ဝဋ္ကုိ ဝတ္နဲ႔ေျဖပါ။ {ရေဝႏြယ္(အင္းမ)}
=========
* တစ္ခါတုန္းက အရွင္သမိတိဂုတၱဆုိတဲ့ မေထရ္တစ္ပါး ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မေထရ္က က်န္းမာေရး မေကာင္းပါဘူး၊ အရွင္သမိတိဂုတၱရဲ႕ေရာဂါက ႐ုိး႐ုိးေရာဂါ မဟုတ္ဘဲ အႏူေရာဂါျဖစ္ေနတာပါ။ ေရာဂါက တျဖည္းျဖည္း ရင့္လာၿပီး အသားတခ်ဳိ႕ေတာင္ ေအာက္ကုိပဲ့က်လာပါတယ္။ ကူးစက္တတ္တဲ့ေရာဂါျဖစ္ေနလုိ႔ က်န္တဲ့ရဟန္းေတြ ေရာဂါမကူးစက္ေအာင္ ခပ္လွမ္းလွမ္း ဇရပ္တစ္ခုမွာ သြားေနရပါတယ္။ အခုလုိ အႏူေရာဂါျဖစ္ရတာ မ်ဳိး႐ုိးေၾကာင့္မဟုတ္ဘဲ အတိတ္အကုသိုလ္ ဝဋ္ေၾကြးႏွစ္ခုေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာပါ။
** ဘဝတစ္ခုမွာ ဆြမ္းခံၾကြလာတဲ့ ပေစၥကဗုဒၶါအရွင္ျမတ္တစ္ပါးၾကည့္ၿပီး ''ဒီကတုံးဟာ အႏူေရာဂါသည္ျဖစ္ပုံ ရတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ တကုိယ္လုံး အဝတ္ေတြဖုံးထားတာ''လုိ႔ ကဲ့ရဲ႕ပုတ္ခတ္ေျပာဆုိလုိက္ပါတယ္။ အဲဒီဝစီကံအကုသိုလ္ ေၾကာင့္ပဲ ေသလြန္တဲ့အခါ ငရဲကုိ က်ရပါတယ္။
ငရဲက ျပန္လြတ္လာေတာ့ ကံအားေလ်ာ္စြာ လူ႔ဘဝကုိ ျပန္ရပါတယ္။ လူ႔ဘဝျပန္ေရာက္လာေတာ့ ပရိဗုိဇ္ေတြ ဆီမွာ ပရိဗုိဇ္ရဟန္းျပဳပါတယ္။
*** တစ္ေန႔ေတာ့ အဲဒီပရိဗုိဇ္ဟာ အက်င့္သီလနဲ႔ျပည့္စုံေနတဲ့
ကႆ ပဘုရားရွင္ရဲ႕ဥပါသကာတစ္ေယာက္ကုိ ''မင္းက အႏူပဲ''လုိ႔ ထပ္ဆဲျပန္ပါတယ္။ ဒါတင္မကပါဘူး၊ လူေတြ ေရခ်ဳိးဆိပ္မွာထားတဲ့ ဆပ္ျပာမႈန္႔ ေရခ်ဳိးကသဲမႈန္႔ေတြကုိလည္း ဖ်က္ဆီးခဲ့ျပန္ပါတယ္။ အဲဒီအကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ပဲ ပရိဗုိဇ္ဟာ ငရဲကုိ ေနာက္တစ္ခါ က်ေရာက္ရျပန္ပါတယ္။
ငရဲက လြတ္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ သာဝတိၴျပည္ ပုဏၰားတစ္ေယာက္ရဲ႕သားျဖစ္လာၿပီး သမိတိဂုတၱရယ္လုိ႔ အမည္ တြင္ခဲ့ပါတယ္။ သမိတိဂုတၱသတုိ႔သားအရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ျမတ္စြာဘုရား တရားနာၾကားၿပီး ရဟန္းျပဳလုိက္ပါတယ္။ အရွင္သမိတိဂုတၱဟာ ရဟန္းဘဝမွာ သီလနဲ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျဖဴစင္သန္႔ရွင္းေအာင္ေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း အတိတ္ဘဝ ေတြက ဝစီအကုသိုလ္ကံေတြေၾကာင့္ ခႏၶာကုိယ္မွာ ႏူနာေရာဂါစြဲကပ္လာရျပန္ပါတယ္။
