ဘ၀တစ္ခု၏ အႏွစ္သာရ။

ဘ၀တစ္ခု၏ အႏွစ္သာရ။
=============
ဘယ္ဟာကအကာ၊ ဘယ္ဟာကအႏွစ္ ဆိုတာသိဖို ့လိုတယ္။ သိလာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ အ
ကာကို ဂရုမစိုက္ဘဲနဲ ့ အႏွစ္သာရကို ရေအာင္ယူတတ္ဖို ့ လိုတယ္။ အႏွစ္သာရမွ ရေအာင္
မယူတတ္ဘူး ဆိုရင္ ေနာက္ဆံုးမွာ ဘာမွ မက်န္ရစ္တဲ့ အေနအထားမ်ိဳး ေရာက္မယ္။ ဘ၀
တစ္ခုမွာ သက္သက္သာသာနဲ ့ ဘ၀ခရီးကို ေလွ်ာက္လွမ္းေစႏိုင္တဲ့ အေၾကာင္းအရာဟာ
ေကာင္းမွဳကုသိုလ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
”သုေခါ ပုညႆ ဥစၥေယာ။ ပုညႆ-ကုသိုလ္ေကာင္းမွဳ၏၊ ဥစၥေယာ-စုမိေဆာင္းမိျခင္း
သည္၊ သုေခါ-ခ်မ္းသာသုခ ရျခင္း၏ အေၾကာင္းရင္း ဧကန္စင္စစ္ မွန္ပါေပ၏။” လို ့ျမတ္ဗုဒၶ
ကေဟာေတာ္ မူပါတယ္။ ဘ၀တစ္ခု ရလာတာနဲ ့ကုသိုလ္ေကာင္းမွဳ စုေဆာင္းမိဖို ့ပါ။ ကု
သိုလ္ေကာင္းမွဳကို အေၾကာင္းျပဳၿပီးေတာ့ ရလာတဲ့ ခ်မ္းသာသုခဟာ အင္မတန္မွ ႀကီးမားတဲ့
ခ်မ္းသာသုခ ျဖစ္တယ္။ ဥစၥာဓနကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ရလာတဲ့ ခ်မ္းသာသုခဆိုတာ အလြန္တ
ရာမွ နည္းတယ္။ အတိုင္းအတာတစ္ခု အေနနဲ ့လည္း နည္းတယ္။ အခ်ိန္အခါ အေနနဲ ့လည္း
နည္းပါတယ္။
ပိုက္ဆံရွိလို ့ခ်မ္းသာတယ္ဆိုတာ ”ရွိခ်မ္းသာ”ပဲ ခံစားလို ့ရတယ္။ ပိုက္ဆံရွိတယ္ဆိုတဲ့
အေတြးေလးနဲ ့ စိတ္ထဲမွာခ်မ္းသာတယ္။ သို ့ေသာ္ ရွိခ်မ္းသာဆိုလို ့ ရွိတိုင္းခ်မ္းသာတာလား
ေမးရင္၊ ရွိလို ့ ဆင္းရဲေနတာေတြလည္း ရွိေသးတယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ ရွိခ်မ္းသာဆိုတာ ရွိလို ့
ခ်မ္းသာတယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ပဲ။ ရွိလို ့မခ်မ္းသာမွဳက ဘာေတြလဲဆိုရင္ ပိုက္ဆံခ်မ္းသာတဲ့
ပုဂၢိဳလ္ေတြ၊ စည္းစိမ္ ဥစၥာၾကြယ္၀တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကိုၾကည့္၊ ရွိတဲ့ စည္းစိမ္ ဥစၥာေတြေပၚမွာ 
ေၾကာင့္ၾက စိုးရိမ္မွဳ ျဖစ္ၾကတယ္။ တို ့ပိုင္ဆိုင္တဲ့ ပစၥည္း တစ္စံုတစ္ခုေၾကာင့္ ပ်က္စီးသြားမွာ
လားလို ့ ေတြးပူရတယ္။ ရွိတဲ့ ပစၥည္းကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ခ်မ္းသာတာ တစ္ခုတည္း မဟုတ္
ဘူး။ ဆင္းရဲတာလဲ ပါလာတယ္။ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကမွဳ ျဖစ္တတ္တယ္။ 
အဲဒီ ”အတၳိသုခ” ဆိုတဲ့ ရွိခ်မ္းသာဟာ တစ္စိတ္တစ္ေဒသေလာက္ပဲ ခ်မ္းသာတယ္လို ့
ေျပာရမယ္။ အျပည့္အ၀ ခ်မ္းသာတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္မို ့ ျမတ္စြာဘုရားက” စည္းစိမ္
ဥစၥာရွိရင္ ခ်မ္းသာလိမ့္မယ္၊ စည္းစိမ္ဥစၥာ မ်ားမ်ားရေအာင္စုၾက” ဒီလို မေဟာဘူး။”ကုသိုလ္
