ဆြမ္းခံျခင္းသည္ ေတာင္းခံျခင္းေလာ ႏွင့္ ဆြမ္းမခံအပ္ေသာ (၆) ဌာန

ဆြမ္းခံျခင္းသည္ ေတာင္းခံျခင္းေလာ ႏွင့္ ဆြမ္းမခံအပ္ေသာ (၆) ဌာန
================================================
ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားသည္ ေအာက္ေဖာ္ျပပါ (၆) ဌာနသို႔ အကြၽမ္းတ၀င္ ျပဳ၍ အၿမဲဆြမ္းမခံအပ္ -

၁. ျပည့္တန္ဆာမအိမ္၊

၂. မုဆိုးမအိမ္၊

၃. အပ်ိဳႀကီးအိမ္၊

၄. ပ႑ဳက္ (မိန္းမရွာ) အိမ္၊

၅. ဘိကၡဳနီမေက်ာင္း

၆. ေသတင္းကုပ္ (အရက္ဆိုင္)။

အၿမဲတမ္း ဆြမ္းမခံအပ္ေသာ္လည္း တစ္ခါတစ္ရံ ဆြမ္းရပ္ခြင့္ရွိ၏။ ၎တို႔က လမ္းဆံုးလမ္းမသို႔ ထြက္၍ ဆြမ္းေလာင္းလွ်င္လည္းေကာင္း၊ ေက်ာင္းသို႔ လာေရာက္ ဆြမ္းပို႔လွ်င္ လည္းေကာင္း ခံယူသံုးေဆာင္ ေကာင္း၏။

ထိုနည္းအတူ တိတၳိဆရာႀကီးမ်ားႏွင့္ ၎တို႔၏ တပည့္သာ၀ကမ်ား ရဟန္းသံဃာကို ဆဲေရး ေစာ္ကားေသာ သူမ်ား၏ အိမ္ ဆြမ္းမခံ ေကာင္းေခ်။မသိဘဲ ဆြမ္းရပ္မိတာေတြေတာ႔ ရွိမွာေပါ႔ေလ။ မလိုလားအပ္တဲ႔ ျပႆနာေတြ ၊စြပ္စြဲမႈေတြ မတက္ေအာင္ တားထားတာမို႔ ၾကီးမားတဲ႔ အျပစ္ေတာ႔ မရွိဘူးထင္ပါတယ္။

( ဓမၼမိတ္ေဆြ မ်ားဗဟုသုတရေစဘို ့တင္ျပလိုက္ပါတယ္ )
****************************
ဆြမ္းခံျခင္းသည္ ေတာင္းခံျခင္းေလာ ...
အေမးရွိလာေတာ့လည္း အေျဖကို ေျဖေပးရေပေတာ့မည္။ အေျဖကို ေရးမည္ဟု ဆိုေသာ္လည္း ပထမဦးစြာ စကားပလႅင္ခံထားပါရေစဦး။ စာေရးသူသည္ ဘာသာျခားကို ပုတ္ခတ္၍ ေရးသားျခင္းမဟုတ္။ ဗုဒၶဘာသာ၏ အႏွစ္သာရကို ေပၚလြင္ေအာင္၊ သိျမင္လာေအာင္ ေရးသားတင္ျပျခင္းသာ ျဖစ္ေပသည္။ ဤသည္ကိုပင္ ဘာသာေရးကို ပုတ္ခတ္သည္ဟု ေျပာဆို၍ မရစေကာင္းေပ။
စာေရးသူသည္ ဤေဆာင္းပါး၌ ေတာင္းခံျခင္းႏွင့္ အလွဴခံျခင္း စကားႏွစ္ရပ္လံုးကို ဦးစြာပထမ ကြဲကြဲျပားျပား ရွင္းျပခ်င္ပါသည္။ ေတာင္းစားျခင္း ဆိုသည့္စကားလံုး ကိုယ္စား ေတာင္းခံျခင္း ဟုသာ အစားထိုး၍ စာေရးသူ ေဖာ္ျပေပးခ်င္သည္။ ေတာင္းစားျခင္း ဆိုေသာ စကားလံုးသည္ ယဥ္ေက်းမႈ ရွိၾကေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားအဖို႔ငွာ သံုးစြဲရန္ မသင့္ေတာ္ေသာေၾကာင့္ ပင္တည္း။

