ ကသူ႔ရဲ႕ေျမးေတာ္ေနသည့္ အတြက္ေၾကာင့္ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ထားတယ္၊ သို႔ေသာ္လည္းစာေပထဲမွာ သာ၀တၳိအျပန္လမ္းခရီးမွာ ဆံထံုးကိုေျခမၾကားမွာညွပ္ျပီး ေရအိုင္ထဲမွာ ငုပ္လွ်ိဴးသြားတယ္လို႔ပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ စဥ္းစားစရာေကာင္းတာကသူကသကဒါဂါမ္လို႔လည္းဆိုေသးတယ္၊ေရထဲမွာႏွစ္ျမွဳပ္ျပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေသေၾကာင္းၾကံတယ္ Suicide လုပ္တယ္၊ဒါမ်ိဳးမျဖစ္ႏုိင္ဘူးလို႔ထင္တယ္၊ေသာတာပန္ ပုဂၢိဳလ္ေတာင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္တာမ်ိဳးမလုပ္ေတာ႔ဘူး။ ဒီေတာ့မဟာနာမ မင္းၾကီးဟာ သူ႔ကိုယ္သူ ေသေၾကာင္းၾကံသြားတယ္ဆိုတာ ဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္မယ္ေပါ့။ ေရကန္ထဲေရဆင္းခ်ိဳးရင္း သူ႔ရဲ႕သီလအစြမ္းတန္ခိုးေတြေၾကာင့္ သူ႔ကိုၾကည္ညိဳတဲ႔လူသားမဟုတ္တဲ႔ ေရကန္ေစာင့္နတ္ေတြနဂါးေတြ က (စာထဲမွာပါတာနဂါးေတြက နဂါးျပည္ကို)ေခၚသြားျပီးေတာ့နဂါးျပည္မွာ ၁၂ ႏွစ္ၾကာေနထိုင္ တယ္လို႔ ေျပာတယ္။ အဲဒီလို ေခၚသြားတာျဖစ္ေလာက္တယ္၊ ေရကန္ထဲမွာဆင္းျပီးေတာ့ ေရခ်ိဳးရင္းကေနျပီး ေပ်ာက္ဆံုးသြားတယ္ေပါ့။ အဲဒီ မဟာနာမမင္းၾကီးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့သုတၱန္ေတြဟာ စာေပက်မ္းဂန္မွာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရွိတယ္။
အားေပးစကားအလိုအပ္ဆံုးအခ်ိန္
ျမတ္စြာဘုရားက မဟာနာမကိုဘာအဆံုးအမ ေပးထားသလဲဆိုရင္ “အမ်ိဳးသားဥပါသကာ တစ္ေယာက္ျဖစ္ေစ၊ အမ်ိဳးသမီးဥပါသိကာမတစ္ေယာက္ျဖစ္ေစစဥ္းစားဥာဏ္ရွိတဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ဟာစဥ္းစား ဥာဏ္ရွိတဲ႔ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ ေနမေကာင္းထိုင္မသာျဖစ္လို႔အသက္အႏၲရာယ္ စိုးရိိမ္ရေလာက္တဲ႔ အခ်ိန္အခါမ်ိဳးမွာ အားေပးစကားေျပာရမယ္၊ ဆံုးမစကားေျပာရမယ္”လို႔ေျပာတာ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ စိတ္ဓါတ္အက်ဆံုး၊အားအငယ္ဆံုးျဖစ္တတ္သည့္အတြက္ အားေပးစကားေျပာဖို႔လို တယ္၊ ဒါကိုလူတိုင္းလူတိုင္း တစ္ေန႔မၾကံဳတစ္ေန႔ေတာ့ၾကံဳေတြ႔ၾကရမွာပဲ။
