ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီး၏ ခႏၲီ ၊ ပါရမီ ႏွင့္ အလႉဒါန
===========================
ေရွးလြန္ေလၿပီးေသာအခါ သိဝိတိုင္း၊ ေစတုတၱရာျပည္၌ သိဥၥည္းမင္းႀကီး မင္းျပဳ၏။ ထိုမင္း၏ မိဖုရားႀကီးသည္ ဖုႆတီေဒဝီ အမည္တြင္၏။ အလြန္လွပတင့္တယ္၏။ အခ်ိန္တန္ေသာ္ ဖုႆတီေဒဝီသည္ သားေတာ္တစ္ပါး ဖြားျမင္သည္။ ထိုသားေတာ္ကို ေဝႆႏၲရာဟု အမည္ေပးသည္။
ေဝႆႏၲရာကို ဖြားျမင္ေသာေန႔၌ပင္ ေကာင္းကင္၌ က်က္စားသြားလာေနေသာ ဆင္ပ်ံမတစ္စီးသည္ ဆင္ျဖဴေပါက္ကေလးကို မင္း၏ဆင္တင္းကုပ္၌ ထားခဲ့ၿပီးလွ်င္ မိမိေနရာသို႔ ျပန္သြားေလသည္။ ထိုဆင္ျဖဴေတာ္ကေလးအား ပစၥယဟု အမည္ေပးသည္။
ေဝႆႏၲရာမင္းသားသည္ ေမြးစကပင္ အလွဴအတန္းကို ျမတ္ႏိုးသည္။ မင္းႀကီးသည္ ေဝႆႏၲရာအား အဖိုးတစ္သိန္းထိုက္ေသာ လည္ရြဲတန္ဆာကို ဆင္ေပးထားသည္။ ေဝႆႏၲရာသည္ အသက္ ၄-၅ ႏွစ္ ရွိေသာအခါ ထိုလည္ရြဲတန္ဆာကို အထိန္းေတာ္တို႔အား ခြ်တ္၍ ေပးလွဴသည္။ အထိန္းေတာ္တို႔က မယူဝံ့သျဖင့္ မင္းႀကီးအား ျပန္ေပးသည္။ မင္းႀကီးက “ငါ့သားေတာ္ေပးျခင္းသည္ ငါေပးသည္ႏွင့္ အတူတူျဖစ္သည္။ ယူပါ” ဟုဆို၍ လက္ခံေစသည္။ ထို႔ေနာက္ လည္ရြဲတန္ဆာအသစ္ကို မင္းသားအား ဆင္ျမန္းေစသည္။ ေဝႆႏၲရာမင္းသားသည္ ထိုလည္ရြဲတန္ဆာအသစ္ကိုလည္း တစ္ဖန္ အထိန္းေတာ္တို႔အား ေပးလွဴျပန္သည္။ ဤသို႔လွ်င္ ၉-ႀကိမ္ တိုင္ေအာင္ အထိန္းေတာ္တို႔အား ေပးလွဴခဲ့သည္။
ေဝႆႏၲရာမင္းသားသည္ ၈-ႏွစ္အရြယ္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ လည္ရြဲတန္ဆာစေသာ ပစၥည္းမ်ား ေပးလွဴရသည္ကို ေက်နပ္အားရျခင္းမရွိ။ ‘အကယ္၍ တစ္စံုတစ္ေယာက္ေသာသူသည္ ငါ၏ႏွလံုးသားကို ေတာင္းလာအံ့။ ငါသည္ ရင္ကိုခြဲ၍ ႏွလံုးသားကို ေပးလွဴမည္။ ငါ၏မ်က္စိကို ေတာင္းလာအ့ံ။ မ်က္စိအစံုကို ထုတ္၍ေပးလွဴမည္။ ငါ့ကိုယ္၏ အသားကို ေတာင္းလာအံ့။ ဓားငယ္ျဖင့္ အသားကိုလွီးျဖတ္ ေပးလွဴမည္။ ငါ့ကို ကြ်န္ျပဳလုပ္လိုသည္ဟု ေတာင္းဆိုအံ့။ ထိုသူ၏ ကြ်န္အျဖစ္ခံမည္’ ဟု အႀကံျဖစ္၏။ ထိုအခါ ဤမဟာပထဝီေျမႀကီးသည္ ျပင္းထန္စြာ ျမည္ဟည္းလ်က္ ငလ်င္လႈပ္ေလသည္။
ေဝႆႏၲရာမင္းသားသည္ အသက္ ၁၆-ႏွစ္အရြယ္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ မင္းသားတို႔ တတ္အပ္ေသာ အတတ္မ်ိဳးစံုကို တတ္ေျမာက္သည္။ ထိုအခါ မင္းႀကီးသည္ မိဖုရားႀကီးႏွင့္ တိုင္ပင္ကာ ေဝႆႏၲရာ မင္းသားအား အလြန္လွပတင့္တယ္ ယဥ္ေက်းေသာ မဒၵီမင္းသမီးႏွင့္ ထိမ္းျမားေပးသည္။ ထီးနန္းကိုလည္း လႊဲအပ္သည္။ မဒၵီေဒဝီကား မဒၵရာဇ္မင္း၏ သမီးေတာ္ ျဖစ္ေပသည္။
ေဝႆႏၲရာမင္းသားသည္ မင္းျဖစ္သည့္ေန႔မွစ၍ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္းပင္ ၆-သိန္း၊ ၆-သိန္းေသာ ဥစၥာတို႔ကို ေပးလွဴေလသည္။
မၾကာမီ မဒၵီေဒဝီသည္ သားေတာ္တစ္ပါးဖြားျမင္သည္။ ဇာလီဟု အမည္ေပးသည္။ ဇာလီမင္းသား မတ္တတ္ေျပးႏိုင္ေသာအရြယ္တြင္ မဒၵီေဒဝီသည္ သမီးေတာ္တစ္ပါး ဖြားျမင္ျပန္သည္။ ကဏွာဇိန္ဟု အမည္ေပးသည္။