ေကာင္းမွဳ စုေဆာင္းမိေအာင္လုပ္၊ ကုသိုလ္ေကာင္းမွဳရွိမွ ခ်မ္းသာတယ္ ”လို ့သာေဟာတာ။
အင္မတန္မွ ေလးနက္ မွန္ကန္တယ္။ ပိုက္ဆံရွိတာနဲ ့ ကုသိုလ္ရွိတာ မတူဘူး။ ပိုက္ဆံရွိလို ့
ငါရွိတယ္။ ငါသံုးႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ အေတြးေလး၀င္ လာတဲ့အခါမွာ ခ်မ္းသာတယ္။ ေအာ္ ငါပိုင္
ဆိုင္တဲ့ ပစၥည္းေတြ လံုၿခံဳမွဳရွိရဲ ့လားလို ့ ေတြးလိုက္လို ့ရွိရင္ စိတ္ဆင္းရဲစရာ ျဖစ္လာတယ္။
တစ္ဖက္ကၾကည့္ရင္ ခ်မ္းသာေသာ္လည္း တစ္ဖက္ကၾကည့္ရင္ ခ်မ္းသာတယ္လို ့ ေျပာလို ့
မရဘူး။ စိတ္ဆင္းရဲ ရတယ္။
ကုသိုလ္ေကာင္းမွဳကေတာ့ အဲဒါမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး၊ ကုသိုလ္ေကာင္းမွဳ ရွိတယ္ဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္
တစ္ေယာက္ဟာ ကိုယ့္မွာ အားကိုးတစ္ခု ရွိေနတယ္။ ငါ့မွာ ကုသိုလ္ေကာင္းမွဳ ရွိတယ္ဆိုတဲ့
အေတြး၀င္တဲ့ အခါမွာလည္း ခ်မ္းသာတယ္၊ ကုသိုလ္ေကာင္းမွဳ ရွိသည့္အတြက္ ထိုကုသိုလ္
ေကာင္းမွဳေတြ ေပ်ာက္ပ်က္သြားမလားလို ့ ေတြးၿပီး ပူပင္စရာလည္း မရွိဘူး။ ေရ၊ မီး၊ မင္း၊
ခိုးသူ၊ မခ်စ္မႏွစ္သက္အပ္ေသာ အေမြခံ သားဆိုး၊ သမီးဆိုးေတြရဲ ့ အႏၱရာယ္ေၾကာင့္ ကိုယ့္
မွာရွိတဲ့ ကုသိုလ္ေတြ ေပ်ာက္သြားမလားလို ့ ေတြးၿပီး ပူပင္စရာလည္း မရွိဘူး။ အဲဒီေတာ့
ကုသိုလ္က ခ်မ္းသာသက္သက္ ေပးပါတယ္။
စိန္၊ ေရႊ၊ ရတနာ၊ ကား၊ တိုက္တာအေဆာက္အဦး၊ ရာထူး၊ အာဏာေတြ ဆိုတာ အကာ
ေတြပါ။ အကာေပၚမွာပဲ လူေတြက သံေယာဇဥ္ တြယ္ၿပီးေတာ့ အကာနဲ ့ပဲ အခ်ိန္ကုန္သြား
တယ္။ အႏွစ္မရလိုက္ဘူး၊ ေလာကမွာ အႏွစ္ဆိုတာ ဘာလဲလို ့ ေရွးဆရာေတာ္ႀကီးေတြ
ေဟာထားတာရွိတယ္၊ ”ယံ-ကိဥၥ ဗာဟိယံ ၀တၳဳ၊ ယထာကာမံ ပဘိဇၨတု” ကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္၊
ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာရွိတဲ့ တိုက္ေတြ၊ စိန္ေတြ၊ ကားေတြ၊ ေရႊေတြ၊ ေငြေတြ၊ အ၀တ္အစား
ေတြ ခႏၶာကိုယ္ႀကီး အပါအ၀င္၊ ဒါေတြကို အျပင္ပစၥည္းေတြလို ့ေခၚတယ္။
”ဗာဟိယ”ံ-အတြင္း အႏွစ္သာရ မဟုတ္တဲ့၊ အျပင္မွာျဖစ္တဲ့၊ ”ယံကိဥၥိ ၀တၳဳ”-မည္သည့္
ပစၥည္းမဆို၊ ”ယထာကာမံ ပဘိဇၨမွိ”-သူဟာသူ ပ်က္ခ်င္ပ်က္ပါေစ၊ ဘာေတြပ်က္ပ်က္ ဂရုမ
စိုက္နဲ ့လို ့၊ ဒီလို ဆိုထားပါတယ္။ တန္ဖိုးမရွိတ၊ဲ့ အႏွစ္သာရ မဟုတ္တဲ့ အကာေတြမွာ ပ်က္
ခ်င္ပ်က္ပါေစ။ ”အဇၩတၱမွိ အဘိႏၷမွိ”-အတြင္းျဖစ္တဲ့ သဒၶါ၊ သီလ၊ သုတ၊ စာဂ၊ ပညာဆိုတဲ့
တကယ့္အႏွစ္သာရ မပ်က္စီးဘူးဆိုရင္ (အကာေတြ ဘယ္ေလာက္ပ်က္ပ်က္) အႏွစ္မပ်က္
ရင္ မပ်က္ဘူးပါဘူ။ အႏွစ္သာရ ရေအာင္ယူဖို ့ အေရးႀကီးပါတယ္။ ဘ၀တစ္ခုမွာ သက္သက္
သာသာနဲ ့ ဘ၀ခရီးကို ေလွ်ာက္လွမ္းေစႏိုင္တဲ့ အႏွစ္သာရကို ရေအာင္ယူႏိုင္တဲ့သူ ျဖစ္ႏိုင္
ပါေစသတည္း။ ။