လူတိုင္းလူတိုင္းေမြးလာတဲ့အခ်ိန္ကေနစျပီး တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ဘယ္ကိုသြားေနတာ တုန္းဆိုရင္ အိုျခင္း ဆီသြားေနတာ။အိုျခင္းကေနဘယ္ကိုသြားေနတာတုန္းဆိုရင္ နာျခင္းဆီသြားေနတာ၊ နာျခင္းကေန ဘယ္ကိုသြားေနတာတုန္းဆိုရင္ေသျခင္းဆီသြားေနတာ၊ ဒါေၾကာက္စရာစကားမဟုတ္ဘူး၊ တခ်ိဳ႕ကေသ စကားေျပာရင္ မဂၤလာမရွိဘူး နိမိတ္မရွိဘူး၊ဒီလိုထင္တယ္၊ မေသမွာက်ေနတာပဲေနာ္။
ကိုယ္ဘယ္ကိုသြားေနတာတုန္းဆိုတာသိဖို႔မလိုဘူးလား၊ ကိုယ္ဘယ္သြားေနတယ္ဆိုတာ သိရမယ္။ မသိတာကေတာ့ ပညာမဲ့လြန္းအားၾကီးတာေပါ့။လူေတြကေျပာၾကတယ္ “ဘယ္မွမသြားဘူး အိမ္မွာ ေနတာ”။ သို႔ေသာ္ အိမ္ေနရင္း အသက္ကၾကီးၾကီးမသြားဘူးလား၊ၾကီးသြားေနေတာ့ ဘယ္သြားေန သလဲလို႔ထင္တုန္း၊ အိုတဲ့ဆီသြားေနတာ၊ အိုတဲ႔ဆီကေနျပီးေတာ့နာတဲ့ဆီမေရာက္ဘူးလား၊ ေအးနာတဲ့ ဆီကေန ေနာက္ ဘယ္ေရာက္သြားတုန္း။
ဆရာေတာ္ၾကီးတစ္ပါးကကမၼ႒ာန္း ႏွလံုးသြင္းခိုင္းသလိုပဲ၊ “ခံႏိုင္ရင္ခံမခံႏိုင္ရင္ေသ” ဆိုတာ၊ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား၊ အိုျခင္းဆင္းရဲ နာျခင္းဆင္းရဲကို ခံႏိုင္တဲ႔အေျခအေနရွိတဲ႔အခ်ိန္မွာခံေနျပီး ေတာ့မခံႏိုင္တဲ့ အေျခအေနမွာေသသြားတာေပါ့။ အဲဒီေသျခင္းဆင္းရဲနဲ႔ လူ႔ဘ၀ဟာအဆံုးသတ္ၾကရတယ္၊ ျမတ္စြာဘုရားလည္း ဒီလိုပဲ အဆံုးသတ္တယ္၊ ရွင္သာရိပုတၱရာ၊ ရွင္ေမာဂၢလာန္တို႔လည္းဒီလိုပဲ အဆံုးသတ္တယ္။ သို႔ေသာ္ အဆံုးသတ္ကေလးေကာင္း ေအာင္လုပ္ေပးလို႔ရတယ္။ လူေတြဟာ အဆံုးသတ္ေကာင္းဖို႔အတြက္၊အေသေကာင္းဖို႔အတြက္ အေနေကာင္းဖို႔ဆိုတာ လည္း လိုအပ္တယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္ေနာ္။ လူေတြရဲ႔စိတ္ဓာတ္ဆိုတာကေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေရာက္လို႔ရွိရင္ အားငယ္တတ္တယ္၊ ဒီလိုအားငယ္လာ လို႔ရွိရင္ အားေပးစကားေျပာရမယ္။
ေဆးရံုေတြမွာ