ေဝႆႏၲရာမင္းသည္ ေန႔စဥ္ အလွဴႀကီးေပးရာတြင္ တစ္လလွ်င္ ၆-ႀကိမ္၊ ဆင္ျဖဴေတာ္ပစၥယကို စီးလ်က္ အလွဴဇရပ္ ၆-ေဆာင္တို႔ကို လွည့္လည္ၾကည့္ရႈေတာ္မူေလသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ကလိဂၤရာဇ္ျပည္၌ မိုးေခါင္သည္။ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးေသာ ဒုဗ႓ိကၡႏၲရကပ္ႀကီး ဆိုက္ေရာက္ေနေလသည္။ ကလိဂၤရာဇ္မင္းသည္ မိုးရြာေစရန္ ၇-ရက္တိုင္တုိင္ ဥပုသ္ေဆာက္တည္သည္။ သို႔ေသာ္ မိုးမရြာေခ်။ ထိုအခါ အမတ္ပညာရွိတို႔က “ဆင္ျဖဴေတာ္ ေရာက္ရာ အရပ္၌ မိုးရြာပါသည္။ ေစတုတၱရာျပည္၊ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီး၌ ဆင္ျဖဴေတာ္ ရွိသည္။ ေဝႆႏၲရာမင္းသည္ အလွဴေပးရာ၌ ထင္ရွားေက်ာ္ေစာသည္။ ထိုမင္းထံ ဆင္ျဖဴေတာ္ကို အလွဴခံသင့္ပါသည္” ဟူ၍ အႀကံေပး ေလွ်ာက္ထားၾကသည္။
ကလိဂၤရာဇ္မင္းသည္ “ေကာင္းၿပီ” ဟု ဆိုကာ သင့္ေတာ္ေသာ ပုဏၰား ၈-ေယာက္ကို ေရြးခ်ယ္သည္။ “ေဝႆႏၲရာမင္းထံမွ ဆင္ျဖဴေတာ္ကို ရေအာင္ အလွဴခံေခ်” ဟူ၍ ေစလႊတ္လိုက္သည္။
ပုဏၰားတို႔သည္ ေဝႆႏၲရာမင္းထံ ေရာက္ေသာ္ ဆင္ျဖဴေတာ္ကို အလွဴခံသည္။ ေဝႆႏၲရာမင္းလည္း ဆင္ျဖဴေတာ္ကိုႏွင့္တကြ ဆင္ျဖဴေတာ္၌ ဆင္ယင္ထားေသာ အဖိုးတန္ အဆင္တန္ဆာတို႔ကိုပါ ေပးလွဴလိုက္သည္။ ထို႔ျပင္ ဆင္ထိန္းႏွင့္တကြ ဆင္ျဖဴေတာ္အား ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ရသူမ်ားကိုပါ ေပးလွဴလိုက္သည္။ ထိုအခါ ဤ မဟာေျမႀကီးသည္ ျပင္းထန္စြာ တုန္ဟည္းလ်က္ ဒုတိယအႀကိမ္ ငလ်င္ႀကီးလႈပ္ေလသည္။
ဤသို႔ ဆင္ျဖဴေတာ္ကို ကလိဂၤတိုင္းသို႔ လွဴလိုက္ေသာအခါ ေစတုတၱရာျပည္သူတို႔သည္ မေက်မနပ္ ျဖစ္ၾကသည္။ ေဝႆႏၲရာမင္းကို အမ်က္ထြက္ၾကသည္။ ခမည္းေတာ္ သိဥၥည္းမင္းႀကီးထံ သြား၍
"အရွင္မင္းႀကီး၊ အရွင့္သားေတာ္သည္ တစ္တိုင္းျပည္လံုးက အျမတ္တႏိုးထားေသာ ဆင္ျဖဴေတာ္ကို အဘယ့္ေၾကာင့္ လွဴရပါသနည္း။ ေဝႆႏၲရာမင္းကို အကြ်ႏ္ုပ္တို႔ အလိုမရွိၿပီ။ အရွင္မင္းႀကီးသည္ အကြ်ႏု္ပ္တို႔ေလွ်ာက္တင္သည့္ စကားကို လိုက္နာေတာ္မူပါ။ အကယ္၍ လိုက္နာေတာ္မမူလွ်င္ အရွင္မင္းႀကီးလည္း သားေတာ္ ေဝႆႏၲရာႏွင့္အတူ ျပည္သူတို႔လက္တြင္ ေဘးေတြ႕ေတာ္မူပါလိမ့္မည္" ဟု ဆူပူေႂကြးေၾကာ္ၾက၏။
သိဥၥည္းမင္းက "သူတစ္ပါးကို ဖ်က္ဆီး ေႏွာင့္ယွက္ျခင္း မရွိ။ မိမိ၏ ဆင္ျဖဴေတာ္ကိုသာ လွဴသည့္သားေတာ္ကို သင္တို႔စကားေၾကာင့္ ငါသည္ တိုင္းျပည္မွ မႏွင္ထုတ္ႏိုင္။ သတ္လည္း မသတ္ႏိုင္" ဟုဆို၏။
ထိုအခါ ျပည္သူတို႔က "အရွင္မင္းႀကီး၊ သားေတာ္ကို သတ္ရမည္ မဆိုပါ။ သို႔ရာတြင္ တုိင္းျပည္၌ကား မထားႏိုင္။ ျပည္သူတို႔အား ေထာက္ထားညွာတာျခင္း မရွိေသာ အရွင့္သားေတာ္ကို အကြ်ႏ္ုပ္တို႔ အလိုမရွိ။ ဝကၤပါေတာင္သို႔ ႏွင္ေတာ္မူပါ" ဟူ၍ မေၾကာက္မရြံ႕ ရဲဝံ့စြာ ေလွ်ာက္ၾကသည္။
သိဥၥည္းမင္းလည္း ျပည္သူတို႔၏ ဆႏၵကို မဖယ္ရွားႏိုင္။ "အသင္တို႔၏ ဆႏၵကို ငါ လိုက္ေလ်ာပါမည္။ သို႔ရာတြင္ သားေတာ္ ေဝႆႏၲရာကို မိမိ၏သားမယားတို႔အား ဆံုးမၾသဝါဒ ေပးႏိုင္ရန္ ယခုတစ္ည ေနပါေစဦး။ နက္ျဖန္ခါက်မွ အသင္တို႔ အညီအညြတ္ စုေဝးလ်က္ သားေတာ္ ေဝႆႏၲရာကို ျပည္မွ ႏွင္ထုတ္ၾကပါ" ဟူ၍ ဆိုသည္။ ျပည္သူတို႔လည္း မင္းႀကီးစကားကို လက္ခံကာ လူစုခြဲ၍ ျပန္သြားၾကေလသည္။
