ကံတူေသာ္လည္း အက်ိဳးေပးမတူျခင္းအေၾကာင္း
=========================
ေမး - ကႆပဘုရားရွင္ လက္ထက္က ရဟန္းတပါးသည္
အႏွစ္ႏွစ္ေသာင္း ရဟန္းတရားကို အားထုတ္ခဲ့ ေသာ္လည္းေသခါနီး၌ ျမက္ပင္တုိ႔ကို မေတာ္တဆ ႏႈတ္မိေသာ ၀ိနည္းျပစ္ကုိအမွတ္ရ၍ ဘုရားႏွစ္ဆူၾကား
ကာလပတ္လုံး တိရိစၦာန္ နဂါးဘ၀ ျဖစ္ရျခင္း၊
မလႅိကာ မိဖုရားႀကီးသည္ ႀကီးက်ယ္ေသာ
အသဒိသဒါန ( အတုမရွိေသာ အလွဴဒါန ) ႀကီးကုိ ေပးလွဴျခင္းစေသာ မ်ားစြာ ေသာ
ကုသုိလ္မ်ားျပဳခဲ့ပါလ်က္ ေသခါနီးကာလတြင္ ျပဳခဲ့ဖူးေသာ အကုသိုလ္ အျပစ္အနည္းငယ္ကို မျပဳလုပ္ပါ ဟု
ေကာသလမင္းႀကီး အား မုသားစကားေျပာၾကားခဲ့သည္ကို အမွတ္ရ၍ (၇) ရက္ ငရဲဒုကၡ ခံရျခင္း၊
တိႆရဟန္းသည္ ေသခါနီးကာလ၌ မိမိသကၤန္းကို စြဲ၍
(၇) ရက္ သန္းၿပိတၱာျဖစ္ရျခင္းတုိ႔တြင္ ေသးငယ္ေသာ အျပစ္ခ်င္း တူပါလ်က္ အဘယ့္ေၾကာင့္ ျမက္ပင္ႏႈတ္မိေသာ ရဟန္းက အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ တိရိစၦာန္ျဖစ္ရပါသနည္း ….။
အေျဖ - ဒါက ဘ၀မွာ ျဖစ္ေစတဲ့ အေၾကာင္းေလးတခုသာ
ရည္ညြန္းေျပာတာ၊ ဒီပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ အရည္အခ်င္းက မတူဘူး၊ ပတ္၀န္းက်င္ အေျခအေနေတြခ်င္းက မတူညီၾကဘူး၊ ပုဂိၢဳလ္တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ဟာ တုိင္းတာလို႔ မရနုိင္ဘူး၊
အခု ဒီသင္တန္း တက္ေနၾကတဲ့ သူေတြေတာင္မွ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ အရည္အေသြးခ်င္း၊
သေဘာထားခ်င္းက တူလို႔ မရဘူးေလ၊ ကြဲျပားျခားနားမႈေတြ အၿမဲတမ္း ရွိေနတတ္တယ္၊
အဲဒီ မတူညီတဲ့ သေဘာေတြကို တူတယ္လို႔ သြားၿပီး
ယူဆလို႔ ရွိရင္ မွားသြားမွာေပါ့၊ မတူတဲ့ အျခားအေျခအေနေတြကို ထည့္သြင္းၿပီးေတာ့
စဥ္းစားရမယ္၊
ခုနတုန္းက အႏွစ္ႏွစ္ေသာင္းရဟန္းတရား
အားထုတ္ၿပီးတဲ့အခါမွာ နဂါးဘုံ ေရာက္ သြားတယ္ ဆုိတာက နဂါးဘ၀က အသက္ရွည္တဲ့ ဘ၀မ်ိဳးကို ေရာက္သြားသည့္အတြက္ေၾကာင့္ပဲ၊ ၿပီးေတာ့ နဂါးဘ၀ကလဲ တပို္င္းက
နတ္နဂါး ဆုိေတာ့ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာက တစ္ဖက္ရွိေနတဲ့ အေနအထားတခုေပါ့၊ အဲဒီလို အေနအထားရွိတဲ့