**** တစ္ေန႔မွာေတာ့ အရွင္သာရိပုတၱရာမေထရ္ျမတ္က လူနာေမးဖုိ႔ ေက်ာင္းစဥ္လွည့္လည္လာတဲ့အခါမွာ ႏူနာေရာဂါ ေဝဒနာ ခံစားေနရတဲ့ အရွင္သမိတိဂုတၱကုိ ေတြ႔သြားပါတယ္။
ဒီေတာ့ အရွင္သာရိပုတၱရာက အရွင္သမိတိဂုတၱကုိ ''ငါ့ရွင္ ခႏၶာရွိေနသမွ် ခႏၶာႏွင့္စပ္တဲ့ဒုကၡေဝဒနာေတာ့ ရွိေနမွာပဲ၊ ခႏၶာလုံးဝမရွိမွသာ ဒုကၡလည္း ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားလိမ့္မယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ ဒုကၡေဝဒနာကုိ ဝိပႆသ နာရွဳပါ''လုိ႔ မိန္႔မွာေဟာၾကားပါတယ္။
အရွင္သမိတိဂုတၱလည္း အရွင္သာရိပုတၱရာ ေဟာၾကားတဲ့အတုိင္း ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ဒုကၡေဝဒနာကုိပဲ ဝိပႆ နာ႐ႈမွတ္ ပြားမ်ား အားထုတ္လုိက္တာ အဘိဥာဥ္ေျခာက္ပါးႏွင့္တကြ အရဟတၱဖုိလ္ကုိ ရသြားပါေတာ့တယ္။
(အရွင္သမိတိဂုတၱေထရဝတၳဳ၊ ေထရာအ႒ကထာပထမတြဲ စာမ်က္ႏွာ ၂၂၁)
* အကုသိုလ္ဝဋ္ေၾကြးေတြကေတာ့ အမ်ဳိးမ်ဳိးပါပဲ။ ဒီဘဝျပဳခဲ့တဲ့ အကုသိုလ္ဝဋ္ေၾကြးတင္မကပါဘူး၊ ကုိယ္မသိႏုိင္တဲ့ သံသရာအဆက္ဆက္က အကုသိုလ္ဝဋ္ေၾကြးေတြေကာပါ။ ျဖစ္ၿပီးၿပီဆုိေတာ့ ဘာမွလည္း မတတ္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။အကုသိုလ္ေျဖေဆးကုိပဲ ရွာရေတာ့မွာပါ။
ေရွးဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးေတြက ၾသဝါဒေပးေလ့ရွိပါတယ္ ''ဝဋ္ကုိဝတ္နဲ႔ေျဖ''တဲ့။ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ အကုသိုလ္ ဝဋ္ေၾကြးကုိ ကုသိုလ္ဝတ္နဲ႔ေျဖလုိ႔ ဆုိလုိတာပါ။
အကုသိုလ္ဝဋ္ဆုိတဲ့ေနရာမွာ ဒီဘဝျပဳခဲ့တဲ့အကုသိုလ္လည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊ မသိႏုိင္ေတာ့တဲ့ သံသရာ အဆက္ဆက္က ျပဳခဲ့တဲ့အကုသိုလ္လည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ပါမယ္။
အကုသုိလ္ကုိေတာ့ ဆရာေတာ္အရွင္ဇနကာဘိဝံသက ဂ႐ုကံနဲ႔ လဟုကံဆုိၿပီး ခြဲေပးထားပါတယ္။ ဂ႐ုကံဆုိတာ- အေမသတ္တဲ့ကံ၊ အေဖသတ္တဲ့ကံစတဲ့ ပၪၥာနႏၲရိယကံႀကီးပါ။
အက်ဳိးမေပးရရင္ မေနႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ႀကီးမားတဲ့ ဂ႐ုကံႀကီးေတြကေတာ့ လူတုိင္းမွာ မရွိပါဘူးတဲ့။ အခြင့္ သာရင္ အက်ဳိးေပးမယ္ဆုိတဲ့ အကုသိုလ္ကံကေတာ့ လူတုိင္းမွာ ရွိေနပါတယ္။ ဆရာေတာ္က မေၾကာက္ဖုိ႔နဲ႔ ကုသိုလ္ မ်ားမ်ား ျပဳျဖစ္ဖုိ႔ တုိက္တြန္းထားပါတယ္။