(၁) ေတာင္းခံျခင္းသည္ အခြန္ေတာ္၊ အေႂကြး စသည္တို႔ကို လိုက္လံ ေတာင္းယူျခင္း၊ ေပးရန္ေျပာျခင္း ျဖစ္သည္။
(၂) အလွဴခံျခင္းသည္ လွဴသည္ကို လက္ခံျခင္း၊ လွဴရန္ ေမတၱာရပ္ခံျခင္း စသည္တို႔ ျဖစ္သည္။

ထိုစကားႏွစ္လံုး၏ အဓိပၸာယ္ကို ေလ့လာေတြးေတာျခင္း အားျဖင့္ ယင္းတို႔၏ အဓိပၸာယ္တို႔သည္ တူသေယာင္ေယာင္ ျဖစ္ေနေသာ္လည္း သိသာစြာ ကြဲျပားေနသည္ကို ဖြင့္လွစ္ျပႏိုင္ပါသည္။
ပထမ စကားလံုး ေတာင္းခံျခင္းသည္ မျဖစ္မေနရ ေပးေဆာင္ရမည့္ သေဘာကို ေဆာင္ထားေပသည္။ အကယ္၍ ေတာင္းခံျခင္းကို မေပးႏိုင္ပါက ေတာင္းခံသူသည္ အေတာင္းခံရသူကို ျပႆနာ တစ္စံုတစ္ရာ ရွာေကာင္း ရွာ၍ ရႏိုင္ပါသည္။ ဥပမာ အားျဖင့္ ႏိုင္ငံေတာ္က ျပည္သူလူထုထံတြင္ ထိုက္ေလ်ာက္ေသာ အခြန္အခမ်ားကို ေပးရန္ ေတာင္းခံသည့္အခါတြင္ ျပည္သူလူထုမွ မျဖစ္ေန တိုင္းျပည္အတြက္ ေပးေဆာင္ရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ မေပးေဆာင္ေသာ ျပည္သူကို ႏိုင္ငံေတာ္၏ က်င့္ထံုးဥပေဒအရ တာ၀န္ရွိသူမ်ားမွ အေရးယူ အျပစ္ေပးႏိုင္ပါသည္။
ဒုတိယ စကားလံုး အလွဴခံျခင္းသည္ကား သဒၶါတရား ထက္သန္ေနေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ား ထံမွ လွဴဒါန္းေသာ လွဴဖြယ္တို႔ကို ေမတၱာျဖင့္ လက္ခံျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ အမ်ားသူငွာအား အလွဴဒါနမ်ားကို ျပဳလုပ္ေစ၍ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ ရရွိေစရန္၊ သဒၶါတရား ထက္သန္လာေစရန္ အလို႔ငွာ အလွဴျပဳရန္ ေမတၱာရပ္ခံျခင္း သေဘာကိုလည္း သက္ေရာက္ပါသည္။ အကယ္၍ မလွဴႏိုင္ပါကလည္း အလွဴခံသူသည္ မလွဴေသာ ပုဂၢိဳလ္ကို မည္သို႔မွ် ျပႆနာ တစ္စံုတရာ ရွာျခင္း မရွိေပ။ ကုသိုလ္ရရွိေစရန္၊ အလွဴဒါန ေပးႏိုင္ေစရန္ အတြက္သာ ေမတၱာရပ္ခံျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ ေတာင္းခံျခင္းတြင္ မျဖစ္ေန
ေပးရမည္ ျဖစ္သည္။ ေရြးခ်ယ္စရာ လမ္းမရွိေပ။ အလွဴခံျခင္းတြင္မူကား အလွဴေပးမည့္ ပုဂၢိဳလ္သည္ မိမိသေဘာ ဆႏၵအေလ်ာက္ အလွဴခံသည့္ ပုဂိၢဳလ္အား လွဴျခင္း၊ မလွဴျခင္း စသည့္ ေရြးခ်ယ္စရာ လမ္းရွိသည္။ လွဴဒါန္းရမည္ ဟု အတင္းအၾကပ္ ျပဳလုပ္ထားျခင္း မဟုတ္။

