ဘုရားဆိုသည္မွာ…
------------------
ဘုရားကိုၾကည္ညိဳလြန္းေသာေၾက
သို႔ေသာ္ က်ြႏု္ပ္တို႔ဘုရားကို မျမင္ခ့ဲၾက စိတ္ကူးျဖင့္ ၾကည္ညိဳဖြယ္ရာ ရုပ္ဆင္းအဂၤါတို႔ျဖင့္ လြန္စြာသပၸါယ္ေသာ ေရာင္ျခည္ေတာ္ေျခာက္သြယ္ ကြန္႔ျမဴးေနမွသာ ဘုရားဟုျမင္ေလသည္။
ဘုရားသည္ ထူးကဲၾကီးက်ယ္သူ လူေယာက္်ားတစ္ဦးသာ ျဖစ္ေလ၏။ က်ြႏု္ပ္တို႔ႏွင့္မတူ ထူးျခားၾကီးက်ယ္သူ ေယာက္်ားျမတ္ ဥတၱမပုရိသ မဟာပုရိသသာ ျဖစ္ေလ၏။ လူသားပီသရာတြင္ ခ်ြတ္ယြင္းခ်က္မရွိ အျပစ္အနာအဆာကင္းစြာ ျပည့္စုံလွသျဖင့္ ကာလေရြ႕ေလ်ာေသာအခါ လူသားအသြင္ျဖင့္ မျမင္ႏုိင္ေတာ့ပဲ ထူးျခားေသာ ရုပ္သြင္ႏွင့္ ဖန္ဆင္းရွင္တန္ခိုးရွင္တစ္ဦ
ဗုဒၶသည္ ဘုရားျဖစ္စက တရားဦးကို ေဟာၾကားရန္ ဗာရဏသီျပည္ ဣသိပတနမည္ေသာ မိဂဒါဝုန္ေတာသို႔ ၾကြစဥ္ ဂယာႏွင့္ေဗာဓိပင္အၾကား လမ္းခရီး၌ ဥပကအာဇီဝကတကၠတြန္းႏွင့္ ဆုံေလ၏။ ဥပက က ဆိုေလသည္။
" ငါ့ရွင္…သင္၏ ဣေျႏၵတို႔သည္ အထူးၾကည္လင္၏။ အသားအေရသည္ စင္ၾကယ္ျဖဴစငိ၏။ သင္၏ ဆရာကား အဘယ္သူနည္း။ အဘယ္သူ၏ တရားကို သင္ႏွစ္သက္သနည္း။ "
ထိုအခါဘုရားက ဥပက ငါသည္ အလုံးစုံသိ၏။ တဏွာ၏ကုန္ရာ နိဗၺာန္ကို အာရုံျပဳရေသာေၾကာင့္ ကိေလသာအားလုံးမွလြတ္ျပီ ငါ့အား ဆရာမရွိ ေလာက၌ ငါႏွင့္တူေသာ သူမရွိ ငါသည္ ဓမၼစၾကာတရားကို ေဟာရန္ ဗာရဏသီျပည္သို႔ သြားအ့ံ။ ဥပက ငါက့ဲသို႔ေသာ ပုဂၢိဳလ္တို႔သည္ အာသေဝါတရားတို႔ကုန္၍ အကုသုိလ္တရားတို႔ကို ပယ္ရွားျပီးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ " ဇိန "မည္၏ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။
ဥပကသည္ ေခါင္းကိုညိတ္လွ်က္ "ငါ့ရွင္ ဟုတ္ေပရာ၏ " ဟုဆိုကာ လမ္းဖယ္၍ သြားေလ၏။။
မိဂဒါဝုန္သို႔ ေရာက္ေလေသာ္ ပဥၥဝဂၢီရဟန္းတို႔သည္ ဘုရားရွင္ အေဝးမွ ၾကြလာသည္ကို ျမင္သည္။ ရဟန္းေဂါတမသည္ တရားအားမထုတ္ေတာ့ဘဲ လာဘ္လာဘမ်ားရန္ လွည့္လည္သြားလာေနသည္။ ရဟန္းေဂါတမကို မရွိခိုးရ ခရီးဦးၾကိဳမျပဳရ သပိတ္သကၤန္းလွမ္းမယူရ ဟု အခ်င္းခ်င္းကတိကဝတ္ျပဳၾကသည္