ခ်က္ခ်င္းပင္ သိဥၥည္းမင္းႀကီးသည္ အမတ္တစ္ေယာက္အား သားေတာ္ထံေစလႊတ္လိုက္သည္။ အေၾကာင္းစံုကို ေလွ်ာက္ထားေစသည္။
ေဝႆႏၲရာမင္းသည္ အမတ္၏ စကားကိုၾကားရေသာအခါ ဝမ္းနည္းစိတ္ထိခိုက္ျခင္း မရွိ။ "ငါသည္ ႏွလံုးသားႏွင့္ မ်က္လံုးတုိ႔ကိုပင္ လွဴအ့ံ ဟု ဆံုးျဖတ္ထားၿပီးျဖစ္သည္။ စိန္၊ ေရႊ၊ ဆင္၊ ျမင္း စသည့္ အပ ပစၥည္းတို႔ကား အဘယ္မွာလွ်င္ မလွဴဘဲ ေနႏိုင္အ့ံနည္း။ ယင္းသို႔လွဴသည့္အတြက္ တိုင္းသူျပည္သားတို႔သည္ ငါ့ကို ႏွင္ထုတ္လိုလွ်င္လည္း ႏွင္ထုတ္ၾကပါေစ။ သတ္လွ်င္လည္း သတ္ၾကပါေစ။ အလွဴကိုကား မလွဴဘဲ ေနမည္မဟုတ္" ဟု ရဲဝ့ံစြာဆိုေလသည္။
ထို႔ေနာက္ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးက "ျပည္သူတို႔၏ လိုအင္ဆႏၵအတိုင္း ငါသည္ တိုင္းျပည္မွ ထြက္သြားပါမည္။ သို႔ရာတြင္ မသြားခင္ ခုႏွစ္ရာ၊ ခုႏွစ္လီ အလွဴႀကီးေပးလွဴလိုပါသည္။ နက္ျဖန္တစ္ရက္ အလွဴေပးခြင့္ျပဳရန္ ျပည္သူတို႔ကို ေတာင္းပန္ေပးပါ။ နက္ျဖန္ခါ အလွဴေပးၿပီးလွ်င္ သန္ဘက္ခါ တိုင္းျပည္မွ ထြက္သြားပါမည္" ဟု ဆိုေလ၏။ အမတ္လည္း "ေကာင္းပါၿပီ" ဟု ဆိုကာ ျပန္သြားေလသည္။
ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးလည္း စစ္သူႀကီးအမတ္ကို ေခၚၿပီးလွ်င္ "နက္ျဖန္ခါ ခုႏွစ္ရာ၊ ခုႏွစ္လီ အလွဴႀကီးကို ေပးမည္။ ဆင္ခုႏွစ္ရာ၊ ျမင္းခုႏွစ္ရာ၊ ရထားခုႏွစ္ရာ၊ မိန္းမခုႏွစ္ရာ၊ ႏြားမခုႏွစ္ရာ၊ ကြ်န္ေယာက္်ားခုႏွစ္ရာ၊ ကြ်န္မိန္းမခုႏွစ္ရာတို႔ကို လွဴရန္ အသင့္စီစဥ္ပါ။ ထို႔ျပင္ အထူးထူးေသာ ထမင္း၊ အေဖ်ာ္ စသည္တို႔ကိုလည္း လွဴဒါန္းရန္ လိုေလေသးမရွိ ျပည့္စံုေအာင္ စီစဥ္ထားပါ" ဟု ေစခိုင္း၏။
ထို႔ေနာက္ မဒၵီေဒဝီအား ျဖစ္ပ်က္ပံုကို ေျပာျပ၏။ သန္ဘက္ခါတြင္ မိမိတစ္ေယာက္တည္း ဝကၤပါေတာင္ရွိရာ ဟိမဝႏၲာေတာႀကီးထဲသို႔ ထြက္သြားရေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာဆို၏။
ထိုအခါမဒၵီေဒဝီက "ေမာင္ေတာ္တစ္ပါးတည္း ေတာႀကီးမ်က္မည္းသို႔ ထြက္ခြာသြားရမည္ဆိုျခင္းမွာ နည္းလမ္းမက်ပါ။ အရွင္မင္းႀကီး ထြက္ေတာ္မူလွ်င္ ႏွမေတာ္လည္း ေနာက္ေတာ္ပါးမွ တစ္ဖဝါးမခြာ လိုက္ပါမည္သာ ျဖစ္ပါသည္။ အရွင္မင္းႀကီးႏွင့္ ေကြကြင္း၍ အသက္ရွင္ေနရသျဖင့္ အဘယ္အက်ိဳး ရွိပါမည္နည္း။ အရွင္မင္းႀကီး သြားရာေနာက္သို႔ သားေတာ္၊ သမီးေတာ္တို႔ကို အတူေခၚ၍ လိုက္ပါပါမည္။ ျပဳစုလုပ္ေကြ်း ေနပါမည္" ဟူ၍ ဆို၏။
သို႔ဆိုရာမွ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီး စိတ္သက္သာရာ ရေစရန္ မိမိ မေရာက္ဖူးေသာ ဟိမဝႏၲာကို ေရာက္ဖူး၊ ျမင္ဖူးသကဲ့သို႔ ခ်ီးက်ဴး ေလွ်ာက္ထားေလသည္။
"အရွင္မင္းႀကီး၊ ဟိမဝႏၲာဝယ္ ေနရာသခၤမ္းေက်ာင္း ေဆာက္လုပ္၍ ေနေသာအခါ ပန္းနံ႔သာ လိမ္းပန္လ်က္ ကခုန္ရႊင္ေပ်ာ္ၾကေသာ သားငယ္၊ သမီးငယ္တို႔ မ်က္ႏွာကို ျမင္ရလွ်င္ ျပည့္စည္းစိမ္ကို ေအာက္ေမ့မႈတို႔ ေျပေပ်ာက္ရပါလိမ့္မည္။ သားမ်ိဳးစံုလင္ေသာ ဟိမဝႏၲာၿမိဳင္ေတာခြင္ဝယ္ ......