ကမာၻ႕ႏိုင္ငံမ်ားတြင္လည္း ဗုဒၶဘာသာ မဟုတ္ေသာ သက္ဆိုင္ရာ ဘာသာအသီးသီးမွ ဘာသာေရးပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ အိမ္စဥ္သြားေရာက္၍ အလွဴခံေနသည္မ်ားကို စာေရးသူ ျမင္သိ၊ ၾကားသိ ေနရပါသည္။ ေခတ္မီ တိုးတက္ေနေသာ ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ဘဏ္အေကာင့္မ်ားမွ အလွဴခံျခင္း၊ ခ်က္လက္မွတ္ျဖင့္ အလွဴခံျခင္း၊ အင္တာနက္မ်ားမွ အလွဴခံျခင္း စသည့္ အဆင္ေျပႏိုင္မည့္ နည္းလမ္းမ်ားကို အသံုးျပဳ၍ အလွဴခံျခင္းမ်ဳိး ျပဳလုပ္ၾကပါသည္။

ဤကဲ့သို႔ အိမ္စဥ္ အလွဴခံျခင္းကို ေတာင္းသည္ဟု ေျပာဆို၍ ရႏိုင္ပါမည္ေလာ။ မည္သည့္ ကိုးကြယ္သည့္ ဘာသာမ်ားပင္ ျဖစ္လင့္ကစား အလွဴခံျခင္းသည္ မရွိ၍ လံုး၀ မျဖစ္ႏိုင္ေပ။ အလွဴခံျခင္းမွ ရရွိေသာ ေငြေၾကးမ်ားျဖင့္သာ မိမိတို႔၏ဘာသာ ရွင္သန္ေနေစေရး အတြက္ ရပ္တည္ေနၾကရသည္။
ဤအေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ ေတာင္းခံျခင္းႏွင့္ အလွဴခံျခင္းကို ထပ္တူျပဳ၍ အဓိပၸာယ္ ပူးတြဲေဖာ္ေဆာင္ရန္ မရစေကာင္းေပ။ မတူသည့္ အဓိပၸာယ္မ်ားကို ဆင္တူ ျဖစ္သြားေအာင္ အဘိဓာန္တြင္လည္း ဖြင့္ဆို၍ မရေခ်။ ေတာင္းခံျခင္းႏွင့္
အလွဴခံျခင္း ဟူေသာ ဤစကားႏွစ္ရပ္၏ အဓိပၸာယ္ကို ရွင္းလင္းစြာ သိၿပီဟု ဆိုလွ်င္ စာေရးသူသည္ ဗုဒၶဘာသာ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ား ဆြမ္းခံ၍ သံုးေဆာင္ျခင္းကို ဆက္လက္၍ ရွင္းရေပေတာ့မည္။

