အားကိုးစရာ ၀ိပႆနာ

အားကိုးစရာ ၀ိပႆနာ

၀ိပႆနာအလုပ္ဟာ ဘယ္ေလာက္ထိ
အားကိုးစရာေကာင္းတယ္။ အားထုတ္
သင့္တယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကို အဂၤုတၱရ
အ႒ကထာထဲမွ ထုတ္ၿပီး ၀တၳဳသက္ေသ
ျပပါမယ္။

ေရွးေရွးတုန္းက မုဆိုးႀကီး တစ္ေယာက္
ဟာ အမဲလိုက္ အလြန္ ၀ါသနာပါတယ္။
အသားလည္း အင္မတန္မ ွႀကိဳက္တယ္။
အသားစားႀကီးလြန္းလို႔ တျခား အစာအာ
ဟာရေတြကုိ မစားခ်င္ေတာ့ဘူး။ သမင္၊
ဒရယ္၊ ေခ်ငယ္၊ စိုင္၊ ဆတ္၊ အသားေတြ
ကို စားရမွသာလွ်ာကအရသာေတြ႕တယ္
တဲ့။ ဒါနဲ႔ပဲ ေလးနဲ႔ျမွားကိုယူ၊ အိမ္သူသက္
ထားကိုပါစြန္႔ၿပီး ေတာထဲမွာပဲ လွည့္လည္
ေနတယ္။ အမဲပစ္လိုက္ အသားစားလိုက္
ေပါ့ေလ။ အသားစားၾကဴးတာေၾကာင့္ လူ႔
ဘီလူးႀကီး ျဖစ္ေနေတာ့တယ္။ ႏွစ္ေပါင္း
ၾကာလာေတာ့ လူကလည္း ခက္တေရာ္
ၾကမ္းတမ္းလာတယ္။ အကုသိုလ္က
လည္းႀကီးလာတယ္။

တစ္ေန႔မွာေတာ့ အမဲလိုက္သြားရင္းေတာ
ရေက်ာင္းေနတဲ့ ရဟန္းေတာ္ တစ္ပါးရဲ႕
ေက်ာင္းသခၤန္းေရာက္သြားေတာ့ေမာေမာ
နဲ႔ေရခပ္ေသာက္မိတယ္။ သူေရခပ္ေသာက္
ေလတိုင္း ေရမေတြ႕ဘဲ ေရမႈတ္ႏွင့္ အိုးဖင္
ထိမိလို႔ တဂ်င္ဂ်င္အသံသာလွ်င္ျမည္ထြက္
လာတယ္။ ဒီေတာ့သူကသူ႔အျဖစ္ကို မရိပ္
မိေသးဘဲႏွင့္ ရဟန္းေတာ္ေတြကိုသာ ဒီ
ရဟန္းေတြက သိပ္ပ်င္းတာပဲ။ စားၿပီးအိပ္
ေနၾကတယ္။ ေရေတာင္ ခပ္မထားဘူး။ ဒီ
လိုသူက ဆူပူ ေမာင္းမဲတာေပါ့။ အမွန္က
ေတာ့ေရက အျပည့္ႀကီး ရွိေနတာ။ မုဆိုး
ႀကီးရဲ႕အကုသိုလ္ အရွိန္ေၾကာင့္ ေရေတြ
ခန္းကုန္တာ။ အကုသိုလ္မ်ား ဘယ္
ေလာက္ေၾကာက္စရာေကာင္းသလဲလို႔။
မုဆိုးကေတာ့ ကိုယ့္အျဖစ္ကိုယ္မသိေသး
ဘူး။ သူမ်ားကိုပဲ အျပစ္တင္ေနလိုက္ေသး
တယ္။

ဒီအသံၾကားေတာ့ ရဟန္းေတာ္ကစဥ္းစား
မိတယ္။ အကုသိုလ္ေကာင္ တစ္ေကာင္
ေတာ့ေရာက္လာျပန္ၿပီလို႔ေလ။ ဒါေၾကာင့္
အသာလာၿပီးေတာ့ ၾကည့္တယ္။ ရဟန္း
ေတာ္က လာၾကည့္ေတာ့ ေရအျပည့္ ရွိ
တယ္။ ဒီေတာ့မွ ရဟန္းေတာ္က