တင့္တယ္လွေသာ ဆင္ေျပာင္ႀကီးတို႔ အနီးအပါးမွ ျဖတ္သန္းသြားသည္ကို ျမင္ေတြ႔ရသျဖင့္လည္း ျပည့္စည္းစိမ္ကို ေအာက္ေမ့မႈတို႔ ေျပေပ်ာက္ရပါလိမ့္မည္။ သားရဲျဖင့္ ျပည့္ေသာ ေတာစံုၿမိဳင္ခန္း၌ သစ္ခက္၊ အညြန္႔၊ အဖူးတို႔ ယွက္ကူးေနေသာ သိစ္ရိပ္ကို ခိုလ်က္ ေတာအေရး၏ တင့္တယ္ျခင္းကို ေမွ်ာ္ရႈကာ သြားၾကရလွ်င္ ေရႊနန္းေရႊဘံုကို အရွင္ဘယ္မွာ ေအာက္ေမ့ေတာ့မည္နည္း။ ညေနခ်မ္း အခါဝယ္ ျမစ္သို႔ ဆင္းသက္လာေသာ သမင္၊ စိုင္၊ ဖား၊ သား အေပါင္းတို႔ကို ျမင္လွ်င္လည္း အရွင္ဘယ္မွာ ျပည္နန္းသာကို သတိရေတာ့မည္နည္း။ ကိႏၷရီ၊ ကိႏၷရာတို႔ ျမဴးေပ်ာ္ ပ်ံဝဲသီဆို ကခုန္သည္ကို ျမင္ၾကားလွ်င္လည္း ေရႊျပည္နန္းကို အရွင္ဘယ္မွာ လြမ္းဆြတ္ေတာ့မည္နည္း။ ညဥ့္အခါဝယ္ ခင္ပုပ္၊ ဇီဝဇိုး၊ ႀကိဳးၾကာ၊ ဥေဒါင္း တို႔၏ ရင့္ရူေႂကြးေသာ ငွက္ေတးသံသာသည္ အရွင့္အတြက္ ေဖ်ာ္ေျဖစရာ ရပါလိမ့္မည္။ ေႏြဦးေရာက္လွ်င္ ပိေတာက္၊ အင္ၾကင္း၊ စြယ္ေတာ္၊ ကံ့ေကာ္၊ စကား၊ ခ်ရား၊ ပုန္းညက္တုိ႔ ပင္လံုးညြတ္ေအာင္ ပြင့္ဝတ္ဆင္သည္ကို ေတြ႕ျမင္လွ်င္ အရွင္ ေပ်ာ္ျမဴး ရႊင္လန္းရပါလိမ့္မည္" စသည္ျဖင့္ အားေပး ေျပာဆိုေလွ်ာက္ထား၏။
ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးလည္း မဒၵီေဒဝီႏွင့္ သားေတာ္၊ သမီးေတာ္ တို႔ကို ဟိမဝႏၲာသို႔ အတူေခၚေဆာင္ သြားရန္ သေဘာတူလိုက္ေလ၏။ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီး ျပည္မွထြက္ခြာရမည့္သတင္းသည္ တစ္နန္းေတာ္လံုး ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားသည္။ မယ္ေတာ္ ဖုႆတီမိဖုရားႀကီးႏွင့္တကြ နန္းတြင္းသူ၊ နန္းတြင္းသား အာလံုး ဝမ္းနည္းပူေဆြးကာ ငိုေႂကြးၾကသည္။
ေနာက္တစ္ေန႔သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးသည္ အလွဴမ႑ပ္သို႔ သြားသည္။ ဆင္ခုႏွစ္ရာ၊ ျမင္းခုႏွစ္ရာ၊ ရထားခုႏွစ္ရာ၊ သတို႔သမီးခုႏွစ္ရာ၊ ႏြားမခုႏွစ္ရာ၊ ကြ်န္ေယာက္်ားခုႏွစ္ရာ၊ ကြ်န္မိန္းမခုႏွစ္ရာ စသည္ျဖင့္ ခုႏွစ္ရာခုႏွစ္လီေသာ အလွဴႀကီးကို ကိုယ္တိုင္ ၾကပ္မတ္လွဴဒါန္းသည္။ လွဴဒါန္းစဥ္ "ဤ အလွဴသည္ သဗၺညဳတဉာဏ္၏ အေထာက္အပံ့ ျဖစ္ေစသတည္း" ဟု လက္အုပ္ခ်ီ၍ ဆုေတာင္းသည္။ ထိုအခါ မဟာပထဝီ ေျမႀကီးသည္ ျမည္ဟည္း၍ ငလ်င္ႀကီး လႈပ္ျပန္ေလ၏။
ထို႔ေနာက္ ေဝႆႏၲရာမင္း၊ မဒၵီေဒဝီႏွင့္ သားေတာ္၊ သမီးေတာ္တို႔သည္ ခမည္းေတာ္ မယ္ေတာ္တို႔ကို ရွိခိုးကန္ေတာ့ကာ ျမင္းေလးေကာင္ကေသာ ရထားျဖင့္ ထြက္ခြာသြားၾကသည္။ ထိုစဥ္ အလွဴႀကီးကို မမီလိုက္ေသာ ပုဏၰားေလးေယာက္တို႔သည္ ျမင္းတို႔ကို အလွဴခံမည္္ဆိုကာ လိုက္လာၾကသည္။ မဒၵီေဒဝီက ပုဏၰားေလးေယာက္တို႔ လိုက္လာေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားေသာအခါ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးသည္ ရထားကို ရပ္လိုက္သည္။
ပုဏၰားေလးေယာက္လည္း မၾကာမီ ေရာက္လာသည္။ ျမင္းတို႔ကို အလွဴခံသည္။ ေဝႆႏၲရာလည္း ျမင္းေလးေကာင္ကို ရထားမွ ျဖဳတ္၍ တစ္ေယာက္တစ္ေကာင္စီ လွဴလိုက္သည္။ ထိုအခါ နတ္သားေလးေယာက္သည္ စိုင္ေလးစီးအသြင္ ဖန္ဆင္းလ်က္ ရထားထမ္းပိုးခြင္သို႔ ဝင္၍ ရုန္းၾကသည္။ ထိုစဥ္ ပုဏၰားတစ္ေယာက္ ေပၚေပါက္လာသည္။ ရထားကို အလွဴခံျပန္သည္။ ေဝႆႏၲရာကလည္း ထိုပုဏၰားအား ရထားကို လွဴလိုက္သည္။ ထိုအခါ စိုင္းေလးစီး (နတ္သားေလးေယာက္) ကြယ္ေပ်ာက္သြားေလသည္။