ရဟန္းမ်ားသည္ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားထံမွ တတ္စြမ္းႏိုင္သမွ် လွဴဒါန္းၾကေသာ ဆြမ္းဟင္း၊ ဆြမ္းထမင္းကိုသာ အလွဴခံၾကသည္။ ရဟန္းမ်ားမွ မည္သည့္ဆြမ္းထမင္း၊ မည္သည္ဆြမ္းဟင္း ကို ေလာင္းလွဴပါဟု ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားကို မေျပာၾက။ ေလာင္းလွဴသမွ်ႏွင့္သာ တင္းတိမ္ၾကသည္။
ေရာင့္ရဲၾကသည္။ ဤအခ်က္သည္ပင္လွ်င္ ရဟန္းမ်ားမွ ေလာဘကိေလသာကို နည္းပါးေအာင္ က်င့္ႀကံအားထုတ္လွ်က္ ေနၾကသည္မွာ ထင္ရွားလွသည္။
စာေရးသူ စစ္ကိုင္းတြင္ သီတင္းသံုးစဥ္က ျဖစ္ပါသည္။ နံနက္ခင္း ေ၀လီေ၀လင္း မိုးလင္းစ အခ်ိန္ေလာက္တြင္ ဆြမ္းခံထြက္ရသည္။ ဆြမ္းခံထြက္ရာတြင္ မည္သည့္ဆြမ္းထမင္း၊ မည္သည့္ဆြမ္းဟင္း ရလိမ့္မည္ဟု မတြက္ထားရ။ ရသမွ်ျဖင့္ တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲႏိုင္ေအာင္ ေနထိုင္ရသည္။
ရဟန္းေတာ္မ်ား ဆြမ္းခံႂကြရာတြင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွ စတင္၍ ေျခလွမ္း လွမ္းလွ်င္လွမ္းခ်င္း ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားကို က်န္းမာ၊ ခ်မ္းသာေစဖို႔ ေမတၱာပို႔၍ လွမ္းေနၾကသည္။ ေမတၱာျဖင့္သာ ဆြမ္းခံႂကြသျဖင့္ ေဒါသကိေလသာ
ေခါင္းပါးသြားသည္။ ေမတၱာ၏ ေအးခ်မ္းမႈျဖင့္ ဆြမ္းခံထြက္ရျခင္းသည္
ေကာင္းေလစြတကား။ ဆြမ္းခံႂကြရာတြင္ ေျခလွမ္းတိုင္းကို သတိျဖင့္ လွမ္းေနရသျဖင့္ သတိအား ေကာင္းလွ်က္ရွိသည္။ လွမ္းလွ်င္ လွမ္းတိုင္း သိေနသည္။ သတိအား ေကာင္းျခင္းျဖင့္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေမာဟကိေလသာ ကင္းေနသည္။ အိမ္စဥ္ လွည့္လည္၍ ဆြမ္းခံျခင္းသည္ မိမိ၏ မာန္မာနကို ႏွိပ္ခ်၍ ေလွ်ာ့ထားရသျဖင့္ မာနကိေလသာလည္း နည္းပါးေနသည္။
စာေရးသူသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံေအာက္ပိုင္း ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ႏွင့္ အေတာ္အတန္ အလွမ္းေ၀းေသာ ရြာတစ္ရြာအနီး ေတာရေက်ာင္းတြင္ သီတင္းသံုးစဥ္က ဆြမ္းခံထြက္ခဲ့ေသာ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုကို မွ်ေ၀ ခံစားေစခ်င္သည္။ ရြာဟု ဆိုသည့္အတိုင္း အိမ္လမ္းၾကားမ်ားသည္ ေကာင္းလွသည္မဟုတ္။ သို႔ျဖစ္ေသာ္ျငားလည္း ရြာသူ၊ ရြာသားမ်ား၏ သဒၶါတရားအား ကုသိုလ္ျဖစ္ေပၚလာေစရန္ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ေမတၱာေရွ႕ထားကာ အိမ္စဥ္ ဆြမ္းခံ ႂကြပါသည္။
လမ္းႀကိဳလမ္းၾကားမ်ား ျဖစ္သျဖင့္ မေကာင္းေသာ အနံ႔အသက္မ်ား၊ လမ္းတြင္ မသန္႔ရွင္းမႈမ်ား၊ မစင္မ်ားကို ေရွာင္ကြင္းရင္း ေအာင့္အည္း သည္းခံကာ မိမိ၏ မာန္မာနကို ပယ္ခြာ၍ ဆြမ္းအလွဴခံ ထြက္ပါသည္။ ရြာသူ၊ ရြာသားမ်ားသည္ သူတို႔၏ လမ္းၾကား မသန္႔ရွင္းသည္ကို မသိၾက။ သို႔ေသာ္ ၄င္းတို႔သိၾကသည္မွာ ရဟန္းသံဃာမ်ား ဆြမ္းခံႂကြလာသျဖင့္ ဆြမ္းေလာင္းေနရသည္ကိုပင္ ေပ်ာ္ရြင္ေနၾကသည္။ စိတ္ခ်မ္းသာေနၾကသည္။

