ေစတနာပါမွ ဒါနျဖစ္တယ္

ေစတနာပါမွ ဒါနျဖစ္တယ္

တစ္ခါတုန္းက ဗာရာဏသီျပည္မွာ အင္မတန္
ခ်မ္းသာၾကြယ္၀တဲ့ သူေ႒းႏွစ္ဦးရွိခဲ့ဖူးတယ္။
အဲဒီသူေ႒းႏွစ္ဦးဟာ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္
တာမို႔ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး အင္မတန္ခ်စ္ခင္ၾကသ
တဲ့။

ဒါေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းသူေ႒းႏွစ္ေယာက္ဟာ
တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္စ႐ုိက္ခ်င္းမတူၾက
ဘူး။ သူေ႒းတစ္ေယာက္ကဂုဏ္ပကာသနေတြ
ကို ခင္မင္ၿပီး အလြန္ၾကြား၀ါခ်င္တယ္။ ေစတနာ
သဒၶါမပါဘဲ နာမည္ေကာင္းရေအာင္ဆိုၿပီးအလြန္
အကၽြံအလွဴအတန္းလုပ္တယ္။ က်န္သူေ႒းတစ္
ေယာက္ကေတာ့ လွဴသင့္သေလာက္လွဴ စား
သင့္သေလာက္စားၿပီး ႐ိုး႐ိုးေအးေအးပဲေနထုိင္
ပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ႏွစ္အနည္းငယ္ၾကာတဲ့အခါမွာ ဂုဏ္လိုခ်င္
လို႔ အလွဴအတန္းအမ်ားႀကီးလုပ္တဲ့ သူေ႒းဟာ
တျဖည္းျဖည္း ပစၥည္းဥစၥာေတြဆံုးပါးၿပီး ဆင္းရဲ
သြားသတဲ့။ ဒါနဲ႔ဆင္းရဲသြားတဲ့ သူေ႒းဟာ သူ႔မွာ
ဘာမွ်ေရာင္းခ်သံုးစြဲစရာ ပစၥည္းမရွိေတာ့လို႔ သူ
ျပဳလုပ္ထားတဲ့ကုသုိလ္ေကာင္းမႈေတြကိုပဲ
သူငယ္ခ်င္းသူေ႒းထံေရာင္းခ်ေတာ့မယ္လို႔ စိတ္
ကူးနဲ႔ဇနီးျဖစ္သူကိုပါ အတူေခၚၿပီးေတာ့ သူငယ္
ခ်င္းသူေ႒းထံကိုထြက္လာခဲ့တယ္။

အဲဒီလိုခရီးထြက္လာရင္းလမ္းခုလတ္မွာ အေမာ
အပန္းေျဖကာပါလာတဲ့ ထမင္းထုပ္ကိုစားမယ္
ဆိုၿပီးေျဖလိုက္တယ္။ ထမင္းထုပ္ကလည္း
ငယ္ငယ္မို႔ ႏွစ္ေယာက္ေ၀မွ်ၿပီးစားရတယ္။
အဲဒီအခိုက္မွာ ေခြးပိန္ကေလးတစ္ေကာင္ဟာ
ယိုင္တိယိုင္ထိုးနဲ႔ဇရပ္နားကပ္လာသတဲ့။ အဲဒီ
အခါမွာ ထမင္းစားေနတဲ့ သူေ႒းဆင္းရဲက
ရွင္မရယ္ ၾကည့္စမ္းပါဦး ေခြးပိန္ကေလးဟာ
အစာမစားရတာၾကာလို႔ လမ္းေကာင္းေကာင္း
မေလွ်ာက္ႏုိင္တာနဲ႔ တူပါရဲ႕။ သနားစရာေလး
ကြာ။ အခုတို႔စားေနတဲ့ထမင္းထုပ္ကို ေခြးက
ေလးကိုေကၽြးလိုက္ရေအာင္လို႔ ဇနီးျဖစ္သူကို
ေျပာလုိက္တယ္။