ထိုေနရာမွစ၍ မင္းႀကီးက သားေတာ္ဇာလီကို ခ်ီလ်က္၊ မဒၵီေဒဝီက သမီးေတာ္ ကဏွာဇိန္ကို ခ်ီလ်က္ ေျခက်င္ သြားၾကရေလ၏။
ေဝႆႏၲရာႏွင့္ မဒၵီေဒဝီတို႔ မိသားစုသည္ ေရွးဦးစြာ သုဝဏၰဂီရိတာလေတာင္သို႔ ေရာက္သည္။ ထိုမွတစ္ဖန္ ေကာႏၲိမာရျမစ္၊ ထိုမွတစ္ဖန္ အဥၥနဂီရိေတာင္၊ ထိုမွ တစ္ဖန္ တုဏၰဝိနာလိ ဒ႑ပုဏၰားရြာ၊ ထိုမွတစ္ဖန္ ေစတတိုင္း၊ မဒၵရာဇ္ျပည္သို႔ ေရာက္လာၾကသည္။ မဒၵရာဇ္ျပည္ကား ေဝႆႏၲရာ၏ ဦးရီး၊ မဒၵီေဒဝီ၏ ဖခမည္းေတာ္ မယ္ေတာ္မ်ား စံရာျပည္ ျဖစ္သည္။
ေဝႆႏၲရာႏွင့္ မဒၵီေဒဝီသည္ မဒၵရာဇ္ျပည္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ၿမိဳ႕ထဲသို႔မဝင္။ ၿမိဳ႕ျပင္ရွိ ဇရပ္ေပၚ၌သာ ေနၾကသည္။ မၾကာမီပင္ သူတို႔ေရာက္ရွိေနေၾကာင္းကို မဒၵရာဇ္မင္းႀကီး သိရွိသြားသည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေဆြေတာ္၊ မ်ိဳးေတာ္မ်ားသည္ စိုးရိမ္ပူပန္ကာ ဇရပ္သို႔ ေျပးလာၾကသည္။ အက်ိဳးအေၾကာင္း ေမးၾကသည္။
ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးလည္း ျဖစ္ပ်က္ပံု အလံုးစံုကို ေျပာျပသည္။ ထိုအခါ ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္တို႔က "အရွင္မင္းႀကီး၌ အျပစ္မရွိပါ။ အလိုရွိရာ အမိန္႔ရွိပါ။ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ ေကာင္းစြာ ဧည့္ဝတ္ျပဳပါရေစ။ သည္အတြင္း အရွင့္ခမည္းေတာ္ သိဥၥည္းမင္းႀကီးထံသို႔ ကြ်ႏ္ုပ္တုိ႔ သြားမည္။ အရွင့္အား ျပည္ေတာ္သို႔ ျပန္ေခၚရန္ ေတာင္းပန္ ေလွ်ာက္ထားပါမည္" ဟူ၍ ဆိုၾကသည္။
ထိုအခါ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးက "ကြ်ႏ္ုပ္ကို တိုင္းျပည္မွ ႏွင္ထုတ္ျခင္းမွာ ခမည္းေတာ္၏ သေဘာသက္သက္ မဟုတ္ပါ။ ျပည္သူတို႔၏ ဆႏၵအရ ျဖစ္ပါသည္။ အကယ္၍ ကြ်ႏ္ုပ္ကို တိုင္းျပည္မွ ႏွင္မထုတ္လွ်င္ ခမည္းေတာ္ကိုပင္ မင္းအျဖစ္မွ ဖယ္ရွားၾကပါလိမ့္မည္။ ခမည္းေတာ္သည္ ျပည္သူတို႔၏ အလိုကို မလြန္ဆန္ႏိုင္ပါ။ ခ်စ္လ်က္ႏွင့္ပင္ ကြ်ႏ္ုပ္ကို ႏွင္ထုတ္ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သင္တို႔သြား၍ ေတာင္းပန္ေလွ်ာက္ထားေသာ္လည္း အခြင့္ရလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ" ဟူ၍ ရွင္းလင္းေျပာျပ၏။
ေဆြေတာ္၊ မ်ိဳးေတာ္တို႔က "ယင္းသို႔ျဖစ္လွ်င္ ဤေစတတိုင္း၌ မင္းလုပ္ေတာ္မူပါ" ဟူ၍ ဆိုၾက၏။
ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးက "ကြ်ႏ္ုပ္သည္ တိုင္းျပည္မွ ႏွင္ထုတ္ခံထားရသူ ျဖစ္သည္။ မင္းလုပ္လိုေသာ ဆႏၵမရွိပါ။ အကယ္၍ ဤျပည္၌ မင္းျပဳလွ်င္လည္း သိဝိတိုင္းသားတို႔ လိုလားၾကမည္ မဟုတ္။ သင္တို႔ႏွင့္ စိတ္ဝမ္းကြဲကာ မသင့္မတင့္ ျဖစ္ၾကေပေတာ့မည္။ ကြ်ႏ္ုပ္တစ္ေယာက္အတြက္ အမ်ားျပည္သူတို႔ကို မထိခိုက္ေစလိုပါ။ ဝကၤပါေတာင္သို႔သာ ကြ်ႏ္ုပ္ သြားပါအံ့" ဟု ဆို၏။
ဤသို႔လွ်င္ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးက လက္မခံသျဖင့္ ေဆြေတာ္ မ်ိဳးေတာ္တို႔သည္ ေဝႆႏၲရာတို႔ မိသားစုအား အထူးျပဳစုၾကသည္။ ေဝႆႏၲရာတို႔လည္း ထိုဇရပ္၌ပင္ တစ္ညအိပ္သည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ေစာေစာတြင္ ခရီးဆက္ၾကသည္။ ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္တို႔က ခရီးလမ္းကို ညႊန္ၾကားလိုက္ၾကေလသည္။