တစ္ခု ထူးျခားသည္မွာ ဆြမ္းေလာင္းၿပီးသည္ႏွင့္ ၄င္းတို႔၏ အိမ္အထဲသို႔ ခ်က္ခ်င္း ၀င္သြားျခင္းမဟုတ္ဘဲ မိမိဆြမ္းလွဴလိုက္ေသာ ရဟန္းအား ေျမႀကီးေပၚတြင္ ရိုရိုေသေသ ထိုင္ခ်၍ ရွိခိုးလိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ စာေရးသူသည္ ဤျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ၿပီး ထိုရြာရွိ ရြာသားမ်ား၏ သာသနာကို ၾကည္ညိဳသည့္စိတ္ဓာတ္၊ ရဟန္းသံဃာကို ရိုေသေလးစားသည့္ စိတ္ဓာတ္ စသည္တို႔ကို ေလးစားေနမိသည္မွာ အထူးတလည္ ေျပာေနစရာပင္ လိုမည္မထင္ေပ။ လူေနၿခံဳၾကား သာသနာကို ၾကည္ညိဳၾကသည့္ စိတ္ဓာတ္မ်ားက ဘံုဖ်ားေလာက္ကိုပင္ ျမင့္မားေနၾကပါလား ဟု စာေရးသူ ေတြးေတာေနမိသည္မွာ လြန္အံ့မည္မထင္။
ရဟန္းမ်ားသည္ ကုသုိလ္စိတ္မ်ားျဖင့္သာ ဆြမ္းခံထြက္ေနၾကသည္။ ထိုေၾကာင့္ စိတ္ထဲသို႔ အကုသိုလ္စိတ္ ၀င္ေရာက္လာဖို႔ အခြင့္အလမ္း နည္းေနသည္။ ကုသိုလ္စိတ္ျဖင့္သာ ဆြမ္းခံႂကြၾကေၾကာင္း ရဟန္းမ်ားက သိသျဖင့္ အယူမွန္လွ်က္ ဒိ႒ိ သန္႔စင္သည္။ ဤအခ်က္သည္လည္း အယူမွားျခင္း ဒိ႒ိကိေလသာ မရွိျခင္းကို ေကာက္ခ်က္ခ်ရမည္ ျဖစ္သည္။

ဆြမ္းခံ၍ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးျခင္းသည္ အကုသိုလ္မရွိ ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ အလွဴခံ၍ ရရွိလာေသာ ဆြမ္းမ်ားသည္ အကုသိုလ္မရွိ သန္႔ရွင္းျဖဴစင္ေနသည္ဟု သိေနသည္။ ထိုေၾကာင့္ ဆြမ္းခံျခင္းသည္ အကုသိုလ္ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ၀ိစိကိစ ၦာ ယံုမွားသံသယ ကိေလသာ ကင္းေနျပန္သည္။