ကုသိုလ္ရဲ႕ေနာက္မွာ ဝတ္ဆုိတဲ့ စကားလုံးေလးပါေနေတာ့ တစ္ခါတေလ ျပဳတဲ့ကုသိုလ္မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ေန႔စဥ္ဝတ္တစ္ခုလုိ ထားၿပဳတဲ့ကုသုိလ္ပါ။ ကံအေနနဲ႔ေျပာရင္ေတာ့ အာစိဏၰကံကုသိုလ္ပါ။
ကုသိုလ္ဝတ္ဆုိတဲ့ေနရာမွာလည္း တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ သပၸာယသင့္ပုံျခင္းေတာ့ တူမွာမဟုတ္ပါဘူး။ တခ်ဳိ႕က ဒါနျပဳရတာ ဝါသနာပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က သီလေဆာက္တည္ရတာ ဝါသနာပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က သမထ ဝိပႆနာ ပြားရတာ ဝါသနာပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က ပရဟိတလုပ္ရတာ ဝါသနာပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က သစ္ပင္စုိက္ရတာ ဝါသနာပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က ရြတ္တာဖတ္တာ ဝါသနာပါတယ္။
ရြတ္တာဖတ္တာေတာင္ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အားသန္ပုံျခင္း မတူပါဘူး၊ တခ်ဳိ႕က ေမတၱာသုတ္၊ တခ်ဳိ႕က ပ႒ာန္း၊ တခ်ဳိ႕က ဂုဏ္ေတာ္၊ သမၺဳေဒၶ၊ ဒိဝါတပတိ၊ အ႒ာနေမတံ စသည္ျဖင့္ ကုိယ္သန္ရာကုိယ္သန္ရာ ရွိေနမွာပါ။
အစမွာေတာ့ လြယ္တာက စရမွာပါပဲ၊ ၿပီးမွ တျဖည္းျဖည္းျခင္း ျမႇင့္သြားရမွာပါ။
အကုသုိလ္ဝဋ္ကုိ ကုသိုလ္ဝတ္နဲ႔ေျဖပုံေတြကုိ ျမတ္စြာဘုရားက ဟုိေနရာ ဒီေနရာေတြမွာ ေဟာျပထားပါတယ္။ အဲဒီအထဲကမွ ေလာဏကပလႅသုတ္ကုိ အကုိးအေနနဲ႔ ေရးျပရေအာင္ပါ။
ေလာဏကပလႅဆုိတာ ဆားထည့္ထားတဲ့ခြက္၊ ဆားခြက္လုိ႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ အဂုၤတၱိဳရ္ တိကနိပါတ္မွာ ပါပါတယ္။ သုတ္ရဲ႕လုိရင္း အႏွစ္ခ်ဳပ္ေလာက္ကုိသာ ေျပာျပရေအာင္ပါ။
လူႏွစ္ေယာက္ ရွိပါတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ယူဆပုံျခင္းမတူသလုိ အက်ဳိးေပးပုံျခင္းလည္း မတူပါဘူး။
ပထမလူက ဘယ္လုိယူဆသလဲဆုိေတာ့ အကုသုိလ္ကုိျပဳတယ္။ အကုသိုလ္ကုိျပဳျပီး ''မိမိျပဳလုပ္ခဲ့သမွ် အကုသုိလ္ကံကုိ မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် ေရွာင္လႊဲလုိ႔မရ၊ လုပ္ခဲ့သမွ် အကုသုိလ္ကံရဲ႕အက်ဳိးကုိ အကုန္အစင္ ဧကန္မုခ် ခံစားရေတာ့မယ္''လုိ႔ ေျပာဆုိပါတယ္။
အဲဒီေျပာဆုိတဲ့သူဟာ ကုသိုလ္အကုသုိလ္ကုိ ကုန္ေစႏုိင္တဲ့ ျမတ္ေသာအရိယာမဂ္ကုိ က်င့္သုံးရာမေရာက္ေတာ့ သလုိ နည္းမွန္လမ္းမွန္နဲ႔ ဝဋ္ဒုကၡရဲ႕အဆုံးကုိ ျပဳဖုိ႔အခြင့္အလမ္းလည္း မရွိေတာ့ပါဘူးတဲ့။