ဒီကမုဆိုးႀကီး ေရေသာက္လိုပါသလား။

မွန္ပါ။ ေရေသာက္လိုလို႔ လာတာ။ အရွင္
ဘုရားဆို႔က ေရမွခပ္မထားဘဲကိုး။

ေကာင္းၿပီေလ။ ေဟာဒီမွာေရ ေသာက္ပါ
ေတာ့ လို႔ မုဆိုးေရွ႕တြင္ ေရအိုးထဲကေရ
ကို ခပ္ေပးတယ္။ ရဟန္းေတာ္ လက္ႏွင့္
ကိုင္ၿပီးေတာ့ ေရတိုက္ေတာ့မွ ေရေသာက္
ရတယ္။ ဒီေတာ့ မုဆိုးႀကီး သိပ္လန္႔သြား
တယ္။ အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္ဘ၀
တယ္ဆိုးေနၿပီပါၿပီကလား။ ကယ္ေတာ္
မူပါဘုရား။

ကိုယ္ဆိုးတာ ကိုယ္သိေတာ့ ေတာ္ေသး
တာေပါ့။ ရဟန္းေတာ္ဟာသနားျခင္းျဖင့္
မုဆိုးကိုဒီေနရာမွာပဲ ရဟန္း၀တ္ေပးတယ္။
သတိပ႒ာန္တရား အားထုတ္ခိုင္းတယ္။
တရား အားထုတ္တယ္ဆိုရင္ စ႐ုိက္ၾကမ္း
တဲ့လူဆိုေတာ့ တရားအားထုတ္ဖို႔ မ်က္စိ
မွတ္လိုက္တိုင္း ေခြးနက္ႀကီးေတြ က်ား
နက္ႀကီးေတြ ေျမြဆိုးႀကီးေတြ၀ိုင္းေနတာ
ခ်ည္း ျမင္တယ္။ တရားမရဘူး။ ေဇာေခၽြး
ေတြ ျပန္ေနတယ္။ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ဘ၀ဆို
တာ သိပ္ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္ေနာ္။
ဒီေတာ့ ရဟန္းႀကီးက အရွင္ဘုရား တရား
အားထုတ္လို႔မရပါဘုရား။ တပည့္ေတာ္
ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ လူထြက္ပါရေစေတာ့လို႔
ေလွ်ာက္ထားလာတယ္။

ရဟန္းေတာ္က ေၾသာ္သနားစရာ သတၱ၀ါ
တရား မရရင္ေတာ့ အပါယ္က်ေတာ့မယ္
လို႔ သနားစိတ္ျပင္းျပတာေၾကာင့္ အိုရဟန္း
ႀကီး သင္လူထြက္လိုက ထြက္ေလလို႔ မ
ေျပာရက္ဘူး။ ျဖစ္ေအာင္ကယ္တင္မယ္ဆို
ၿပီးေတာ့ ကဲ ရဟန္းႀကီး ခဏေနဦး သဖန္း
သား ထင္း အစိမ္းသက္သက္တစ္ပံုပံုလိုက္
စမ္း။

သဖန္းသားဆိုတာ အစိမ္းဆိုရင္အေစးေတြ
သိပ္ထြက္ၿပီး ေရစိုသလိုျဖစ္ေနတယ္။ ဘယ္
လိုမီးတိုက္တိုက္မီးမေတာက္ဘူး။ ကဲရဟန္း
ႀကီးကိုယ္တိုင္မီး႐ႈိ႕စမ္းဆိုေတာ့ တစ္မနက္
သာကုန္တယ္။ မီးေတာင္မစြဲဘူး။ ေတာက္ဖို႔
အသာထား။ ဒီေတာ့မွ ရဟန္းႀကီးလက္မႈိင္ခ်
ေမာဟိုက္ေနတုန္း ရဟန္းေတာ္က ငရဲျပည္
ကို တန္ခိုးနဲ႔သြားၿပီး ငရဲမီးေလး မုန္ညင္းေစ့
ေလာက္လက္ၾကား ညွပ္ယူလာတယ္။