ထို႔အျပင္ ၀ီရိယျဖင့္ ဆြမ္းခံထြက္ရသျဖင့္ လွမ္းေနေသာ ေျခလွမ္းတိုင္းသည္ ကာယကံကုသိုလ္မ်ား ရရွိေနသည္။ ဆြမ္းခံႂကြရာတြင္လည္း သတိႏွင့္ ေမတၱာဓာတ္ျဖင့္သာ ႂကြၾကသျဖင့္ စိတ္မ်ား ပ်ံ႕လြင့္မႈႈ ဥဒစၥ ပေပ်ာက္လွ်က္ ရွိသည္။

ဆြမ္းခံႂကြျခင္းသည္ တစ္ပါးသူထံမွ လက္နက္ျပ၍ ဓားျပတိုက္ျခင္း မဟုတ္။ ေမတၱာဓာတ္ျဖင့္သာ အလွဴခံႂကြျခင္း ျဖစ္သျဖင့္ အကုသိုလ္ အလုပ္ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ရွက္စရာ၊ ေၾကာက္စရာ အျဖစ္ ရဟန္းမ်ားက သတ္မွတ္ထားျခင္း မရွိေပ။ ထိုေၾကာင့္ အဟိရိက၊ အေနာတၱပၸ ကိေလသာမ်ားလည္း ကိန္းေအာင္းေနျခင္း မရွိေပ။

ဤအခ်က္မ်ားကို သိရျခင္းအားျဖင့္ ဆြမ္းခံႂကြေနေသာ ရဟန္းသံဃာမ်ားသည္ ကိေလသာကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး နည္းပါးေအာင္ က်င့္ႀကံအားထုတ္ေနသည္မွာ သိသာလွေပသည္။
ျမတ္စြာဘုရားသည္ ကိေလသာအာရံုေတာထဲမွ ရံုးထြက္၍ ကိေလသာမ်ား နည္းပါးေအာင္ ေတာထဲတြင္ တရားမ်ား က်င့္ႀကံခဲ့သည္။ ေလာကီ စည္းစိမ္မ်ားတြင္ အေကာင္းဆံုးေသာ ဘုရင့္မင္းသားဘ၀ အျဖစ္မွပင္လွ်င္ မိမိ၏ မာန္မာနမ်ားကို ေလွ်ာ့ခ်လ်က္ အားလံုးကို စြန္႔လႊတ္ခဲ့သည္။
ဘုရားအျဖစ္ကို ေရာက္ေတာ္မူခါနီး၌ပင္ သုဇာတာ သတို႔သမီးမွ လွဴဒါန္းေသာ ဆြမ္းကို အလွဴခံယူ၍ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးခဲ့သည္။ ဆြမ္းခံ၍ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးကာ မဟာေဗာဓိပင္ ေျခေတာ္ရင္းမွာ ေဗာဓိဉာဏ္ေတာ္ကို ရရွိေတာ္မူခဲ့ၿပီး သံုးေလာကထြတ္ထား ျမတ္ဗုဒၶအျဖစ္ကို ေရာက္ရွိခဲ့သည္။

နီေပါ ႏိုင္ငံတြင္ အမ်ဳိးအျမင့္ျမတ္ဆံုးဟု ဆိုၾကေသာ ျဗဟၼဏအႏြယ္၀င္ အေျမာက္အမ်ား သည္ပင္လွ်င္ ျမတ္စြာဘုရား၏ ေအးခ်မ္းေသာ သာသနာ့ေဘာင္သို႔ ၀င္ေရာက္ခိုလံႈလာၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ကိေလသာနည္းပါးေၾကာင္း တရားမ်ားကို က်င့္ႀကံအားထုတ္ျခင္းျဖင့္ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားမွ သဒၶါတရား ျဖဴစင္စြာ လွဴဒါန္းၾကေသာ ဆြမ္းကိုသာ အလွဴခံႂကြၾက၍ ဘုဥ္းေပးခဲ့ၾကသည္။