ဒါက တစ္ေယာက္ပါ။
ေနာက္- ဒုတိယလူက်ေတာ့ အကုသိုလ္ကံကုိ ျပဳတယ္၊ အကုသိုလ္ျပဳၿပီး '' အကုသိုလ္ကံကုိ ျပဳခဲ့ေသာ္လည္း အက်ဳိးေပးခ်ိန္ျဖစ္ေသာ မ်က္ေမွာက္ဘဝ၊ ဒုတိယဘဝ၊ တတိယဘဝစေသာ ဆုိင္ရာဆုိင္ရာ ဘဝတုိ႔၌ အကုသုိလ္ကံ အက်ဳိးေပးခြင့္ရမွသာလွ်င္ အက်ဳိးခံစားရမယ္။ အက်ဳိးေပးခြင့္မရရင္ အဲဒီအကုသုိလ္ကံေတြ အခ်ည္းႏွီး အေဟာသိကံ ျဖစ္သြားေတာ့သည္သာ''လုိ႔ ယူဆပါတယ္။
အဲဒီလုိယူဆၿပီးက်င့္ရင္ ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ကံကုိ ကုန္ေစႏုိင္တဲ့ ျမတ္ေသာအရိယာမဂ္ကုိ က်င့္သုံးရာ ေရာက္သလုိ နည္းမွန္လမ္းမွန္နဲ႔ ဝဋ္ဒုကၡရဲ႕အဆုံးကုိျပဳဖုိ႔ အခြင့္အလမ္းလည္း ရသြားပါေတာ့တယ္တဲ့။
ဒါက တစ္ေယာက္ပါ။
လူႏွစ္ေယာက္ ယူဆပုံျခင္း မတူၾကပါဘူး။ အယူအဆမတူတဲ့အတြက္ အက်ဳိးေပးလည္း ကြဲသြားပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားက ဆက္ေဟာျပထားပါတယ္။
ပထမတစ္ေယာက္ အကုသုိလ္ျပဳတယ္၊ ျပဳၿပီး ငရဲက်သြားရပါတယ္။
ဒုတိယတစ္ေယာက္က အကုသုိလ္ျပဳတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အကုသိုလ္ကံရဲ႕အက်ဳိးကို အနည္းငယ္မွ်ေတာင္မွ မခံစား ရဘူးတဲ့။
ဒါေတြကေတာ့ ဘုရားေဟာပါဠိေတာ္အတုိင္း မူရင္းအရသာပ်က္သြားမွာစုိးလုိ႔ ျမန္မာျပန္သေဘာမ်ဳိး ေျပာျပ တာပါ။
လုိရင္းေျပာရရင္ေတာ့ လူႏွစ္ေယာက္ အကုသိုလ္လုပ္တာခ်င္းအတူတူ တစ္ေယာက္ကအကုသုိလ္ရဲ႕အျပစ္ကုိ ခံစားရတယ္၊ တစ္ေယာက္က မခံစားရပါဘူး။ အကုသုိလ္လုပ္တာခ်င္းအတူတူ ဘာျဖစ္လုိ႔ ကြဲသြားရတာလည္ဆုိေတာ့ ယူဆပုံျခင္း မတူလုိ႔ပါဘဲ။
ျမတ္စြာဘုရား ေဟာျပထားတဲ့အေျဖက ဒီလုိပါ..
ပထမလူတစ္ေယာက္ဟာ အကုသုိလ္ျပဳတယ္၊ အကုသိုလ္ျပဳၿပီး ဘာဝိတကာယ၊ ဘာဝိတသီလ၊ ဘာဝိတစိတၱ၊ ဘာဝိတပညာမရွိဘူး။ အဲဒီလူဟာ အပါယ္ငရဲက်သြားရပါတယ္။
ဒုတိယလူတစ္ေယာက္က်ေတာ့ အကုသိုလ္ျပဳၿပီး ဘာဝိတကာယ၊ ဘာဝိတသီလ၊ ဘာဝိတစိတၱ၊ ဘာဝိတပညာ ရွိပါတယ္။ အဲဒီဒုတိယလူဟာ အကုသုိလ္ရဲ႕အက်ဳိးကုိ အနည္းငယ္ေတာင္ မခံစားရပါဘူးတဲ့။
ပါဠိေတြရဲ႕အရေကာက္ေလးေတြကုိ ေကာက္ျပလုိက္ရင္ ရွင္းသြားပါလိမ့္မယ္။
ဘာဝိတကာယဆုိတာ - မ်က္စိ, နား, ႏွာ, လွ်ာ, ကုိယ္, စိတ္,ကုိ အကုသုိလ္မျဖစ္ေအာင္ ေစာင့္ထိန္းတာပါ။
ဘာဝိတသီလဆုိတာက - ငါးပါးသီလ၊ ရွစ္ပါးသီလ၊ ကုိးပါးသီလ စသည္ေတြပါ။