ဘုံဘ၀ေရာက္ သြားေတာ့ သူ႔သက္တမ္း life span အတုိင္း သြားေတာ့တာ၊ သူက ကံတင္ မကဘူး၊
စိတ္၊ ဥတု၊ အာဟာရ ေတြေရာ ဖန္တီး လာတာ၊သန္းျဖစ္တဲ့ ကိုယ္ေတာ္က်ေတာ့ သန္းဆုိတာက
သက္တမ္းရွည္တဲ့ ဘ၀မဟုတ္ဘူး၊ တိုေတာင္းတဲ့ ဘ၀၊ သူ႔ရဲ႕ဗီဇ ေရာက္လာတဲ့ ဘ၀ရဲ႕အေျခအေနေတြကလည္း ထည့္ၿပီး စဥ္းစားရအုံးမယ္၊
ၿပီးေတာ့ မလႅိကာ မိဖုရားႀကီး ငရဲက်တယ္၊
ငရဲ ဆုိတဲ့သေဘာက ငရဲျပည္မွာသက္တမ္းသက္သက္ မရွိဘူး၊
ကံသည္ပင္ သူတို႔ရဲ႕ သက္တမ္းပဲ၊
သူ႔ကံရဲ႕ အရွိန္ကုန္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းလြတ္တယ္၊ ကံအရွိန္ မကုန္ေသးသမွ်ေတာ့ ဆက္သြားေနမွာပဲ၊
ဘယ္ေတာ့ မွ ေသတယ္ လို႔ မရွိဘူး၊
“ န စ တာ၀ ကာလံ ကေရာတိ၊ ယာ၀ န တံ ပါပကမၼံ ဗ်ႏၱီ ေဟာတိ ” ကံမကုန္ေသးသမွ် ဘယ္ငရဲသားမွ ဘယ္ေတာ့မွ ေသတယ္ လို႔ မရွိဘူး၊ ဘယ္ေလာက္ ညွင္းဆဲ ညွင္းဆဲ၊ ဘယ္ေလာက္ ဒုကၡေတြ ေရာက္ေရာက္၊ ကံမကုန္ေသးလ်င္ မေသ ဘူး လို႔ ဆုိတယ္၊ အဲဒီေတာ့ ကိုယ္လုပ္ခဲ့တဲ့ ကံသည္ပင္ ငရဲျပည္ရဲ႕ life span ပဲ၊ သက္တမ္းတစ္ခုပဲ၊
အဲဒီေတာ့ လူမွာ အေၾကာင္းတခုထဲကို မၾကည့္ပဲနဲ႔ အျခား အေျခအေနေကာင္းေတြ၊ အေျခအေန မေကာင္းတာေတြ အမ်ား ႀကီး ရွိေသးတယ္ ဆုိတာ ထည့္သြင္းၿပီးေတာ့ စဥ္းစားရမယ္၊
သူလည္း ေကာင္းတာလုပ္တာပဲ၊
ငါလည္း ေကာင္းတာလုပ္တာပဲ၊
သူလည္း မေကာင္းတာလုပ္တာပဲ၊
ငါလည္း မေကာင္း တာ လုပ္တာပဲ၊
အက်ိဳးေပးျခင္းက်ေတာ့ တူတယ္၊
မတူဘူး လို႔သြားေျပာလို႔ မရဘူး၊
ရာဇ၀တ္မႈတစ္ခု က်ဴးလြန္တာ ေတာင္မွ
လြတ္တဲ့သူက လြတ္သြားတာပဲ၊ ခံရတဲ့သူက ခံရတယ္ေလ၊ ဘာျဖစ္လုိ႔တုန္းဆုိေတာ့ အေျခအေနခ်င္း မတူညီလို႔၊ ၀ဋ္ေၾကြးပါ လာရင္ အကုသိုလ္အက်ိဳးေပးခ်ိန္က်လာရင္ ခံရတာပဲ၊ မလြတ္နိုင္ဘူး၊ ဒါကိုေတာ့ အေျခအေနလို႔ ေခၚတယ္၊
ေလာဏကပလႅသုတ္မွာ ဘာေဟာထားသလဲ
ဆုိေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားက ဆားခဲေလးတစ္ခုကို ဖန္ခြက္တခုထဲမွာ ရွိတဲ့ ေရထဲကို ထည့္လိုက္လို႔ရွိရင္
အဲဒီေရသည္ ေသာက္မရေအာင္ ငန္သြားနိုင္တယ္၊ သို႔ေသာ္ အဲဒီ ဆားခဲကိုပဲ ေရကန္ႀကီး တစ္ခုထဲ၊
ျမစ္ထဲမွာ ထည့္လိုက္မယ္ ဆုိရင္ ဘာအရသာမွ မေပၚဘူး၊
ဘာမွကို ထူးျခားမလာဘူး၊