တခ်ိဳ႕ တိုးတတ္တဲ့ႏိုင္ငံၾကီးေတြရွိေဆးရံုေတြမွာ ဘာသာေရးဆိုင္ရာ အားေပးစကားေျပာမယ့္ ပုဂၢိဳလ္ ေတြကို ခန္႔ထားေလ႔ရွိတယ္။အဂၤလန္ေဆးရံုၾကီးေတြမွာ ဒီလိုရာထူးခန္႔ထားတာရွိတယ္၊ ဗုဒၶဘာသာ ၀င္ေတြအတြက္ ဘုန္းၾကီးတစ္ပါး၊ခရစ္ယာန္တရားေဟာဆရာ၊ အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္ ေတြအတြက္ အစၥလာမ္တရားေဟာဆရာခန္႔ထားတယ္၊ ဒီလိုဆိုင္ရာဆိုင္ရာဘာသာတရားအရ အားေပး စကားေျပာဖို႔ ခန္႔ထားတာ၊ Hospital Chaplain လို႔ေခၚတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြခန္႔ထားတာရွိတယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔တုန္းဆိုရင္ လူတိုင္းလူတိုင္း ေသခါနီးေရာက္တဲ့အခါ စိတ္ဓာတ္ေတြက်ျပီးေတာ့ မသြားရေအာင္၊ သက္သက္သာသာနဲ႔ ကိုယ့္ဘာသာတရားကို အာရံုျပဳျပီး ေသႏိုင္ေအာင္လို႔ေပါ့။
ကို္ယ့္ကိုယ္ကိုလိမ္တာကပိုဆိုးတယ္
ဒီလိုလုပ္တာကိုလည္းလက္ခံတဲ့လူရွိသလိုလက္မခံတဲလူလည္းရွိတယ္၊ လက္မခံတဲ႔လူက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလိမ္တဲ့သူနဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ကိုလိမ္တဲ႔သူ။သူမ်ားကို လိမ္တာထက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လိမ္တာက ပိုဆိုးတယ္၊ ျမန္မာျပည္မွာလူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေနမေကာင္းျဖစ္ျပီဆိုရင္ ေနမေကာင္း တဲ့ပုဂၢိဳလ္ကို ဘာေရာဂါလဲလို႔အသိေပးတာနည္းတယ္၊ ဥပမာ- ဆရာ၀န္ကေရာဂါအမည္ တပ္လိုက္ရင္ ဒီေရာဂါကို လူနာမသိေအာင္လို႔ ဖံုးထားၾကတယ္၊ လိမ္ထားၾကတယ္ေပါ႔။လိမ္တာေကာင္းလား မေကာင္းဘူးလား၊ ေစတနာ ကေတာ့ သူသိရင္ စိတ္ဆင္းရဲလိမ့္မယ္ဆိုတဲ႔ ေစတနာေကာင္းေပါ့။
လိမ္တယ္ဆိုတာ ဒီ႔ျပင္ကိစၥေတြလည္းလိမ္ၾကတာပဲေလ၊ သားသမီးေတြက “အေမမသိေစနဲ႔၊ အေဖမသိေစနဲ႔” တဲ႔၊ အဲဒါမ်ိဳးေတြ မရွိဘူးလား၊အသက္ၾကီးလာျပီဆိုရင္ အလိမ္ခံေနရျပီလို႔ သာ ေအာက္ ေမ့၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္လွျပီလို႔မေအာက္ေမ့နဲ႔၊လူငယ္ေတြရဲ႕အလိမ္ကို အျမဲခံေနရတယ္ လို႔ေအာက္ေမ့ ေပေတာ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကို လိမ္တာမေကာင္းဘူး လို႔ ယူဆေပမယ့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလိမ္တာ ပိုဆိုးတယ္၊ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္မလိမ္မိဖို႔ အင္မတန္မွအေရးၾကီးတယ္။