ဘာဝိတစိတၱဆုိတာက- သမာဓိျဖစ္ေစတဲ့ ႏွစ္သက္ရာရာ သမထ ဘာဝနာကုိ ပြားမ်ားတာပါ။
ဘာဝိတပညာဆုိတာက- ဝိပႆ နာဘာဝနာကုိ ပြားမ်ားအားထုတ္တာပါ။
ျမန္မာလုိေျပာရင္ေတာ့ မ်က္စိ, နား, ႏွာ, လွ်ာ, ကုိယ္, စိတ္ကုိ အကုသိုလ္မျဖစ္ေအာင္ ေစာင့္ထိန္းတာရယ္၊ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ သိကၡာသုံးပါးကုိ ျဖည့္က်င့္တာရယ္ပါ။
မ်က္စိ, နား, ႏွာ, လွ်ာ, ကုိယ္, စိတ္ကုိ အကုသိုလ္မျဖစ္ေအာင္ ေစာင့္ထိန္းတာလည္း ဘဝအတြက္ အေရးႀကီး တာပါပဲ။ တခ်ဳိ႕အကုသိုလ္ေတြဟာ ျမင္လုိ႔ ၾကားလုိ႔ သိလုိ႔ျဖစ္ရတာပါ။ မျမင္ရင္၊ မၾကားရင္ မသိရင္ မျဖစ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ စိတ္မခ်ရင္ မျမင္ေအာင္၊ မၾကားေအာင္၊ မသိေအာင္ ေနလုိက္ရင္လည္း ေတာ္႐ုံတန္႐ုံ အကုသိုလ္ မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ျဖစ္လုိက္ရတဲ့အကုသိုလ္တခ်ဳိ႕ကုိ ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္လုိက္ရင္ ျမင္လုိ႔၊ ၾကားလုိ႔၊ သိလုိ႔ျဖစ္ရတာပါ။ မျမင္ခဲ့၊ မၾကားခဲ့၊ မသိခဲ့ရင္ ျဖစ္စရာအေၾကာင္းကုိ မရွိပါဘူး။ ဒီသေဘာေလးေတြကုိ အာ႐ုံျပဳၿပီး သတိထားၿပီး ႀကိဳေရွာင္ ထားရင္လည္း အကုသိုလ္ကုိ ကာကြယ္ၿပီးသား ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။
လူႏွစ္ေယာက္ အကုသိုလ္လုပ္တာခ်င္းအတူတူ တစ္ေယာက္က အျပစ္ခံစားရၿပီး၊ တစ္ေယာက္က အျပစ္ မခံစားရပုံ အေၾကာင္းေလးေတြပါ။ ဒါကုိ ျမတ္စြာဘုရားက ဥပမာေလးေတြနဲ႔ ဆက္ေဟာျပထားပါတယ္။
ဆားခြက္ထဲက ဆားတစ္ဆုပ္ကုိယူၿပီး ေသာက္ေရခြက္ထဲကုိထည့္လုိက္ရင္ အငန္ဓာတ္ေတြ မ်ားသြားတဲ့အတြက္ အဲဒီေရဟာ ေသာက္လုိ႔မရပါဘူး။ ေစာေစာက လက္တစ္ဆုပ္စာဆားကုိပဲ ေသာက္ေရကန္ထဲထည့္လုိက္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ အငန္ဓာတ္ေတြ ပ်ံ႕သြားတဲ့အတြက္ ေရက ေသာက္လုိ႔ ရပါတယ္။ ဆားကနည္းၿပီး ေရက မ်ားေနလုိ႔ပါ။
ျမတ္စြာဘုရားက အကုသိုလ္အက်ဳိးေပးခြင့္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဆားနဲ႔ေရကုိ ဥပမာေပးၿပီးေတာ့ ျပထားပါတယ္။ ဆားမ်ားဆားႏုိင္ ေရမ်ားေရႏုိင္သေဘာပါ။
ဆားဆုိတဲ့အကုသိုလ္ကမ်ားၿပီး ေရဆုိတဲ့ကုသိုလ္ကနည္းေနရင္ အကုသိုလ္ကအက်ဳိးေပးခြင့္ သာသြားမွာပါ။ ေရဆုိတဲ့ကုသိုလ္ကမ်ားၿပီး ဆားဆုိတဲ့အကုသိုလ္ကနည္းေနရင္ေတာ့ အကုသိုလ္ အက်ဳိးေပးခြင့္မသာေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေရမ်ားမ်ားေသာက္ဖုိ႔ လုိပါတယ္။