ဇနီးျဖစ္သူကလည္း သေဘာတူၾကည္ျဖဴစြာ
သူတို႔စားမယ့္ထမင္းထုပ္ကို ေခြးပိန္ကေလး
၀ေအာင္စားပါေစဆိုတဲ့ေစတနာနဲ႔ အကုန္လံုး
ခ်ေကၽြးပါတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့
ဇရပ္နေဘးက ေရအိုးစင္မွာ ေရအ၀ခပ္
ေသာက္ၿပီး ခရီးဆက္ခဲ့ၾကသတဲ့။

ဒီလိုနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းသူေ႒းထံ သူတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံ
ေရာက္သြားတဲ့အခါ သူငယ္ခ်င္းသူေ႒းကိုဆင္းရဲ
သြားတဲ့သူေ႒းက ငါတို႔ျပဳထားတဲ့ကုသုိလ္ေကာင္း
မႈေတြ ေရာင္းခ်ဖို႔ သူငယ္ခ်င္းထံလာခဲ့တာပဲ။
သေဘာတူ၀ယ္မယ္ဆိုရင္ တစ္ဘ၀လံုးျပဳထား
တဲ့ကုသုိလ္အကုန္ေရာင္းခဲ့မွာလို႔ ေျပာျပသတဲ့။

အဲဒီအခါ သူငယ္ခ်င္းသူေ႒းကလည္း၀မ္းသာ
အားရနဲ႔ ေရာင္းသမွ်ကုသုိလ္ေကာင္းမႈကို၀ယ္
ယူပါ့မယ္ဗ်ာလို႔ဆိုလိုက္ကာ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ
မ်ားကို ခ်ိန္ခြင္ထဲမွာထည့္ၿပီးခ်ိန္ခိုင္းပါတယ္။
အဲဒီအခါ ေစတနာအရင္းမခံဘဲဂုဏ္ပကာသန
ေတြကို လိုခ်င္တာနဲ႔ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ကုသိုလ္ေတြျဖစ္
တာမို႔ ေလးတယ္လို႔မရွိဘဲ ေငြဘက္ကပဲအၿမဲ
အေလးသာေနသတဲ့။ ေက်ာင္းကုသုိလ္၊ ဇရပ္
ကုသုိလ္၊ ေရကန္ကုသုိလ္၊ ဘာကုသုိလ္ပဲ
ထည့္ထည့္ ကုသုိလ္ဘက္က အေလးမသာဘဲ
ေငြဘက္ကဘဲအေလးသာေနတယ္။

ဒီလိုနဲ႔တစ္ဘ၀လံုးျပဳခဲ့တဲ့ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေတြ
ခ်ၿပီး ခ်ိန္ၾကည့္လိုက္တာ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈေတြ
သာကုန္သြားတယ္။ အေလးခ်ိန္ကေတာ့တက္
မလာဘူးတဲ့။ ခ်ိန္ခြင္ထဲမွာထည့္ထားတဲ့ ေငြသား
ကလည္းမျဖစ္စေလာက္ (၁)ပိႆာပဲရွိသတဲ့။
ဒါေတာင္ကုသုိလ္ကမႏုိင္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။

အဲဒီအခါမွာကုသုိလ္၀ယ္မယ့္သူေ႒းကလည္း
ဟင္ သူငယ္ခ်င္း မင္းကုသုိလ္ေတြက ဒါအကုန္
ပဲလား၊ က်န္ေနတာရွိရင္ စဥ္းစားပါဦးလို႔ ေျပာျပ
တယ္။ ဆင္းရဲသြားတဲ့သူေ႒းလည္း ေခါင္းကုတ္
ၿပီး စဥ္းစားလုိက္တာ ေနာက္ဆံုးလမ္းခရီးမွာ
ေခြးပိန္ကေလးတစ္ေကာင္ကို ထမင္းတစ္နပ္
အငတ္ခံၿပီးေတာ့ ေကၽြးခဲ့တဲ့ကုသုိလ္ကေပၚလာ
တယ္။ အဲဒါနဲ႔သူေ႒းဆင္းရဲလည္း ဟာ သူငယ္
ခ်င္း။ တို႔လင္မယား အခုမင္းဆီလာတုန္းက
လမ္းမွာ ေခြးပိန္ကေလးကို ထမင္းေကၽြးခဲ့တဲ့
ကုသိုလ္က်န္ေသးတယ္။ အဲဒီကုသုိလ္ကို
လည္း ထည့္ခ်ိန္လိုက္ပါလို႔ ၀မ္းသာအားရေျပာ
ျပတယ္။