အဲဒီလိုပဲ လူေတြမွာလဲ တစ္ခ်ိဳ႕ပုဂၢိဳလ္ေတြမွာ ေကာင္းတာေတြ လုပ္ထားတာေတြက အမ်ားႀကီး၊ မေကာင္းတဲ့ အကုသိုလ္ မေတာ္တဆ လုပ္မိအုံး၊ သူက်ေတာ့ ေပ်ာက္သြားတယ္၊
အကုသိုလ္က အက်ိဳးမေပးဘူး ၀င္မလာေတာ့ဘူး၊
တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ေကာင္းတာက မရွိဘူး၊
မေကာင္းတာေတြက မ်ားေနတယ္ ဆိုလ်င္ ခုနက ဆားခဲကို ဖန္ခြက္ထဲက ေရထဲ ထည့္လိုက္သလိုပဲ၊
သူ႔က်ေတာ့ ပိုခံရတယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆုိေတာ့ သူ႔မွာ အေျခအေနေကာင္းေတြ မရွိဘူး၊
အဲဒီသေဘာ ေတြကို ထည့္စဥ္းစားၾကည့္လိုက္မယ္ ဆုိရင္ ကံက အက်ိဳးေပးတယ္ ဆုိတဲ့ ေနရာမွာလည္း
အေျခအေနေတြေပၚမွာ မူတည္ တယ္၊
တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦးဟာ အေျခအေနေတြခ်င္း မတူဘူး၊
မတူလ်င္ အက်ိဳးေပးတာခ်င္းလဲ မတူညီနုိင္ေတာ့ဘူး၊ အဲဒီသေဘာကို နားလည္မွသာ
ကံအေၾကာင္းတရားေတြကို လက္ခံ ယုံၾကည္နုိင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
- ( ပါေမာကၡခ်ဳပ္ဆရာေတာ္ႀကီး အရွင္နႏၵမာလာဘိ၀ံသ)
=========================
ေမး - ကႆပဘုရားရွင္ လက္ထက္က ရဟန္းတပါးသည္
အႏွစ္ႏွစ္ေသာင္း ရဟန္းတရားကို အားထုတ္ခဲ့ ေသာ္လည္းေသခါနီး၌ ျမက္ပင္တုိ႔ကို မေတာ္တဆ ႏႈတ္မိေသာ ၀ိနည္းျပစ္ကုိအမွတ္ရ၍ ဘုရားႏွစ္ဆူၾကား
ကာလပတ္လုံး တိရိစၦာန္ နဂါးဘ၀ ျဖစ္ရျခင္း၊
မလႅိကာ မိဖုရားႀကီးသည္ ႀကီးက်ယ္ေသာ
အသဒိသဒါန ( အတုမရွိေသာ အလွဴဒါန ) ႀကီးကုိ ေပးလွဴျခင္းစေသာ မ်ားစြာ ေသာ
ကုသုိလ္မ်ားျပဳခဲ့ပါလ်က္ ေသခါနီးကာလတြင္ ျပဳခဲ့ဖူးေသာ အကုသိုလ္ အျပစ္အနည္းငယ္ကို မျပဳလုပ္ပါ ဟု
ေကာသလမင္းႀကီး အား မုသားစကားေျပာၾကားခဲ့သည္ကို အမွတ္ရ၍ (၇) ရက္ ငရဲဒုကၡ ခံရျခင္း၊
တိႆရဟန္းသည္ ေသခါနီးကာလ၌ မိမိသကၤန္းကို စြဲ၍
(၇) ရက္ သန္းၿပိတၱာျဖစ္ရျခင္းတုိ႔တြင္ ေသးငယ္ေသာ အျပစ္ခ်င္း တူပါလ်က္ အဘယ့္ေၾကာင့္ ျမက္ပင္ႏႈတ္မိေသာ ရဟန္းက အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ တိရိစၦာန္ျဖစ္ရပါသနည္း ….။
အေျဖ - ဒါက ဘ၀မွာ ျဖစ္ေစတဲ့ အေၾကာင္းေလးတခုသာ