ေနာက္ဆံုးတြင္ ေဝႆႏၲရာ၊ မဒၵီေဒဝီႏွင့္ သားေတာ္၊ သမီးေတာ္တို႔သည္ ဝကၤပါေတာင္ဝွမ္းသို႔ ေရာက္ရွိလာၾကသည္။ သိၾကားမင္းသည္ သာယာေသာ ေနရာတစ္ခု၌ ေက်ာင္းသခၤမ္း ႏွစ္ေဆာင္ကို အသင့္ဖန္ဆင္းေပးထားသည္။ ရေသ့ ပရိကၡရာတို႔ကိုလည္း အသင့္ျပင္ထားသည္။
ေဝႆႏၲရာမင္းသည္ ေက်ာင္းသခၤမ္းသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ရေသ့ရဟန္းျပဳသည္။ မဒၵီေဒဝီလည္း ရေသ့အသြင္ ဝတ္သည္။ သားေတာ္ဇာလီႏွင့္ ကဏွာဇိန္တို႔ကိုလည္း ရေသ့ငယ္ကေလးမ်ားအသြင္ ဝတ္ေပးသည္။ ေက်ာင္းသခၤမ္းတစ္ခုတြင္ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးက သီးျခားေနသည္။ အျခားေက်ာင္းသခၤမ္းတြင္ မဒၵီေဒဝီႏွင့္ သားေတာ္သမီးေတာ္တို႔ ေနသည္။
မဒၵီေဒဝီက ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးအား "အရွင္၊ ေက်ာင္းသခၤမ္း၌သာ သားေတာ္သမီးေတာ္တို႔ႏွင့္ ေနေတာ္မူပါ။ အကြ်ႏ္ုပ္သည္ ေန႔စဥ္ သစ္သီးရွာေဖြ၍ လုပ္ေကြ်းျပဳစုပါမည္" ဟု ေလွ်ာက္ထား၏။ ေဝႆႏၲရာကလည္း လက္ခံေတာ္မူ၏။
ထိုေန႔မွစ၍ မဒီေဒဝီသည္ ေန႔စဥ္ ေစာေစာထသည္။ ေသာက္ေရ၊ သံုးေရ ခပ္သည္။ မင္းႀကီးအား မ်က္ႏွာသစ္ေရ၊ တံပူတို႔ကို ေပးသည္။ ေက်ာင္းသခၤမ္းကို တံျမက္လွည္းသည္။ ထို႔ေနာက္ သားေတာ္ သမီးေတာ္တို႔ကို မင္းႀကီးထံထား၍ ေတာသုိ႔ သစ္သီးရွာ ထြက္ေလသည္။ ညေနခ်မ္းအခါသို႔ ေရာက္ေသာအခါ မဒၵီေဒဝီသည္ သစ္သီးမ်ားကို ယူေဆာင္၍ ျပန္လာသည္။ ရင္ေသြးမ်ားကို ေရခ်ိဳးေပးသည္။ ထို႔ေနာက္ သူတို႔သည္ ေက်ာင္းသခၤမ္းတံခါးဝ၌ သစ္သီးတို႔ကို အတူစားၾကသည္။ စား၍ ၿပီးေသာအခါ မဒၵီေဒဝီသည္ ရင္ေသြးမ်ားကို ေခၚကာ မိမိေက်ာင္းသခၤမ္းသို႔ သြားေရာက္ေနထိုင္သည္။
ဤသို႔လွ်င္ သူတို႔သည္ ဝကၤပါေတာင္၌ ေအးၿငိမ္းစြာ ေနလာၾကသည္မွာ ၇-လမွ် ၾကာခဲ့ေလၿပီ။
ထိုအခ်ိန္၌ ကလိဂၤတိုင္းဒုႏၷိဝိဌ အမည္ရွိေသာ ပုဏၰားရြာ၌ ဇူဇကာအမည္ရွိေသာ ပုဏၰားသည္ သားမယားမရွိ၊ တစ္ဦးတည္းေနထိုင္၏။ သူသည္ အလွဴလွည့္လည္ခံသျဖင့္ အသျပာတစ္ရာ ရ၏။ ထိုအသျပာတစ္ရာကို ပုဏၰားတစ္ဦးထံ အပ္ႏွံထားေလသည္။
ထိုေနာက္ ႏွစ္အတန္ၾကာမွ ျပန္ေတာင္းေသာအခါ ေငြကို သိမ္းထားေသာ ပုဏၰားသည္ ျပန္မေပးႏိုင္ေတာ့ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ အမိတၱာပံု အမည္ရွိေသာ သမီးကို ဇူဇကာပုဏၰားအား ေပးလိုက္ေလသည္။
ဇူဇကာပုဏၰားကား သက္က်ားအိုျဖစ္သည္။ ရုပ္ရည္ၾကမ္းတမ္းသည္။ အမိတၱာပံုကား ငယ္ရြယ္ ႏုပ်ိဳသည္။ လွပသည္။ ဇူဇကာပုဏၰားသည္ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာျဖင့္ အမိတၱာပံုကို ေခၚလ်က္ မိမိရြာသို႔ ျပန္လာေလသည္။
အမိတၱာပံုသည္ ဇူဇကာပုဏၰားအား ခ်စ္ျမတ္ႏိုးစြာျဖင့္ ေကာင္းစြာ လုပ္ေကြ်းျပဳစုသည္။ အမိတၱာပံု၏ ဝတၱရား ေက်ပြန္ပံုတို႔ကို ျမင္ေသာအခါ အျခားပုဏၰားငယ္တို႔သည္ မိမိတို႔၏ မယားတို႔ကို မေက်မနပ္ ျဖစ္လာၾက၏။
"အမိတၱာပံုသည္ အဆင္းလည္းလွ၊ အရြယ္လည္း ႏုပ်ိဳသည္။ သို႔ပါလ်က္ သက္က်ားရြယ္အို ဇူဇကာႀကီးအား ေကာင္းစြာျပဳစု လုပ္ေကြ်းေပသည္။ သင္တုိ႔ကား ထိုသုိ႔မဟုတ္။ ငါတို႔ႏွင့္ အရြယ္တူ မွ်ပါလ်က္ ဘာေၾကာင့္ မျပဳစုၾကပါသနည္း" ဟူ၍ ဆူပူႀကိမ္းေမာင္း ၾက၏။
