ေကာင္းရာသုဂတိဘံုသို႔။

ေကာင္းရာသုဂတိဘံုသို႔။
============
ျမန္မာျပည္မွာ ေျပာၾကတယ္၊ ျဗဟၼာ့ျပည္က အပ္တစ္စင္း၊ လူ႕ျပည္ကအပ္တစ္စင္း ခ်
လိုက္ရင္ အဲဒီအပ္ဖ်ားခ်င္း ထိေကာင္းထိလိမ့္မယ္။ လူ႕ဘ၀ေရာက္ဖို႔ အင္မတန္မွ ခဲယဥ္းတယ္။
ခဲယဥ္းတယ္ဆိုတာ ျဖစ္ကိုမျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ေတာင္ ဆိုလိုတာေနာ္။
ျမတ္စြာဘုရားက လူ႕ဘ၀ ရခဲတယ္ဆိုတာကို လိပ္ကန္းႀကီးတစ္ေကာင္နဲ႔ ဥပမာ ေပးထား
တယ္။ လိပ္ကန္းႀကီးတစ္ေကာင္က ပင္လယ္ထဲမွာ က်က္စားတယ္။ အႏွစ္တစ္ရာၾကာမွ ပင္
လယ္ေရ မ်က္ႏွာျပင္ေပၚ ေခါင္းေလးျပဴၾကည့္ၿပီး အသက္ရွဴတယ္။
အႏွစ္တစ္ရာလံုးလံုး ပင္လယ္ေရ မ်က္ႏွာျပင္ေပၚမွာ တက္မလာဘူးတဲ့။ ပင္လယ္ေရ
နက္ပိုင္း ထဲမွာပဲ လွည့္လည္က်က္စားၿပီးေနတဲ့ လိပ္ႀကီး။ အဲဒီ ပင္လယ္ျပင္ထဲမွာ ထမ္းပိုးတံုး
ႀကီး တစ္ခုက အေပါက္ကေလး တစ္ေပါက္ပဲပါတယ္။ ပင္လယ္ေရဆိုတာ ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ ေနရာ
မဟုတ္ဘူး။ အၿမဲတမ္း လွဳပ္ရွားေနတာ၊ လွိဳင္းက အၿမဲတမ္း တိုက္ၿပီးေနတဲ့ ေနရာ။ အဲဒီ ထမ္း
ပိုးတံုးႀကီးတစ္တံုး ပင္လယ္ထဲမွာ ေမ်ာၿပီး ေမ်ာခ်င္ရာ ေမ်ာေနတယ္။
လိပ္ကန္းႀကီးကလည္း သြားခ်င္ရာသြား၊ အႏွစ္တစ္ရာ ၾကာတဲ့အခါ ပင္လယ္ေရ မ်က္
ႏွာေပၚတက္ၿပီး ေခါင္းကေလး ျပဴလိုက္တယ္။ အဲဒီျပဴလိုက္တဲ့ ေခါင္းေလးနဲ႔ ခုနက ေမ်ာခ်င္ရာ
ေမ်ာေနတဲ့ ထမ္းပိုးတံုးႀကီးရဲ႕ အေပါက္နဲ႔ သြားစြပ္မိတယ္ဆိုတာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ေသးတယ္
တဲ့။ အပါယ္ေလးဘံု ေရာက္သြားတဲ့ သတၱ၀ါတစ္ေယာက္ လူ႕ျပည္ေရာက္ဖို႔ဆိုတာ ခဲယဥ္းတယ္။
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့။ ကိုယ့္မ်က္စိေအာက္မွာရွိတဲ့ တိရစၦာန္ေလး
ေတြပဲၾကည့္။ လူေတြနဲ႔ အနီးစပ္ဆံုး ေၾကာင္ကေလးေတြ၊ ေခြးကေလးေတြ ၾကည့္ေပါ့။ ေန႔စဥ္နဲ႔
အမွ် သူတို႔ အစာ၀ရင္အိပ္မယ္၊ အစာမ၀ရင္ အစာရွာမယ္။ အစာရွာရင္း တစ္ေကာင္နဲ႔တစ္
ေကာင္ အႏိုင္က်င့္မယ္၊ ရန္ျဖစ္မယ္။ ပုတီးစိတ္တဲ့အခ်ိန္၊ ဘုရားရွိခိုးတဲ့အခ်ိန္ မရွိဘူး။ ကိုယ့္ရွိတဲ့
အစာေလးေတာင္ တစ္ေကာင္နဲ႔တစ္ေကာင္ မွ်စားခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။ ေၾကာင္ကေလးေတြဆို
အစာကေလးတစ္ခု ၾကြက္ကေလးတစ္ေကာင္ ပါးစပ္ထဲ ေရာက္လာၿပီဆိုရင္ မာန္ဖီေနတာ၊ ဘယ္
သူမွ မလာနဲ႔၊ လာရင္ကိုက္မွာပဲ။ အဲဒီေတာ့ သူတို႔ရဲ႔ စိတ္ေနသေဘာထားေလးေတြ ၾကည့္လိုက္မယ္
ဆိုရင္ အစာေပၚမွာ မက္ေမာေနတာက “ ေလာဘ ” ရထားတဲ့အစာကို သူမ်ားနဲ႔ ရွယ္ယာမလုပ္
ႏိုင္ဘဲ မာန္ဖီေနတာက “ မစၦရိယ ” မာန္ဖီၿပီးေတာ့ ဟိန္းေနတာက “ ေဒါသ ” က်န္တဲ့ အခ်ိန္ေတြ
မွာ “ ေမာဟ ”။ ကဲ .. စဥ္းစားၾကည့္။ ေလာဘရယ္၊ ေဒါသရယ္၊ ေမာဟရယ္၊ မစၦရိယရယ္၊ ဒါေတြ
ပဲ လႊမ္းမိုးေနတာ။ သူတို႔မွာ ကုသိုလ္ျပဳလိုတဲ့စိတ္ ဆိုတာမ်ိဳး အလြန္ရွားပါတယ္။
ျမတ္စြာဘုရားက တိရစၦာန္ေတြဘ၀ကို “ အညမညခါဒိကာ ” တစ္ေကာင္နဲ႔တစ္ေကာင္
သတ္စားတဲ့ဘ၀၊ “ ဒုဗၺလခါဒိကာ ” အားနည္းတဲ့အေကာင္ကို အားႀကီးတဲ့အေကာင္က သတ္စားတဲ့
ဘ၀။ အဲဒီဘ၀မွာ ေရာက္ေနတဲ့ တိရစၦာန္ေတြ ဒီေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟဆိုတဲ့ ဒီတရားေတြ လႊမ္း
ေနတဲ့အတြက္ ေကာင္းရာသုဂတိေတာ့ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မေရာက္ႏိုင္ဘူး။
ဒါေၾကာင့္ တရားခ်စ္ခင္ ဓမၼမိတ္ေဆြ အေပါင္းတို႔ကလည္း တရားသေဘာကို နားလည္သ
ေဘာေပါက္ၾကၿပီး ျမတ္နိဗၺာန္ကို ရေရာက္ႏိုင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ထူး ပုဂၢိဳလ္ျမတ္မ်ား ျဖစ္ၾကပါေစသတည္း။