ရည္ညြန္းေျပာတာ၊ ဒီပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ အရည္အခ်င္းက မတူဘူး၊ ပတ္၀န္းက်င္ အေျခအေနေတြခ်င္းက မတူညီၾကဘူး၊ ပုဂိၢဳလ္တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ဟာ တုိင္းတာလို႔ မရနုိင္ဘူး၊
အခု ဒီသင္တန္း တက္ေနၾကတဲ့ သူေတြေတာင္မွ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ အရည္အေသြးခ်င္း၊
သေဘာထားခ်င္းက တူလို႔ မရဘူးေလ၊ ကြဲျပားျခားနားမႈေတြ အၿမဲတမ္း ရွိေနတတ္တယ္၊
အဲဒီ မတူညီတဲ့ သေဘာေတြကို တူတယ္လို႔ သြားၿပီး
ယူဆလို႔ ရွိရင္ မွားသြားမွာေပါ့၊ မတူတဲ့ အျခားအေျခအေနေတြကို ထည့္သြင္းၿပီးေတာ့
စဥ္းစားရမယ္၊
ခုနတုန္းက အႏွစ္ႏွစ္ေသာင္းရဟန္းတရား
အားထုတ္ၿပီးတဲ့အခါမွာ နဂါးဘုံ ေရာက္ သြားတယ္ ဆုိတာက နဂါးဘ၀က အသက္ရွည္တဲ့ ဘ၀မ်ိဳးကို ေရာက္သြားသည့္အတြက္ေၾကာင့္ပဲ၊ ၿပီးေတာ့ နဂါးဘ၀ကလဲ တပို္င္းက
နတ္နဂါး ဆုိေတာ့ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာက တစ္ဖက္ရွိေနတဲ့ အေနအထားတခုေပါ့၊ အဲဒီလို အေနအထားရွိတဲ့
ဘုံဘ၀ေရာက္ သြားေတာ့ သူ႔သက္တမ္း life span အတုိင္း သြားေတာ့တာ၊ သူက ကံတင္ မကဘူး၊
စိတ္၊ ဥတု၊ အာဟာရ ေတြေရာ ဖန္တီး လာတာ၊သန္းျဖစ္တဲ့ ကိုယ္ေတာ္က်ေတာ့ သန္းဆုိတာက
သက္တမ္းရွည္တဲ့ ဘ၀မဟုတ္ဘူး၊ တိုေတာင္းတဲ့ ဘ၀၊ သူ႔ရဲ႕ဗီဇ ေရာက္လာတဲ့ ဘ၀ရဲ႕အေျခအေနေတြကလည္း ထည့္ၿပီး စဥ္းစားရအုံးမယ္၊
ၿပီးေတာ့ မလႅိကာ မိဖုရားႀကီး ငရဲက်တယ္၊
ငရဲ ဆုိတဲ့သေဘာက ငရဲျပည္မွာသက္တမ္းသက္သက္ မရွိဘူး၊
ကံသည္ပင္ သူတို႔ရဲ႕ သက္တမ္းပဲ၊
သူ႔ကံရဲ႕ အရွိန္ကုန္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းလြတ္တယ္၊ ကံအရွိန္ မကုန္ေသးသမွ်ေတာ့ ဆက္သြားေနမွာပဲ၊
ဘယ္ေတာ့ မွ ေသတယ္ လို႔ မရွိဘူး၊
“ န စ တာ၀ ကာလံ ကေရာတိ၊ ယာ၀ န တံ ပါပကမၼံ ဗ်ႏၱီ ေဟာတိ ” ကံမကုန္ေသးသမွ် ဘယ္ငရဲသားမွ ဘယ္ေတာ့မွ ေသတယ္ လို႔ မရွိဘူး၊ ဘယ္ေလာက္ ညွင္းဆဲ ညွင္းဆဲ၊ ဘယ္ေလာက္ ဒုကၡေတြ ေရာက္ေရာက္၊ ကံမကုန္ေသးလ်င္ မေသ ဘူး လို႔ ဆုိတယ္၊ အဲဒီေတာ့ ကိုယ္လုပ္ခဲ့တဲ့ ကံသည္ပင္ ငရဲျပည္ရဲ႕ life span ပဲ၊ သက္တမ္းတစ္ခုပဲ၊