အမွန္အတိုင္းသိသင့္ပံု
ဒီကိစၥမ်ိဳးဆိုတာအမွန္အတိုင္းသိရမယ္၊ ဆရာ၀န္ဆီသြား medical Check – up လုပ္ရင္ ေရာဂါရွိတယ္လို႔ေရာဂါအမည္တပ္လိုက္မွာတစ္ခ်ိဳ႕သိပ္ေၾကာက္တယ္၊မသိခ်င္ဘူး၊ မသိခ်င္ဘူးဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လိမ္ထားတာပဲ၊ သိတာမသိတာနဲ႔ ေရာဂါျဖစ္တာမျဖစ္တာဆိုင္ရဲ႔လား၊ မဆိုင္ပါဘူး၊ မသိေတာ့မေၾကာက္ရဘူးေပါ့ေလ၊ မ်က္ကန္းတေစၧမေၾကာက္ဆိုတာမ်ိဳးပဲ။
သိလို႔ ေရာဂါဆိုတာကုစားရင္ က်န္းမာလာဖို႔အတြက္ အခြင့္အေရးChance ေတြမရႏုိင္ဘူးလား၊ ကိုယ့္မွာ ေရာဂါရွိတယ္လို႔သိရင္ ထိုေရာဂါအတြက္ဘယ္ေဆး၀ါးဘယ္ဓာတ္စာနဲ႔ကုရမယ္၊တရားဓမၼ ေတြၾကိဳးစား အား ထုတ္မယ္လို႔ ဒီလိုေရာမျဖစ္ႏုိင္ဘူးလား၊ တကယ္က အဲဒီလို ျဖစ္ရမွာေနာ္။
စစ္ကိုင္းဘက္မွာ ဆရာ၀န္ၾကီးတစ္ေယာက္ရွိတယ္၊ျဖစ္တာက အသည္းကင္ဆာ၊ သို႔ေသာ္ အိမ္သူ အိမ္သားေတြက လိမ္ထားတယ္၊ အသည္းေျခာက္တယ္လို႔ပဲေျပာတယ္၊အသည္းေျခာက္တယ္ဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔မေသေသးဘူး၊ အသည္းကင္ဆာဆိုရင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရွိဘူး၊ဒီလိုအသိေပါ့ေနာ္၊ အဲဒီလို လိမ္ထားရင္းက ေရာဂါအေျခအေနကပိုဆိုးလာတယ္၊ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေရာက္လာေတာ့မွသူ (ကိုယ္တိုင္ ကလည္းဆရာ၀န္ဆိုေတာ့) သိလာတာေပါ႔။
အဲဒီက်မွ ဘာေျပာတုန္းဆို“က်ဳပ္ဗ်ာ မေသခ်င္ေသးဘူး၊ ဘာမွလည္းမလုပ္ရေသးဘူး” တဲ႔၊ ေစာေစာက သိထားမယ္ဆိုရင္ ဒီေရာဂါကသက္တမ္းဟာဘယ္ေလာက္ပဲ က်န္ေတာ့မယ္ ဆိုရင္ျပင္ဆင္မႈ မလုပ္ႏုိင္ဘူးလား၊ျပင္ဆင္မႈလုပ္ႏုိင္တဲ႔အခြင့္အေရးေတြဆံုးရႈံးသြားတယ္။