ထိုအခါ ထိုရြာရွိ ပုေဏၰးမတို႔သည္ အမိတၱာပံုကို မလိုလားၾက။ ရြာ၌ မေနႏိုင္ေအာင္ ျပဳၾကသည္။ သူတို႔သည္ ေရခပ္သြားရာ၌ အမိတၱာပံုကို ေတြ႕လွ်င္ "သင္သည္ အရြယ္ ငယ္ေသာ္လည္း သက္က်ားအိုႀကီးနွင့္ ေပါင္းသင္းေနရသည္။ သင့္မိဘတို႔သည္ ဘာေၾကာင့္ သင့္ကို သက္က်ားအိုႀကီးႏွင့္ ေပးစားရသနည္း။ သက္တူရြယ္တူ လင္ကို ရွာမရ၍ေလာ။ လင္အိုႀကီးႏွင့္ ေပါင္းေနရျခင္းထက္ ေသရေသာ္မွ ေကာင္းေသး၏" စသည္ျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာဆိုၾက၏။
အမိတၱာပံုလည္း လြန္စြာရွက္လွသျဖင့္ ငို၍ ျပန္လာ၏။ ဇူဇကာအား အေၾကာင္းစံု ေျပာျပ၏။ ဇူဇကာက "ယေန႔မွစ၍ သင္ေရခပ္ မသြားႏွင့္ေတာ့။ ငါပင္ ေရခပ္မည္" ဟု ဆို၏။
အမိတၱာပံုက "ကြ်ႏ္ုပ္တို႔အမ်ိဳးသည္ လင္ကို ေစခိုင္းေသာ အမ်ိဳးမဟုတ္။ ခိုင္းေစရာ ကြ်န္သာ ရွာေပးပါ။ ရွာမေပးႏိုင္လွ်င္ သင္၏အိမ္၌ ကြ်ႏ္ုပ္ မေနေတာ့ၿပီ" ဟု ဆို၏။
ဇူဇကာက "ငါသည္ ကြ်န္ေမြးႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ႂကြယ္ဝခ်မ္းသာသူ မဟုတ္ပါ။ ငါ ကိုယ္တိုင္ပင္ ကိစၥႀကီးငယ္ကို ျပဳလုပ္ေပးပါမည္" ဟု ဆိုသည္။ အမိတၱာပံုက "ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးသည္ ဝကၤပါေတာင္၌ ေနသည္ဟု ၾကားသည္။ မင္းႀကီးထံသြား၍ ကြ်န္ေယာက္်ား၊ ကြ်န္မိန္းမတို႔ကို အလွဴခံပါေခ်" ဟူ၍ ဆို၏။
ဇူဇကာလည္း အမိတၱာပံု၏ အႀကံကို ႏွစ္သက္သြားသည္။ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီး၏ သားႏွင့္သမီးကို အလွဴခံ၍ ကြ်န္ျပဳေစခိုင္းမည္ဟု အႀကံျဖစ္ေပၚ၏။ သို႔ျဖင့္ ဇနီးအား သတိဝီရိယျဖင့္ ေနထိုင္းရန္ မွာၾကားသည္။ ထို႔ေနာက္ သိဝိတိုင္း၊ ေစတုတၱရာျပည္သို႔ ေရွးရႈထြက္ခြာသြားသည္။ ေစတုတၱရာျပည္မွ တစ္ဆင့္ အခက္အခဲအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေက်ာ္လႊားကာ ဝကၤပါေတာင္သို႔ အေရာက္သြားေလသည္။
ဇူဇကာသည္ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးတို႔ ေနထိုင္ရာ ေက်ာင္းသခၤမ္းအနီးသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ခ်က္ခ်င္းမသြားေပ။ 'ယခု မိုးခ်ဳပ္ၿပီ၊ မဒၵီေဒဝီသည္ သစ္သီးရွာရာမွ ျပန္ေရာက္ေနလိမ့္မည္။ မိန္းမတို႔သည္ အလွဴဒါနျပဳရာ၌္ အေႏွာင့္အယွက္ ေပးတတ္သည္။ေဝႆႏၲရာက ငါ့အား သား သမီးတို႔ကို လွဴလိုက္ေသာ္လည္း မဒၵီေဒဝီက ေႏွာင့္ယွက္လွ်င္ ပ်က္လိမ့္မည္။ သို႔ျဖစ္၍ နက္ျဖန္ခါ မဒၵီေဒဝီ သစ္သီးရွာထြက္မွ ေက်ာင္းသခၤမ္းသို႔သြားမည္။ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးထံ သားသမီးတို႔ကို အလွဴခံၿပီး မဒၵီေဒဝီ ျပန္မေရာက္မီ ေခၚေဆာင္သြားမည္' ဟူ၍ ႀကံစည္၏။ သို႔ျဖင့္ ဇူဇကာသည္ ေက်ာင္းသခၤမ္းႏွင့္ မနီးမေဝး တစ္ေနရာ၌ အိပ္စက္ေန၏။
နံနက္သို႔ေရာက္ေသာအခါ မဒၵီေဒဝီသည္ ေန႔စဥ္ျပဳေနက် ဝတၱရားတို႔ကို ျပဳလုပ္သည္။ ထို႔ေနာက္ သား၊ သမီးတို႔ကို ေပြ႔နမ္းရႈပ္လ်က္ "သားေတာ္၊ သမီးေတာ္တို႔၊ ညက မယ္ေတာ္ အိပ္မက္မေကာင္းပါ။ သတိျဖင့္ ေနၾကပါ" ဟု မွာၾကားသည္။ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးကိုလည္း "သားေတာ္၊ သမီးေတာ္တို႔ကို ဂရုစိုက္ ေစာင့္ေရွာက္ေတာ္မူပါ" ဟု မွာၾကားသည္။ ထို႔ေနာက္ သစ္သီးရွာ ထြက္သြားေလသည္။