အဲဒီေတာ့ လူမွာ အေၾကာင္းတခုထဲကို မၾကည့္ပဲနဲ႔ အျခား အေျခအေနေကာင္းေတြ၊ အေျခအေန မေကာင္းတာေတြ အမ်ား ႀကီး ရွိေသးတယ္ ဆုိတာ ထည့္သြင္းၿပီးေတာ့ စဥ္းစားရမယ္၊
သူလည္း ေကာင္းတာလုပ္တာပဲ၊
ငါလည္း ေကာင္းတာလုပ္တာပဲ၊
သူလည္း မေကာင္းတာလုပ္တာပဲ၊
ငါလည္း မေကာင္း တာ လုပ္တာပဲ၊
အက်ိဳးေပးျခင္းက်ေတာ့ တူတယ္၊
မတူဘူး လို႔သြားေျပာလို႔ မရဘူး၊
ရာဇ၀တ္မႈတစ္ခု က်ဴးလြန္တာ ေတာင္မွ
လြတ္တဲ့သူက လြတ္သြားတာပဲ၊ ခံရတဲ့သူက ခံရတယ္ေလ၊ ဘာျဖစ္လုိ႔တုန္းဆုိေတာ့ အေျခအေနခ်င္း မတူညီလို႔၊ ၀ဋ္ေၾကြးပါ လာရင္ အကုသိုလ္အက်ိဳးေပးခ်ိန္က်လာရင္ ခံရတာပဲ၊ မလြတ္နိုင္ဘူး၊ ဒါကိုေတာ့ အေျခအေနလို႔ ေခၚတယ္၊
ေလာဏကပလႅသုတ္မွာ ဘာေဟာထားသလဲ
ဆုိေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားက ဆားခဲေလးတစ္ခုကို ဖန္ခြက္တခုထဲမွာ ရွိတဲ့ ေရထဲကို ထည့္လိုက္လို႔ရွိရင္
အဲဒီေရသည္ ေသာက္မရေအာင္ ငန္သြားနိုင္တယ္၊ သို႔ေသာ္ အဲဒီ ဆားခဲကိုပဲ ေရကန္ႀကီး တစ္ခုထဲ၊
ျမစ္ထဲမွာ ထည့္လိုက္မယ္ ဆုိရင္ ဘာအရသာမွ မေပၚဘူး၊
ဘာမွကို ထူးျခားမလာဘူး၊
အဲဒီလိုပဲ လူေတြမွာလဲ တစ္ခ်ိဳ႕ပုဂၢိဳလ္ေတြမွာ ေကာင္းတာေတြ လုပ္ထားတာေတြက အမ်ားႀကီး၊ မေကာင္းတဲ့ အကုသိုလ္ မေတာ္တဆ လုပ္မိအုံး၊ သူက်ေတာ့ ေပ်ာက္သြားတယ္၊
အကုသိုလ္က အက်ိဳးမေပးဘူး ၀င္မလာေတာ့ဘူး၊
တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ေကာင္းတာက မရွိဘူး၊
မေကာင္းတာေတြက မ်ားေနတယ္ ဆိုလ်င္ ခုနက ဆားခဲကို ဖန္ခြက္ထဲက ေရထဲ ထည့္လိုက္သလိုပဲ၊
သူ႔က်ေတာ့ ပိုခံရတယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆုိေတာ့ သူ႔မွာ အေျခအေနေကာင္းေတြ မရွိဘူး၊
အဲဒီသေဘာ ေတြကို ထည့္စဥ္းစားၾကည့္လိုက္မယ္ ဆုိရင္ ကံက အက်ိဳးေပးတယ္ ဆုိတဲ့ ေနရာမွာလည္း
အေျခအေနေတြေပၚမွာ မူတည္ တယ္၊
တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦးဟာ အေျခအေနေတြခ်င္း မတူဘူး၊
မတူလ်င္ အက်ိဳးေပးတာခ်င္းလဲ မတူညီနုိင္ေတာ့ဘူး၊ အဲဒီသေဘာကို နားလည္မွသာ
ကံအေၾကာင္းတရားေတြကို လက္ခံ ယုံၾကည္နုိင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
- ( ပါေမာကၡခ်ဳပ္ဆရာေတာ္ႀကီး အရွင္နႏၵမာလာဘိ၀ံသ)
0 comments:
Post a Comment