အဲဒီအခါ ငတ္ေသလုဆဲဆဲေခြးပိန္ကေလးကို
ေစတနာရွိရွိနဲ႔ ထမင္းေကၽြးခဲ့တဲ့ကုသိုလ္ဟာ
အႏွစ္သာရအျပည့္အ၀ပါတာမို႔ ကုသုိလ္ဘက္
ကအေလးသာလာတယ္။ ကုသုိလ္၀ယ္တဲ့သူေ႒း
ကလည္း သူပိုင္ ေငြသားေတြမက ေရႊသားေတြ
ပါထပ္ျဖည့္ေပမယ့္ ကုသုိလ္ဘက္ကပဲအေလး
သာေနတယ္။ ေနာက္ဆံုးသူပိုင္သမွ်ဥစၥာဓနေတြ
အကုန္လံုးပံုထည့္ေပးတာေတာင္မွ ေခြးပိန္ကေလး
ကို ထမင္းေကၽြးခဲ့တဲ့ ကုသိုလ္ဘက္ကပဲ အေလး
သာေနေလေတာ့ ကုသုိလ္၀ယ္တဲ့သူေ႒းက ကဲ
သူငယ္ခ်င္း ငါ့စည္းစိမ္ေတာ့ကုန္ၿပီ။ ငါ့အတြက္
ပစၥည္းတစ္၀က္ခ်န္ထားၿပီး မင္းကုသုိလ္တစ္၀က္
အတြက္ ငါ့ပစၥည္းတစ္၀က္ကိုသာ ယူသြားေပ
ေတာ့လုိ႔ဆိုၿပီး ကုသုိလ္တစ္၀က္ဖိုးအျဖစ္ သူ႔ဥစၥာ
ဓနတစ္၀က္ဖိုးဆင္းရဲသြားတဲ့ သူေ႒းကို ခြဲေ၀ေပး
လိုက္ပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္း ေနာက္ဆိုရင္ သေဘာေပါက္
ေစတနာရွိမွ လွဴပါကြာ။ ဂုဏ္ပကာသနကိုမမက္
ပါနဲ႔။ ေပ်ာ္႐ုံသက္သက္ျပဳလုပ္ထားတဲ့ အေရၿခံဳ
ကုသိုလ္ဆိုတာ ေငြကုန္တာကလြဲလို႔ ဘာအက်ဳိး
မွ်မျဖစ္ထြန္းပါဘူး။ အသိဉာဏ္နဲ႔ယွဥ္ၿပီး ကုသုိလ္
ျပဳတတ္ရင္ ေငြကုန္နည္းေပမယ့္ တစ္လံုးတစ္ခဲ
တည္းအက်ဳိးေပးပါတယ္လုိ႔ သတိေပးစကားလည္း
ေျပာၾကားလိုက္ပါသတဲ့။

ဒီပံုျပင္ကေလးဟာ နည္းနည္းဒ႑ာရီဆန္ေပမယ့္
တကယ့္ဘ၀ကလူသားေတြကုိေတာ့ထင္ဟပ္ေပၚ
လြင္ေစပါတယ္။ ဒါနေကာင္းမႈျပဳတဲ့အခါေစတနာ
ဒါန၊ ၀တၳဳဒါန ႏွစ္မ်ဳိးမွာ ေစတနာဒါနကပိုၿပီးေတာ့
ပဓာနက်ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔တစ္ခါတစ္ရံေညာင္
ေစ့ကေလးေလာက္လွဴၿပီးေတာ့ ေညာင္ပင္ႀကီး
ေလာက္ အက်ဳိးေတြရတာရွိသလို ေညာင္ပင္ႀကီး
ေလာက္လွဴဒါန္းၿပီး ေညာင္ေစ့ကေလးေလာက္ပဲ
အက်ဳိးေတြရတာလဲရွိတတ္ပါတယ္။ ကံအက်ဳိး
ေပးေနရာမွာေတာ့ ေစတနာဟာ အဓိကဇာတ္
ေကာင္ပဲျဖစ္ပါတယ္။