အဲဒီေတာ့ medicalCheck – up (ေဆးစစ္ျခင္း) လုပ္လို႔ diagnosis (ေရာဂါေတြ႔ရွိခ်က္)မွာ ေရာဂါရွိတယ္ဆိုရင္လည္း၀မ္းမနည္းနဲ႔၊ ေရာဂါမရွိဘူးဆိုလို႔လည္းမေပ်ာ္နဲ႔၊ ေရာဂါမရွိဘူးဆိုလည္း တစ္ေန႔ေသမွာပဲ၊ေရာဂါရွိတဲ႔သူလည္း တစ္ေန႔ေသမွာပဲ၊ တစ္ခါတစ္ေလ ေရာဂါမရွိဘူး ဆိုတဲ႔သူကေတာင္ အရင္ေသခ်င္ေသတတ္တယ္မဟုတ္ဘူးလား၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူ႔ဘ၀ေရာက္တယ္ဆိုတာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေသျခင္းနဲ႔အဆံုးသတ္ရတယ္၊ဒါကိုသိထားသည့္ အတြက္ေၾကာင့္ မေသခင္ ကိုယ္ဘာေတြလုပ္သင့္သလဲ? မစဥ္းစားသင့္ဘူးလား စဥ္းစားသင့္တယ္၊ဒီအတိုင္းမေနသင့္ဘူး၊ မွန္မွန္ကန္ကန္ ရင္ဆုိင္ရဲရမယ္။
လူဆိုတာ တစ္ေန႔ေသမွာ၊ၾကီးလည္းေသတာပဲ၊ ငယ္လည္းေသတာပဲ။ ျမတ္စြာဘုရားက ေဟာထား တယ္ေလ “ဒဟရာ စ မဟႏၲာစေယ ဗာလာေယစ ပ႑ိတာ။ သေဗၺမစၥဳ ၀သံယႏၲိ” တဲ႔၊ “ဒဟရာစ” -ငယ္ငယ္လည္းေသတာပဲတဲ့၊ “မဟႏၲာစ” - အသက္ၾကီးမွလည္း ေသတာပဲတဲ့၊ “ေယ ဗာလာေယစ ပ႑ိတာ” - မသိနားမလည္တဲ့သူလည္းေသတာပဲတဲ့၊ ပညာတတ္တဲ့သူလည္းေသတာပဲတဲ့၊ မေသတဲ့သူမရွိဘူး။
ဒါကိုသိထားျပီးတဲ့ေနာက္မွာကိုယ္ဘာလုပ္သင့္သလဲ? ေၾကာက္ေနဖို႔မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ ရင္ဆိုင္ရဲဖို႔ ေသျခင္း တရားဟာ ေၾကာက္ဖို႔မဟုတ္ဘူး၊ရင္ဆိုင္ရဲဖို႔ပဲ၊ မွန္မွန္ကန္ကန္ ရင္ဆုိင္ရဲရမယ္လို႔ ဆိုလိုတာ။
သမၼတကေတာ္
ဘုန္းၾကီးတုိ႔ ဂ်ာမဏီမွအျပန္ေလယာဥ္ေပၚမွာ Readers’ Digest မဂၢဇင္းတစ္ေစာင္ ေတြ႔တာနဲ႔ ဖတ္ၾကည့္တယ္။ အရင္တုန္းက အေမရိကန္သမၼတလုပ္သြားတဲ့သမၼတကေနဒီရဲ႕ ေနာက္ဆံုး ေန႔အေၾကာင္း ေရးထားတာ။ သူက နယူးေယာက္မွာေနတယ္၊ ဂ်က္ကလင္းကေနဒီဆိုတဲ႔သမၼတကေတာ္ အသက္ (၆၀) ေလာက္ရွိတဲ့အခါမွာ ေရာဂါရတယ္၊ ေဆးရံုတက္ျပီး ေဆးကုတဲ႕အခါဆရာ၀န္ေတြကDiagnosis မွာကင္ဆာေရာဂါလို႔ေဖာ္ျပလိုက္တယ္။
ကင္ဆာေရာဂါဆိုတာincurable (ကုလို႔မရဘူး)ေပါ့။ ကင္ဆာဆဲလ္ေလးေတြက ပ်ံ႕ႏွံ႕႔ေနသည့္ အတြက္ကုလို႔မရေတာ့ဘူး၊incurable ကုမရတဲ့ေရာဂါျဖစ္ေနျပီဆိုတာသူသိတယ္၊ သိတဲ့အခါ သူက ဗုဒၶဘာသာမဟုတ္ေပမယ့္ သူ႔မွာစိတ္ဓာတ္မက်ရေအာင္ထိန္းတဲ့နည္းလမ္းေတာ့ရွိမယ္၊ သူ႔မွာ အားကိုး ရွိမယ္၊ သူက ခရစ္ယာန္ဆိုေတာ့ခရစ္ယာန္ဘုရား God အားကိုးမွာေပါ့။ သူ႔ရဲ႕စိတ္တည္ျငိမ္မႈေလး ကိုေျပာျပတာပါ။