ဇူဇကာပုဏၰားလည္း 'ယခုအခ်ိန္တြင္ မဒၵီေဒဝီသည္ သစ္သီးရွာ သြားေလာက္ၿပီ' ဟု ဆိုကာ ေက်ာင္းသခၤမ္းသို႔ ခ်ဥ္းကပ္သြား၏။ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးသည္ ဇူဇကာကို ျမင္ေသာ္ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ႀကိဳဆို၏။ မင္းႀကီးအဖို႔ ဤေတာအရပ္၌ ေနသည္မွာ ၇-လ ရွိၿပီ။ လူစိမ္းသူစိမ္း ဟူ၍ တစ္ေယာက္မွ် မျမင္ေတြ႔ရ။ ဇူဇကာကို ျမင္ရသည္မွ ပထမဆံုး အႀကိမ္ပင္ ျဖစ္သည္။ ဇူဇကာအား ဧည့္ဝတ္ျပဳကာ သစ္သီး စသည္တို႔ကို ေကြ်းေမြး၏။
ဇူဇကာက "အရွင္မင္းႀကီး၏ သားေတာ္၊ သမီးေတာ္တို႔ကို အလွဴခံရန္ လာပါသည္။ အကြ်ႏ္ုပ္အား အရွင့္သားေတာ္၊ သမီးေတာ္တို႔ကို အခိုင္းအေစအျဖစ္ ထားရွိရန္ လွဴေတာ္မူပါ" ဟူ၍ ဆို၏။
ေဝႆႏၲရာလည္း အလွဴျပဳရမည္ျဖစ္သျဖင့္ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ျဖစ္သြား၏။ "ပုဏၰားႀကီး၊ သားေတာ္၊ သမီးေတာ္တို႔ကို သင့္အား ငါလွဴ၏။ သင္ ေခၚသြားပါ။ သို႔ရာတြင္ သူတို႔၏ မိခင္သည္ သစ္သီးရွာ သြားေနခိုက္ျဖစ္သည္။ ညေနခ်မ္း အခ်ိန္က်မွ ျပန္ေရာက္လိမ့္မည္။ ယေန႔တစ္ည ဤသခၤမ္းေက်ာင္းမွာ အိပ္ပါဦး။ နက္ျဖန္နံနက္က်မွ သားေတာ္၊ သမီးေတာ္တို႔ကို ေခၚေဆာင္ သြားပါေလာ့" ဟူ၍ ဆို၏။
ဇူဇကာက "အရွင္မင္းႀကီး၊ မိန္းမတို႔မည္သည္ကား လွဴဒါန္းမႈ၌ အေႏွာင့္အယွက္ ျပဳတတ္၏။ သူတို႔၏ မိခင္ျပန္မလာမီပင္ ေခၚေဆာင္သြားလိုပါသည္။ သားေတာ္၊ သမီးေတာ္တို႔ကို ေခၚေပးေတာ္မူပါ" ဟူ၍ ဆို၏။
ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးက "ေကာင္းၿပီ၊ ယေန႔ပင္ သားေတာ္၊ သမီးေတာ္တို႔ကို သင္ေခၚေဆာင္သြားပါ။ သူတို႔ကို သူတို႔၏ အဘိုးျဖစ္သူ သိဥၥည္းမင္းႀကီးထံ ပို႔ပါ။ သူတို႔အဘိုးသည္ သင့္အား ဥစၥာမ်ားစြာ ေပးလိမ့္မည္" ဟူ၍ ဆို၏။
ဇာလီႏွင့္ကဏွာဇိန္တို႔ ေမာင္ႏွမသည္ အနီးတြင္ ရွိၾကသည္။ ပုဏၰားႀကီးက မိမိတို႔ကို ကြ်န္အျဖစ္ ခိုင္းေစရန္ ေခၚသြားမည္ဟု ေျပာဆိုသည္ကို ၾကားရေသာအခါ လြန္စြာထိတ္လန္႔ ေၾကာက္ရြ႕ံၾကသည္။ ေက်ာင္းသခၤမ္း ေနာက္ေဖးသို႔ တိတ္တဆိတ္ ထြက္္ေျပးၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ခ်ဳံပုတ္တစ္ခုထဲသို႔ ေျပးဝင္ကာ ပုန္းၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ခ်ံဳပုတ္မွာ မလံုမလဲဟု ယူဆကာ ေရကန္သို႔ ေျပးၾကျပန္သည္။ ေရကန္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္သည္ ေရကန္ထဲသို႔ ဆင္းၾကသည္။ ၾကာဖက္ကို ေဆာင္းလ်က္ ေရထဲ၌ ပုန္းေနၾကေလသည္။
ဇူဇကာပုဏၰားသည္ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ကို မျမင္ေသာအခါ ေဝႆႏၲရာကို အထင္မွားသြားသည္။ မိမိသည္ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ကို ဘိုးေတာ္ထံ ေခၚမသြားဘဲ ကြ်န္ျပဳရန္ ေခၚသြားမည္ ဆိုသျဖင့္ မင္းႀကီးက မထည့္လို၊ ထြက္ေျပးခိုင္းၿပီး မသိဟန္ေဆာင္ေနသည္ဟု ထင္မွတ္သည္။ "အရွင္မင္းႀကီးသည္ သားေတာ္၊ သမီးေတာ္တို႔ကို လွဴမည္ဆိုေသာ္လည္း ယခုထြက္ေျပး ပုန္းေရွာင္ ခိုင္းထားသည္။ သင္မင္းႀကီးေလာက္ ေဖာက္လွဲေဖာက္ျပန္ မမွန္မကန္ျပဳသူသည္ ေလာကမွာ ရွိမည္မထင္" ဟူ၍ မခန္႔ေလးစား ေစာ္ကား ေျပာဆိုသည္။
ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးကား သည္းခံေတာ္မူသည္။ "ပုဏၰားႀကီး၊ မစိုးရိမ္လင့္၊ သားေတာ္ သမီးေတာ္တို႔ကို ေခၚေပးမည္" ဆိုကာ သြားေရာက္ ရွာေဖြသည္။ ေနာက္ဆံုး၌ ေရကန္ထဲသို႔ ဆင္းေသာေျခရာတို႔ကို ျမင္သြားသည္။
"ခ်စ္သားဇာလီ၊ ခမည္းေတာ္ထံ လာပါ။ ခမည
0 comments:
Post a Comment