ဆရာဝန္ေတြ မၾကာခဏ ေျပာတတ္တဲ့စကားရွိပါတယ္။ က်န္းမာဖုိ႔ ေရမ်ားမ်ားေသာက္၊ လမ္းမ်ားမ်ား ေလွ်ာက္ ပါတဲ့။ ဒီအတုိင္းပါပဲ လူတုိင္းလူတုိင္း ေရမ်ားမ်ားေသာက္ဖုိ႔ လုိပါတယ္။
ဝဋ္ကုိဝတ္နဲ႔ေျဖဆုိတဲ့ေနရာမွာ ေလာဏကပလႅသုတ္အရဆုိရင္ေတာ့ မ်က္စိ, နား, ႏွာ, လွ်ာ, ကုိယ္, စိတ္ကုိ အကုသိုလ္မျဖစ္ေအာင္ ေစာင့္ထိန္းတာရယ္၊ သိကၡာသုံးပါးကုိ ျဖည့္က်င့္တာရယ္ပါ။ သိပ္လည္း ခက္တဲ့အရာေတြေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။
သီလဆုိတဲ့ေနရာမွာလည္း လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ငါးပါးသီလဆုိ ေတာ္ေတာ္ေလး လုံေလာက္ေနပါျပီ၊ တစ္ခါ တေလ စြမ္းႏုိင္တဲ့အခါမွာ ရွစ္ပါးသီလ၊ ကုိးပါးသီလေတြ ေစာင့္ထိန္းလုိ႔ရပါတယ္။
သမာဓိအတြက္ကေတာ့ ႏွစ္သက္ရာ သမထကမၼ႒ာန္းတစ္ခုခု၊ ဒါမွမဟုတ္ ႏွစ္ခုသုံးခုကုိ ပြား႐ုံပါပဲ။
ဝိပႆ နာကေတာ့ ကုိယ္အားထုတ္ေနက် ဝိပႆ နာ႐ႈနည္းအတုိင္း အားထုတ္႐ုံပါပဲ။
အကုသုိလ္ရဲ႕ေျဖေဆးဟာ ကုသိုလ္ပါ။ ကုသိုလ္ေတြ မ်ားမ်ားျပဳေနဖုိ႔ပါ။ အထူးသျဖင့္ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကား ေပးထားတဲ့အတုိင္း ဘာဝိတကာယ၊ ဘာဝိတသီလ၊ ဘာဝိတစိတၱ၊ ဘာဝိတပညာေတြကုိ ျဖည့္က်င့္ရမွာပါ။ ပါဠိ(၄)လုံး ကလည္း ခ်စ္စရာေလးေတြပါ။ ျမတ္စြာဘုရားကုိ ပူေဇာ္တဲ့အေနနဲ႔ က်က္ထားလုိက္ဖုိ႔ပါပဲ။
ျမတ္စြာဘုရားေဟာၾကားထားတဲ့ ပထမလူ၊ ဒုတိယလူႏွစ္ေယာက္မွာ၊ ကုိယ္က ပထမလူ မျဖစ္ဖုိ႔ သိပ္အေရးႀကီး ပါတယ္။ အကုသိုလ္ျပဳတာခ်င္းအတူတူ ဒုတိယလူျဖစ္ေအာင္ က်ဳိးစားရပါမယ္။
အကုသိုလ္ကံေတြကေတာ့ ဒီဘဝမရွိဦးေတာ့ သံသရာအဆက္ဆက္ က်င္လည္ခဲ့ရတာဆုိေတာ့ ပုံစံမ်ဳိးစုံနဲ႔ေတာ့ ပါလာမွာပါ။ ဘယ္လုိပုံစံနဲ႔ ပါလာတယ္ဆုိတာလည္း မသိရပါဘူး။
ဘာပဲေျပာေျပာေလ ဒီဘဝျပဳခဲ့တဲ့ အကုသိုလ္ကံပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သံသရာအဆက္ဆက္ျပဳခဲ့တဲ့ အကုသိုလ္ကံပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အကုသိုလ္ဝဋ္ကုိ ကုသိုလ္ဝတ္နဲ႔ေျဖလုိက္ဖုိ႔ပါပဲေလ။
{ရေဝႏြယ္(အင္းမ)}
က်မ္းကုိး
ေလာဏကပလႅသုတ္၊
တိကနိပါတ္၊ အဂုၤတိၴဳရ္ပါဠိေတာ္။
News Watch ဂ်ာနယ္ ၁၆-၁၂-၂ဝ၁၄
0 comments:
Post a Comment