ဆုေတာင္းမေနႏွင့္ဆိုတဲ့စကားဟာ အစြန္းမလြတ္ဘူး

ဆုေတာင္းမေနႏွင့္ဆိုတဲ့စကားဟာ အစြန္းမလြတ္ဘူး 
==============================
အမ်ိဳးသမီးေယာဂီတစ္ေယာက္က အိမ္ျပန္ေတာ့မလို႔ ဘုန္းဘုန္းေတြကို ကန္ေတာ့ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။ ဘုန္းဘုန္းေတြႏွင့္ ေျပာမနာဆိုမနာ ရင္းႏွီးေနၾကေတာ့ ကန္ေတာ့ရင္းကေန “ဘုန္းဘုန္း၊ တပည့္ေတာ္ ကန္ေတာ့တယ္ေနာ္။ ဆုေတာ့ ေပးမေနပါႏွင့္ေတာ့၊ ဆုေပးတိုင္းလည္း ရတာမဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ္လုပ္မွ ကိုယ္ရမွာ။ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လားဘုရား” လို႔ ေနာက္ျပီး ေလွ်ာက္လိုက္ပါတယ္။ ဒါႏွင့္ ေဘးမွာရွိတဲ့တစ္ေယာက္က “ဘုန္းဘုန္း၊ ဒါဆိုလည္း ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ လိုခ်င္တာကို ရေအာင္လုပ္ေစ” ဆိုျပီး ဆုေပးလိုက္ပါ ဘုရား လို႔ ထပ္ျပီး ၀င္ေနာက္လိုက္ပါတယ္။
အဲဒါႏွင့္ပဲ နာဂိုယာက ခဏၾကြလာတဲ့ ဆရာေတာ္က...
“ခင္ဗ်ားတို႔ေတြ အဲဒီကိစၥမွာ အယူအဆေလးေတြ နဲနဲလိုေနၾကတယ္။ ဆုေပးတယ္၊ ဆုယူတယ္ဆိုတာ မလိုအပ္ဘူးဆိုျပီး အယူမလြဲရဘူး။ တခ်ိဳ ႔ဆရာေတာ္ေတြက ဆုေတာင္းမေနႏွင့္၊ ကိုယ္လုပ္မွကိုယ္ရမွာ၊ ဆုေတာင္းေနရံုႏွင့္ရမွာမဟုတ္ဘူးလို ့ေျပာတတ္ၾကတယ္။ ဆုေတာင္းမေနႏွင့္ဆိုတဲ့စကားဟာ အစြန္းမလြတ္ဘူး။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ၾကီးကစလို႔ ပေစၥကဗုဒၶါအရွင္ျမတ္ေတြ၊ အဂၢသာ၀ကေတြ၊ မဟာသာ၀ကေတြ၊ ပကတိသာ၀ကေတြ အားလံုးဟာ အခုလိုမ်ိဳး အေျခအေနကို ရဖို႔အတြက္ ဆုေတြေတာင္းခဲ့ၾကရတယ္။ ဆုမေတာင္းခဲ့တဲ့သူ တစ္ပါးမွ မရွိဘူး။ ဆုလည္း ေတာင္းၾကရတယ္၊ ျပီးေတာ့ ေတာင္းထားတဲ့ဆုအတိုင္း ျပည့္၀ေအာင္ ပါရမီေတြကိုလည္း ျဖည့္က်င့္ရတယ္။ အစဥ္က အဲဒီအတိုင္းသြားတယ္။
ခင္ဗ်ားတို႔ ၾသကာသကန္ေတာ့ခ်ိဳးမွာ တခ်ိဳ ႔က ပထမပိုဒ္ကိုပဲ ဆိုဖို႔ ေျပာၾကတယ္။ ေနာက္က ကန္ေတာ့ရေသာ အက်ိဳးအားေၾကာင့္ဆိုတာကို ထည့္မဆိုခိုင္းဘူး။ တကယ္ေတာ့ ဒီကန္ေတာ့ခ်ိဳးဟာ ေရွးပညာရွိဆရာေတာ္ၾကီးေတြ စီမံေရးသားခဲ့ၾကတာ။ အဓိပၸါယ္ အႏွစ္သာရ အျပည့္အ၀ပါတယ္။ အဲဒီကန္ေတာ့ခန္းမွာပါတဲ့ စကားလံုးတိုင္းကို နားလည္ရင္ ေတာ္ေတာ္ကို အက်ိဳးမ်ားတယ္။ ဒါကို အခုတခ်ိဳ ႔ဆရာေတာ္ေတြက ျဖဳတ္ဖို႔ လုပ္ေနၾကတာ တကယ္ေတာ့မလုပ္သင့္ဘူး။ ဘာသာ၊ သာသနာကို တိုးတက္ေအာင္ျပဳျပင္တယ္ဆိုရာမွာ လုပ္လို႔ အကုသိုလ္ျဖစ္မယ့္ ကိစၥမ်ိဳးေတြကို မလုပ္ျဖစ္ေအာင္ တားျမစ္တာမ်ိဳး၊ ျပဳျပင္တာမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ရမယ္။ သူ႔ဖာသာထားလို႔ လည္း ဘာမွ မျဖစ္၊ ျပင္လိုက္လို႔လည္း ဘာမွမျဖစ္တဲ့ကိစၥ မ်ိဳးေတြကို အတင္းလိုက္ျပဳျပင္ေနရင္ ေနာင္ဘာျဖစ္လာမလဲဆိုေတာ့ ဒကာ၊ ဒကာမေတြ ၾကား အုပ္စုေတြကြဲ၊ အျငင္းေတြပြားျပီး အကုသိုလ္ေတြသာ တိုးပြားသြားေစႏိုင္တယ္။
ေနာက္ထပ္ ဥပမာ တစ္ခု အမ်ားၾကားဖူးတာေလး ထပ္ေျပာမယ္ဆိုရင္ သီလေပးတဲ့အခါ၊ သရဏဂံုေဆာက္တည္တဲ့အခါ ဒကာ၊ ဒကာမေတြက “အာမဘေႏၱပါဘုရား” လို႔ ေနာက္ကလိုက္ဆိုၾကတယ္။ တခ်ိဳ ႔ဆရာေတာ္ေတြက အဲဒါကို “ပါဘုရား” မထည့္ရဘူး ဆိုျပီး အတင္းျဖဳတ္ခိုင္းတယ္။ အဲလိုမ်ိဳးပဲ။ “သာဓု၊ သာဓု၊ သာဓု ပါဘုရား” မွာလည္း “ပါဘုရား” ကို ျဖဳတ္ခိုင္းၾကတယ္။ စာအေနႏွင့္ၾကည့္ရင္ေတာ့ ဒါကို ျဖဳတ္တယ္ဆိုတာ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ “ပါဘုရား” ထည့္လိုက္ေတာ့ေရာ ဘာမ်ား အဓိပၸါယ္ မွားသြားလို႔လဲ။ ဘာမ်ား အကုသိုလ္ျဖစ္သြားလို႔လဲ။ ဘာသာ၊ သာသနာမွာ တျခားတကယ္ျပင္ရမယ့္ အေရးၾကီးတဲ့ကိစၥေတြ အမ်ားၾကီးရွိပါတယ္။ ဒီလို ေသးေသးမႊားမႊားေလးေတြကို လိုက္ျပင္ေနတာ ဘာမွ အက်ိဳးမျဖစ္ပါဘူး။ ဒကာ၊ ဒကာမေတြၾကား သူ႔ဆရာေတာ္ေျပာတာမွ အမွန္၊ ငါ့ဆရာေတာ္ေျပာတာမွ အမွန္ဆိုျပီး အျငင္းပြားဖို႔ပဲ ရွိပါတယ္။
ႏိုင္ငံျခားက ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြက ဘုရားရွိခိုးတဲ့အခါ နေမာတႆကေန စျပီးရွိခိုးၾကတယ္။ အဲဒါကို လိုက္အတုယူအားက်ျပီး ဟိုးအရင္တုန္းက ဆရာေတာ္တစ္ပါးက သူတရားေဟာရင္ အဲဒီအတိုင္း နေမာတႆကပဲ ဒကာ၊ ဒကာမေတြကို လိုက္ဆိုခိုင္းတယ္။ ၾသကာသကို ျဖဳတ္ထားခဲ့တယ္။ ဒါနဲ႔ သံဃာ့မဟာနာယကအဖြဲ ႔က အဲဒီဆရာေတာ္ကို ေခၚျပီး ဒါမ်ိဳးမလုပ္ဖို႔ သတိေပးခဲ့ရဖူးတယ္။
ဒီေတာ့ ေျပာခ်င္တာက ၾသကာသကန္ေတာ့ခ်ိဳးကိုလည္း မျဖဳတ္ပါႏွင့္၊ ဆုေတာင္းကိုလည္း မျဖဳတ္ပါႏွင့္။ ဆရာေတာ္ေတြဘက္ကလည္း ငါသီလေပးတဲ့အခါက်ရင္ ၾသကာသကန္ေတာ့ခ်ိဳးက ဒီပံုစံမ်ိဳးမွ ျဖစ္ရမယ္ဆိုတာမ်ိဳး မလုပ္ပါႏွင့္။ ဒကာ၊ ဒကာမေတြ ဆိုတတ္သလိုဆိုၾကပါေစ။ သူတို႔အတြက္ အကုသိုလ္မျဖစ္ဘူးဆိုရင္ မလိုအပ္ပဲ လိုက္ျပင္မေနပါႏွင့္ လို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။”
လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုးကို အမိန္႔ရွိေတာ္မူလိုက္ပါတယ္။