ပထမ၌ ပဥၥဝဂၢီတို႔အယုံၾကည္မရွိၾက။
ဘုရားကငါသည္ ကမၼ႒ာန္းလုပ္ငန္းကို စြန္႔လြတ္၍ လာဘ္မ်ားျခင္းငွာ လွည့္လည္ေနသည္မဟုတ္ေၾကာင္း အလုံးစုံေသာတရားတို႔ကို ကိုယ္တိုင္မွန္စြာ သိေသာ ဘုရားအျဖစ္သို႔ ေရာက္ရွိျပီျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ ေနာက္ဆုံးမွ ပဥၥဝဂၢီရဟန္းတို႔သည္ ဘုရားစင္စစ္ျဖစ္ေၾကာင္း ယုံၾကည္လာၾကေလ၏။
(မဇၩိမနိကာယ္။ မူလပ႑ာသ ပါသရာသိသုတ္)
ပုကၠဳသာတိမင္းသည္ ဘုရားရွင္၏တရားကို နာၾကားလိုလွသျဖင့္ ထီးနန္းစည္းစိမ္ကိုစြန္႔ ရေသ့ရဟန္းအဝတ္ကို ဆင္ျမန္းကာ တစ္ဦးတည္း ရာဇျဂိဳလ္ျပည္အေရာက္ ၁၉၂ ယူဇနာခရီးျပင္းႏွင္ခ့ဲျပီး ေနဝင္ရီသေရာအခ်ိန္တြင္ အိုးထိမ္းသည္ တင္းကုတ္သို႔ေရာက္ရွိျပီး အိုးထိမ္းသည္ထံ ခြင့္ပန္ကာ တစ္ညတာနားခ့ဲသည္။
ဘုရားကလည္း မိုးေသာက္ယံနံနက္ မိုးေသာ္တစ္ခြင္ တစ္ေလာကလုံး ဆင္ျခင္သုံးသပ္မူျမဲအတိုင္း
ပုကၠဳသာတိရဟန္းႏွင့္ ဗုဒၶသည္ တစ္ပါးႏွင့္တစ္ပါး သိက်ြမ္းျခင္းမရွိဘဲႏွင့္ အိုးထိမ္းသည္တင္းကုတ္တြင္ တစ္ညတာ နားေနရင္း ေတြ႔ဆုံခ့ဲၾကျခင္းသာျဖစ္သည္
ဘုရားဆိုသည္မွာ က်ြႏု္ပ္တို႔ နားလည္ထားသက့ဲသို႔ သပၸာယ္လွစြာေသာ ရုပ္သြင္မွ ေရာင္ျခည္ေတာ္တို႔ ကြန္႔ျမဴးယွက္ျဖာေနသည္ ဟူေသာ အဓိပၸာယ္မသက္ေရာက္ပါေခ်။ ဥပက ပဥၥဝဂၢီ ပုကၠဳတိရဟန္းတို႔သည္ လူ႔ရုပ္သြင္သ႑ာန္ျဖင့္သာ ျမင္ရသျဖင့္ ျမင္ရုံမွ်ျဖင့္ ဘုရားဟု ျမင္ႏုိင္ျခင္း မရွိခ့ဲၾက။ ပုကၠဳသာတိရဟန္းက့ဲသို႔ တရားကို ျမင္ေသာေၾကာင့္ ဘုရားကိုျမင္ျခင္းသာ ဘုရားက ဘုရားကိုျမင္ျခင္းဟု ေဟာေတာ္မူခ့ဲသည္။ ဘုရားအား ၾကည္ညိဳျခင္း သက္သက္မွ်သာျဖစ္ျပီး တရားကို မျမင္သူဝကၠလိရဟန္းကို ဘုရားခ်ီးမြမ္းေတာ္မမူ။
ဗုဒၶဘုရားသည္ လူသားတစ္ဦး ေယာက္်ားတစ္ဦးရုပ္သြင္သာျဖစ
0 comments:
Post a Comment