ေစတနာေကာင္းရင္ ကံအက်ဳိးေပးလည္းေကာင္း
တတ္တာမို႔ ကံေကာင္းလိုသူေတြဟာ ေစတနာ
ေကာင္းမြန္ေအာင္ ဂ႐ုစိုက္ၾကရမွာပါ။ မ်ားေသာ
အားျဖင့္ ေစတနာဆိုတာကလည္း သူ႔အလုိလို
ေကာင္းမြန္ခဲ့တာမို႔ ကိုယ့္ဘက္က သဒၶါ၊ ေမတၱာ
ပညာအားေတြမ်ားမ်ားစိုက္ထုတ္ၿပီး ျပဳျပင္ယူၾက
ရမွာပါ။

သဒၶါတရားဆိုတာ ကံ ကံရဲ႕အက်ဳိးေပးနဲ႔ရတနာ
သံုးပါးရဲ႕စြမ္းရည္သတၱိဂုဏ္ေက်းဇူးေတြကုိသိျမင္
ယံုၾကည္လက္ခံႏုိင္တဲ့သေဘာပါ။ သူကေရွးက
ေကာင္းလုိ႔ အခုေကာင္းတယ္။ အခုေကာင္းေနာင္
ေကာင္းပါလိမ့္မယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း အက်ဳိးကြင္း
ဆက္ကို လက္ညိႈးထိုးညႊန္ျပေပးပါလိမ့္မယ္။

ေမတၱာတရားဆိုတာေကာင္းက်ဳးိလိုလားတဲ့ခ်စ္ခင္
ၾကင္နာမႈပါ။ သူကေတာ့ မုန္းၿငိဳးပစ္မွားေဒါသအာ
ဃာတတရားေတြကို ဖယ္ရွားၿပီး အလွဴခံပုဂၢဳိလ္
ေတြအေပၚမွာ ခ်စ္ၾကင္နာမႈနဲ႔အတူ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕
စိတ္အားျပည့္ေစပါလိမ့္မယ္။

ပညာဆိုတာ အေမွာင္ပယ္ခြင္း စိတ္ဓါတ္ကိုအလင္း
ရေစျခင္းပါပဲ။ သူကဒါနကုသုိလ္ရဲ႕ဆန္႔က်င္ဘက္
အညစ္အေၾကးေတြျဖစ္တဲ့အရာရာမွာတက္မက္
တြယ္တာလုိမႈေလာဘနဲ႔ကပ္ေစးႏွဲႏွေမ်ာတြန္႔တိုမႈ
မစၧရိယတရားေတြကုိ ပယ္ဖ်က္ခ်ဳိးႏွိမ္ေပးတတ္ပါ
တယ္။

ဒါေၾကာင့္အလွဴဒါနတစ္ခုျပဳတဲ့အခါမွာ နာမည္
ေကာင္းရေရး၊ ၾကြား၀ါရေရးထက္ သဒၶါ၊ ေမတၱာ
ပညာျပည့္၀ေရးကိုသာ အထူးဂ႐ုျပဳၾကရမွာပါ။
ဘ၀သံသရာမွာ က်င္လည္ေနၾကရၿပီဆုိရင္
ေလာကပကာသနေနာက္လုိက္ၿပီး ဟန္ေဆာင္
ပန္ေဆာင္ျပဳလုပ္ထားတဲ့ ေဆးဆိုးပန္း႐ုိက္ စိတ္
ေစတနာေတြထက္ သဒၶါ ေမတၱာ၊ ပညာတရား
ေတြျပည့္၀တဲ့ သဘာ၀အလွစိတ္ေစတနာေတြ
ကသာ တကယ့္အားကိုးရာအစစ္ျဖစ္ပါတယ္။

ေတာ္၀င္ႏြယ္
အပၸမာဒ ဓမၼရသမဂၢဇင္း