ရဟန္းႀကီး ေဟာဒီမွာျမင္ရဲ႕လား။ ငရဲမီးက
ေလးဆိုၿပီး ၄င္းမီးကို သဖန္းပံုထဲ ပစ္ထည့္
လိုက္တယ္။ သဖန္းသားအပံုႀကီးဟာ တစ္
ခါတည္း ေလာင္ကၽြမ္းသြားတယ္။
အစေတာင္ရွာမရလိုက္ေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့မွ
ရဟန္းႀကီးသိပ္လန္႕သြားတယ္။ ငရဲမီးဘယ္
ေလာက္ျပင္းတယ္ဆိုတာ လက္ေတြ႔သိသြား
တယ္။ ကဲ ရဟန္းႀကီး ခင္ဗ်ားေသရင္ ဒီလို
ျပင္းထန္တဲ့ငရဲမွာ သြားၿပီးခံရမယ္။ဘယ့္ႏွယ့္
လဲ လူထြက္မလားေမးေတာ့ မထြက္ရဲေတာ့
ပါဘုရား။ တပည့္ေတာ္ တရားကို ရေအာင္
အားထုတ္ပါေတာ့မယ္။

ပရိသတ္မ်ား ငရဲမီးကို ၿငိမ္းသတ္ႏိုင္တာ
တရားပဲ ရွိတယ္ေနာ္။ ရဟန္းႀကီးဟာ
ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ဇြဲတင္းၿပီး တရားအား
ထုတ္တယ္။ အိပ္ခ်င္လာရင္ ငိုက္မွာစိုးလို႔
ေကာက္႐ုိးေခြႀကီးေရဆြတ္ ေခါင္းေပၚတင္
ေကာက္႐ုိးေခြတစ္ခုကို ေရဆြတ္ ဖင္ခုထုိင္
ၿပီး ဇြတ္ေပ အားထုတ္လိုက္တာ အနာဂါမ္
တည္သြားတယ္။ သူ႔အတြက္ ေတာက္
ေလာင္ေနတဲ့ ငရဲမီးလည္းၿငိမ္းေရာ။

ဒီေတာ့မွ ရဟန္းႀကီးကအားရ၀မ္းသာလြန္း
လို႔ ဥဒါန္းက်ဴးလိုက္တယ္။

ဥပသေႏၱာ ဥပရေတာ၊
မႏၱဘာဏီ အႏုဒၶေတာ၊
ဓုနာတိပါပေက ဓေမၼ၊
ဒုမပတၱံ၀ မာလုေတာ။
အဟံ၊ မုဆိုးငရဲသားဘ၀မွ တျဖစ္လဲလာခဲ့
ေသာ ငါရဟန္းႀကီးသည္။ ပါပေကဓေမၼ၊
ဘီလူးသဘက္ပမာ လြန္စြာ ဆိုးရြား အကု
သိုလ္အယုတ္တရားတို႔ကို။ ဒုမပတၱံ၊ အခ်ပ္
တစ္ရာေရႊပဒုမၼာ၏ ငံု႔အာျဖန္႔ၾကက္ေရႊၾကာ
ရြက္သည္။ မာလုေတာ၊ ေရျဖင့္။ န လိမၸတိ
ယထာ၊မကပ္မသိမ္း မလိမ္းမက်န္ ဧ၀ကန္
ပ်ံ႕သင္း အလြန္ပင္သန္႔ရွင္းသကဲ့သို႔။ ဓုနာ
တိ၊ သံုးမဂ္သံုးတန္ အနာဂါမ္ျဖင့္ ပယ္လွန္
သတ္ျဖတ္ေအာင္ႏိုင္အပ္ေပၿပီ။ ဣဒါနိ၊ ငရဲ
မီးႀကီးၿငိမ္းၿပီးေလရာယခုအခါမွသာလွ်င္။
ဥပသေႏၱာ၊ စိတ္ၿငိမ္းလက္ၿငိမ္း အကုန္ၿငိမ္း
လ်က္။ ဥပရေတာ၊ ႏွလံုးေမြ႕သိမ္ ပီတိရွိန္
ျဖင့္ စိတ္ၿငိမ္းေမြ႔ေလ်ာ္ အလြန္ေပ်ာ္လ်က္။
မႏၱဘာဏီ၊ ပညာျဖင့္သာ အရာရာကိုသာ
ယာရႊန္းျမ ႏႈတ္ခြန္းဟလ်က္သာလွ်င္။ အႏု
ဒၶေတာ၊ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ဣေျႏၵရရ ျမတ္
ဗုဒၶ၏ ထုတ္ျပျမြက္ေဖာ္သာသနာေတာ္၀ယ္။
အေဟာတ၀၊အေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္၍ ေနရပါေလ
ၿပီတကား။

ဆုထူးပန္ဆရာေတာ္
အရွင္နာယက