ဤကဲ့သို႔ ဆြမ္းခံႂကြ၍ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးရင္းျဖင့္ ရဟႏ ၱာမ်ား ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီး နိဗၺာန္ကို စံ၀င္ၾကသည့္ သာဓက မ်ားစြာ ရွိေပသည္။
ျမတ္စြာဘုရား၏ လက္၀ဲေတာ္ရံႏွင့္ လက္ယာေတာ္ရံမ်ား ျဖစ္ၾကေသာ အမ်ဳိးျမတ္ၾကသည္ ဟုဆိုၾကေသာ ျဗဟၼဏအႏြယ္၀င္မ်ားျဖစ္သည့္ အရွင္ေမာဂၢလာန္ႏွင့္ အရွင္သာရိပုတၱရာ တို႔သည္လည္း ဗုဒၶထံသို႔ တပည့္သာ၀ကအျဖစ္ ခံယူခဲ့ၾကသည္။ ထိုသာ၀ကႀကီး ႏွစ္ပါးသည္လည္း ျမတ္စြာဘုရား နည္းတူ ကိေလသာနည္းေအာင္ က်င့္ႀကံအားထုတ္ရင္း ဆြမ္းခံ၍ ဘုဥ္းေပးခဲ့ၾကသည္။

ရဟန္းသံဃာမ်ားသည္ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာမ်ား တိုးပြားလာေအာင္ႏွင့္ ကိေလသာမ်ား နည္းပါးလာေအာင္ က်င့္ႀကံအားထုတ္ ေနၾကသျဖင့္ လွဴဒါန္းၾကေသာ အလွဴရွင္ ဒကာ၊ ဒကာမ မ်ားအတြက္လည္း အက်ဳိး မ်ားလွေပသည္။ အလွဴခံျခင္းသည္ ဆြမ္းတစ္ခုတည္းကိုသာ ေျပာဆို၍ မရႏိုင္ေပ။ ရဟန္းအား ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားက ဆြမ္း၊ သကၤန္း၊ ေက်ာင္း၊ ေဆး စေသာ ပစၥည္းေလးပါး ဒါယကာ အျဖစ္ ခံယူထားလွ်င္ ထိုရဟန္းသည္း ယင္းပစၥည္းေလးပါးကို အလွဴခံယူခြင့္ရွိသည္။ ခြင့္ျပဳခ်က္ မရရွိေသာ ပစၥည္းကို အလွဴခံယူျခင္း မဟုတ္ေပ။ ဤကဲ့သို႔ အလွဴခံယူျခင္းသည္ အျပစ္ကင္းလွ်က္ ရွိေပသည္။

အထက္ပါ ေဖာ္ျပခ်က္ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ေထာက္ရႈျခင္းအားျဖင့္ ရဟန္းမ်ား ဆြမ္းခံျခင္းသည္ ေမတၱာျဖင့္ သန္႔ရွင္းျဖဴစင္စြာ အလွဴခံယူျခင္းသာ ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္
ေတာင္းခံျခင္း မဟုတ္ေၾကာင္း အျမင္ရွင္းလင္းစြာ သိသာႏိုင္ပါသည္။
ဗုဒၶဘာသာ၀င္ မွန္သမွ် ဤအခ်က္မ်ားကို သိရွိထားသင့္ေပသည္။ သို႔မွသာ မသိနားမလည္ေသးေသာ မည္သည့္ပုဂိၢဳလ္ မ်ဳိးကိုမဆို မ်က္စိတြင္ ဖံုးကြယ္ေနေသာ တိမ္မ်ားကို ခြဲစိတ္ကုသ ေပးႏိုင္သကဲ့သို႔ အျမင္အာရံုမ်ား ရွင္းလင္းသြားေစရန္ လက္ဆင့္ကမ္း ေျပာၾကားႏိုင္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ဤေဆာင္းပါးျဖင့္ မွ်ေ၀လိုက္ရပါေတာ့သည္…..
အရွင္ဉာဏဒီပ (အိႏိၵယႏိုင္ငံ၊ နယူးေဒလီတကၠသိုလ္)