သူအိမ္ျပန္လာခဲ့တယ္၊အိမ္ျပန္လာျပီးသပ္သပ္ရပ္ရပ္သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း အ၀တ္အစားအသစ္ ေတြလဲ ၊ျဖီးလိမ္းေပါ့ေနာ္၊ အိပ္ရာခင္းေတြက်က်နနျပင္ဆင္သူ႔အိမ္ကိုသန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း လုပ္၊ သူ႔ပစၥည္းေတြ ကိုခြဲေပးရမယ္႕သူေတြခြဲေပး၊ ဒါနလုပ္သင့္တာလုပ္၊က်န္တဲ့လုပ္သင့္တာေတြလုပ္တယ္၊ အဲဒီိလို လုပ္ျပီးေတာ့သူကစိတ္ခ်မ္းသာ ကိုယ္ခ်မ္းသာနဲ႔အိမ္ျပန္ျပီးေအးေအးေဆးေဆးအနားယူတဲ႔ သေဘာမ်ိဳးနဲ႔ ေနတယ္၊ သူေသသြားရင္ ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတဲ႔ဆႏၵေတြေဖာ္ျပျပီးဒီလိုေနတယ္၊တစ္ပတ္ေလာက္ေနေတာ့ အိပ္ရာေပၚမွာပဲသူဆံုးသြားတယ္၊ ကဲ- သူ႔အေနအထားေလးက ဘယ္ေလာက္ေကာင္းသလဲ၊ေသျခင္း တရားကို ရဲရဲ၀ံ႔၀႔ံရင္ဆိုင္သြားတယ္လို႔ေျပာရမယ္။
စိတ္ေကာင္းက ေကာင္းတဲ့ဘ၀ပို႔ေပးလိမ့္မည္
ဒီေနရာမွာ စဥ္းစားဖို႔အေရးၾကီးတာကဂ်က္ကလင္းကေနဒီအားကိုးတဲ့ God ကတကယ္ အားကိုးရာေရာက္ရဲ႕လား၊ ဒီတစ္ခ်က္ပဲ စဥ္းစားစရာရွိတယ္၊တစ္ခါတေလ ကိုယ္ကေတာ့ အားကိုးေပမယ့္ အားကိုးရာျဖစ္ခ်င္မွျဖစ္တာ။
လူေတြၾကည့္ေလ - သားကိုအားကိုးရမလားဆိုျပီးဂရုစိုက္တာ၊ အသက္ၾကီးေတာ့ ကိုယ့္ကို ေထာ္ေလာ္ကန္႔လန္႔လုပ္တဲ့သားျဖစ္ေနတာမရွိဘူးလား၊ သမီးကိုအားကိုးရမယ္ထင္ျပီး သမီးေလးကို ဂရုစိုက္ေမြးထားတယ္၊ အသက္ၾကီးေတာ့ကိုယ့္ရန္သူျဖစ္ေနတာမရွိဘူးလား၊ ရွိတယ္ေနာ္၊ တကယ္အားကိုး ရမယ္လို႔ထင္ေပမယ့္လို႔ အားကိုးရာျဖစ္ခ်င္မွျဖစ္မယ္၊ဒီလိုေတာ့ရွိႏိုင္တယ္။
တျခားဘာသာ၀င္ေတြအေနနဲ႔သူတို႔ရဲ႕ စာေပက်မ္းဂန္ကို သူတို႔ရဲ႕ ဘာသာတရား အရသူ တို႔ရဲ႕ဘုရားကို အားကိုးရမယ္လို႔သူတို႔ယံုေကာင္းယံုၾကလိမ့္မယ္၊ သို႔ေသာ္ စိတ္ေကာင္းႏွလံုး ေကာင္းထားမယ္၊ ကိုယ္က်င့္တရားေကာင္းမယ္ဆိုရင္ဘယ္ဘာသာ၀င္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေကာင္းရာသုဂတိ ေရာက္ဖို႔ မခဲယဥ္းဘူး။
“အားေပးစကား“စာအုပ္မွေကာ္ႏႈတ္ခ်က္